Na het schrijven van mijn vorige blog over een gebroken hart bleef ik met een onbestemd gevoel achter. Een gevoel waar ik niet echt de vinger achter kon krijgen. Dat gevoel werd nog eens onderstreept met mijn vraag aan het einde van die blog:
“Wat als we in staat zouden zijn geweest om (onder begeleiding) onze rouw te kunnen verwerken… zou mijn zielenmaatje dan nu nog hebben geleefd?”
Het heeft “even” geduurd voor ik het antwoord had gevonden.
Hoe eerder je van je rouw bewust bent, hoe eerder je instaat bent om dat te kunnen verwerken en… hoe minder naar mijn mening de eventuele gevolgen zijn. Of je je rouw ook wilt verwerken is een keuze… die keuze is geheel aan jou.
Pas na het overlijden van Anne Birgit, onze dochter, beseften we dat we iets moesten doen aan het verdriet dat we gedurende die 21 jaar dat onze dochter leefde, hadden weggestopt. Weggestopt… omdat we beiden continu in een overlevingsstand stonden.
Dat wegstoppen van ons verdriet is gedurende al die jaren voor ons een tweede natuur geworden. We stonden er gewoon niet bij stil… ja… gewoon! Onverwerkte rouw “vreet” je eindelijk als het ware van binnenuit op. Het begint met onbestemde kwaaltjes… waarvan niemand de oorzaak kan vinden… tot zelfs, zoals mij is overkomen, twee openhartoperaties vlak achter elkaar… of zelfs erger toen mijn echtgenote overleed aan een gebroken hart. Het waren allemaal signalen van het lichaam dat er iets aan de hand was en dat ik mijn leven anders diende in te richten… misschien zelfs drastisch anders. Gedurende de jaren dat onze dochter leefde waren we ons echter niet bewust dat we ons verdriet moesten verwerken… en na haar overlijden konden we het niet… of wisten we niet hoe… een gemiste kans.
Maar… hoe word je je bewust van je rouw?
Je zou kunnen luisteren naar familie, vrienden en de mensen om je heen. Maar misschien heb je op die momenten geen behoefte aan hun mening.
Je zou een periodiek, een soort “dagboek”, kunnen bijhouden waarin je elke 3 of 6 maanden samenvat wat je in de afgelopen periode hebt meegemaakt… hoe je je hebt gevoeld en hoe je daarmee bent omgegaan. Nadat je dit een aantal keren hebt gedaan begin je misschien een trend te ontdekken hoe jij je op dat moment voelt ten opzichte van het begin van het verlies. Als jouw verlies op dat moment nog net zo heftig voelt als in het begin… dan kan dat een aanwijzing zijn dat het tijd wordt om hulp te zoeken… hulp te zoeken hoe je met dat verlies zou kunnen omgaan.
Op dit moment weet ik heel zeker dat wanneer wij direct vanaf de geboorte van Anne Birgit zo’n periodiek (elke 3 of 6 maanden) hadden bijgehouden, wij in een vroeg stadium van het leven van onze dochter ons bewust waren geworden dat wij ons verdriet, al of niet met hulp, (voortdurend) op de een of andere manier moesten verwerken. Ons leven zou er dan heel anders hebben uitgezien.
Beslissingen die ik in mijn leven heb genomen…
Hebben mij gebracht waar ik ben…
Hebben mij gemaakt wie ik ben…
Hebben mij zichtbaar gemaakt wie ik werkelijk ben!
In mijn vorige blog sloot ik af met “Hoe is het mogelijk dat ik aanvankelijk vanuit een duidelijk stressvolle situatie… het ontdekken van het aneurysma in mijn aorta met alles wat je daarbij kunt voorstellen… ben gekomen naar innerlijke vrede… en naar mijn beslissing dat mocht het zo zijn dat in de toekomst een ingreep nodig zou zijn… het gewoon laat voor wat het is!” Hoe kom je tot een dergelijk besluit? Welke stappen zijn gezet? Wat heb ik gedaan om zover te komen?”
De beantwoording van die vraag is voor mij belangrijk. Want alleen dan wordt mijn blog veel meer dan een beschrijving wat mij is overkomen.
Met deze bijdrage wil ik niet pretenderen dat wanneer jullie in eenzelfde soort situatie mijn benadering zouden hanteren, jullie tot een vergelijkbaar resultaat komen. De verwerking van verdriet is voor ieder weer anders en is zeker geen te plannen proces. Met deze bijdrage wil ik jullie echter laten zien dat, hoe donker en hoe lang de tunnel ook is, je uiteindelijk weer licht aan het einde van de tunnel ziet.
In het boek “Gesprekken met Jeshua” door Pamela Kribbe wordt gesteld dat het licht en het donker, misschien verwoord je dit liever in termen van goed en kwaad, niet tot doel hebben om het donker tot licht te transformeren. Nee, het gaat erom licht en donker, welke elkaars natuurlijke tegenpolen zijn, samen te transformeren naar het gouden licht van het christusbewustzijn. Naïef als ik ben, ga ik ervan uit dat ieder geloof op Aarde, zij het in andere bewoordingen, er eenzelfde filosofie op na houdt.
Die transformatie naar het gouden licht heb ik persoonlijk in juni 2016 mogen ervaren. Na een periode van bewust en onbewust bezig zijn met het verwerken van mijn rouw ten gevolge van het overlijden van mijn echtgenote, heb ik mogen constateren dat ik een enorme ommezwaai heb gemaakt. Een ommezwaai waardoor de rauwe pijn van de rouw is veranderd in de zachte pijn van het verdriet. Bovendien heb ik nieuwe mogelijkheden op mijn pad gekregen en ben ik ondanks mijn verdriet weer een blij mens geworden. Achteraf kan ik concluderen, dat wat ik toen heb bereikt en zoals ik mij nu voel, ik zelfs in mijn stoutste dromen niet heb kunnen bedenken!
Binnen de psychologie bestaat de 90/10 regel die inhoudt dat de manier waarop we op gebeurtenissen reageren veel meer invloed heeft dan de gebeurtenissen zelf. Slechts 10% van ons leven wordt bepaald door de dingen die ons overkomen. De andere 90% is direct verbonden aan hoe we op die 10% reageren. Onze reactie wanneer we worden geconfronteerd bepaalt hoe we verder gaan in het leven. Het hangt allemaal van onszelf af.
Naar mijn mening komt dit op het volgende neer:
Verander de manier hoe je denkt. Bekijk het eens van de andere kant. Ga er niet vanuit dat iets niet kan, maar dat het juist wel kan. Beperk je alleen tot de zaken die echt belangrijk zijn; de rest doet er meestal niet echt toe.
Stel niet uit dat wat je nu kunt uitvoeren. Bij uitstel wordt de drempel om te handelen alleen maar hoger en is deze lastiger te nemen; vaak leidt uitstel ook nog eens tot afstel. En om te voorkomen dat er niet voor je wordt besloten met alle mogelijke nadelige gevolgen van dien, is het beter om je beslissingen direct voor te bereiden en klaar te staan zodra het juiste moment daar is.
Besef wel dat hoe meer inzicht je in de problematiek hebt, hoe beter je alle oplossingsrichtingen en puzzelstukjes begrijpt, hoe meer rust je in je hoofd krijgt. Onzekerheid is “killing!” Kortom hoe eerder en hoe sneller je alles uitzoekt des te eerder krijg je weer rust in je hoofd.
Het voorgaande heeft bij mij geresulteerd dat ik direct na het consult en het advies van de specialist op een voor mij vertrouwde en vooral planmatige en gestructureerde manier ging uitzoeken wat de gevolgen kunnen zijn voor mijn lichaam wanneer een ingreep zou (moeten) plaatsvinden om het aneurysma in mijn aorta te corrigeren. Tegelijkertijd diende ik ook uit te zoeken wat de risico’s zijn tijdens de operatie zelf en wat ik allemaal voorafgaand aan de ingreep diende te besluiten en te regelen. Ik diende niet alleen de risico’s die ik mogelijker wijze zou kunnen lopen uit te zoeken, maar in mijn ogen nog veel belangrijker, hoe ik daarmee zou omgaan wanneer een risico zich na de ingreep of een tijd na de ingreep zou voordoen. En ook wat voor mij de gevolgen zouden zijn wanneer ik tot een besluit zou komen dat ik niet wilde dat een ingreep zou worden uitgevoerd.
Het lijkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet. Tijdens het overdenken van de (mogelijke) opties en gevolgen van die opties komen de nodige emoties vrij, bij uzelf en uw dierbaren. En juist die emoties bepalen voor een groot deel de invulling van de plannen… bij mij ging dat tenminste zo.
Daarna heb ik de plannen en de uitkomsten daarvan naar mijn onderbewuste doorgeschoven zodat deze bij mij uit beeld waren. Misschien ben ik hierin bevoorrecht omdat ik vroeg in mijn leven complexe problemen op deze wijze heb leren aanpakken. Ik ben namelijk overtuigd dat je onbewuste op de een of andere manier in contact staat met de universele kennis binnen de spirituele wereld. Op een gegeven moment, toch altijd weer onverwacht, kwam bij mij de boodschap binnen dat ik snel maar Huis mag komen en dat ik ook de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben.
Dat ik snel naar Huis mag komen betekent niet dat ik binnenkort zal sterven. Integendeel, ik heb het op dit moment hier juist enorm naar mijn zin. Ik heb echter wel heimwee naar Huis… naar de plek waar ware liefde heerst. In “De emotie encyclopedie” met als subtitel “gevoelens als navigatiesysteem naar een gelukkig leven” schrijft Vera Helleman dat heimwee naar Huis hebben aan jou vertelt dat je niet alleen terugverlangt naar je zielenhuis, maar ook dat een eigen ruimte voor jou erg belangrijk is. Feitelijk gaat het erom, dat waar je ook bent, je jezelf mag en kan zijn!
Ik heb al vroeg geleerd dat wanneer een door mij genomen besluit niet goed voelde, het besluit diende te worden herzien. En om te voorkomen dat er niet voor je wordt besloten, is het beter om beslissingen direct voor te bereiden en er maar klaar voor te zijn tot het juiste moment daar is.
Ja, ik weet het… het voorbereiden van de plannen en de uiteindelijk te nemen beslissing is of klinkt misschien niet ingewikkeld… maar de emoties die tijdens het voorbereiden van de plannen ontstaan maken het wel moeilijk… en soms zelfs heel erg zwaar. Ik besef echter maar al te goed dat onzekerheid “killing” is. Alleen al daarom geeft voor mij het gegeven of het feit dat ik weet wat ik moet beslissen wanneer het zover is, mij niet alleen veel rust maar ook veel zelfvertrouwen.
Eenmaal een besluit genomen aanvaard ik de consequenties van dat besluit en kijk ik nooit meer achterom hoe het anders had gekund. Want door het genomen besluit is mijn werkelijkheid veranderd en kan ik daardoor nooit meer terug (in de tijd) waar ik achteraf misschien liever een ander besluit had willen nemen.
Beslissingen die ik in mijn leven heb genomen…
Hebben mij gebracht waar ik ben…
Hebben mij gemaakt wie ik ben…
Hebben mij zichtbaar gemaakt wie ik werkelijk ben!
Wanneer u zelf in een vergelijkbare situatie bent of terecht komt dan hoop ik van harte dat deze blog u zo niet heeft kunnen helpen u dan toch een idee heeft gegeven hoe u tot een keuze of een beslissing kunt komen.
Voor iedere keuze optie zou ik wel alles willen weten. Maar dan ook alles wat mij te wachten staat met alle gevolgen van dien. Tegelijkertijd besef ik dat dit niet mogelijk is. Er zal altijd een onbekend deel op de een of andere manier een rol spelen. Een onbekend deel dat je pas bewust bent nadat je een beslissing hebt genomen. Een onbekend deel dat achteraf misschien heel belangrijk bleek te zijn. Maar, het antwoord viel als het ware met de deur in huis.
Een tijdje terug heb ik meerdere blogs geschreven over keuzes en het maken van keuzes. Vlak daarna werd bij mij een aneurysma in de aorta ontdekt. Het gevolg was dat ik weer voor een paar indringende vragen op mijn levenspad stond. Alsof het zo had moeten zijn!
Voor iedere keuze optie zou ik dit keer wel alles willen weten. Maar dan ook alles wat mij te wachten staat met alle gevolgen van dien. Tegelijkertijd besef ik dat dit niet mogelijk is. Er zal altijd een onbekend deel op de een of andere manier een rol spelen. Een onbekend deel dat je pas bewust bent nadat je een beslissing hebt genomen. Een onbekend deel dat achteraf misschien heel belangrijk bleek te zijn.
Aan de andere kant heb ik in mijn leven veel beslissingen genomen op basis van volledige onzekerheid. Beslissingen die vaak achteraf de juiste bleken te zijn. Waarom zou ik zo’n beslissing dan nu niet nemen? Daar komt bij dat de keuzes of de beslissingen die ik vroeger moest nemen… om het zwart – wit te zeggen… niet over leven en dood gingen. Dit keer gaat het daar wel over. En het gaat ook nog eens over mijzelf. Reden te meer om er heel goed over na te denken en na te gaan hoe zo’n beslissing en de gevolgen daarvan voelen.
Een aantal maanden later en een aantal onderzoeken verder, was het advies van de specialist voor mij glashelder. Het aneurysma was niet groter geworden en de arts liet duidelijk merken dat hij daar blij mee was. Hij gaf de overweging mee dat wanneer in de toekomst een ingreep nodig mocht zijn dat gezien de locatie van het aneurysma, de neveneffecten van de ingreep het verlies van de functie van mijn linkerarm en/of een dwarslaesie kan zijn. In een rolstoel belanden en mogelijk de functie van mijn linkerarm verliezen is voor mij geen optie en niet iets waar ik op zit te wachten.
Op dat moment was ik met mijn ratio op een punt aangekomen dat ik niet verder kon. Voor mij werd duidelijk dat ik mijn gevoel diende in te zetten. Waar heb ik behoefte aan en wat betekent dat voor mij in de praktijk. De tijd was aangebroken om echt na te denken… hoezo, denken… over wat ik ga beslissen mocht een ingreep noodzakelijk worden.
Bij het oplossen van complexe problemen waar ik niet direct een antwoord op wist was het voor mij altijd gebruikelijk om de puzzel naar de achtergrond, het onbewuste gedeelte van mijn geheugen, te brengen zodat ik er niet dagelijks mee werd geconfronteerd. Ook dit keer deed ik dat in het volste vertrouwen dat er op enig moment een antwoord zou komen. Het werd weer rustig in mijn hoofd.
Tijdens een yogasessie, een paar maanden later, kwam ineens een boodschap bij mij binnen. Een boodschap die als het ware met de deur in huis viel. De boodschap was dat ik snel maar Huis mag komen en dat ik ook de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben.
Wat maakt nu dat ik snel naar Huis mag komen en dat ik de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben. Sluit het ene het andere niet uit… of… toch niet?
Natuurlijk zou ik graag willen dat ik snel naar Huis mag gaan. Naar Huis, dat wil zeggen terug naar de zielenwereld. Niet alleen omdat mijn beide overleden maatjes daar zijn, maar veel meer omdat ik heimwee heb naar Huis. Naar Huis… daar waar ware liefde heerst. En ja, ik hoop tegelijkertijd dat ik de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben. Ik ben hier uiteindelijk niet voor niets en die lessen en die taken zijn belangrijk. Welke lessen en taken dat zijn weet ik niet, maar diep van binnen voel ik een drang om die lessen te leren en de taken te voltooien. Het is niet anders. Elke gedachte aan twijfel en angst verdween en tegelijkertijd gaf het de zekerheid dat wat er ook gebeurt, het zo is bedoeld en dat het goed komt.
Tegelijkertijd met de boodschap werd ik mij bewust dat, mocht een ingreep noodzakelijk zijn, ik het aneurysma in mijn aorta mag laten voor wat het is. Laat ik in de tussentijd dan maar alles uit het leven halen dat er voor mij inzit. Maar wacht eens… dat roep ik al een hele tijd. Haal ik dan nog niet alles uit het leven?
De keuze om het aneurysma maar te laten voor wat het is, geeft om de een of andere reden rust. Voor mij is dat het teken dat een juiste keuze werd gemaakt. Ik heb al vroeg geleerd dat wanneer een gemaakte keuze geen rust geeft… het niet de juiste keuze is.
Blijft voor mij nog de beantwoording van de voor mij persoonlijk grote vraag: “hoe is het mogelijk dat ik aanvankelijk vanuit een duidelijk stressvolle situatie… tot een keuze ben gekomen die rust geeft?” Welke stappen heb ik gezet? Wat heb ik gedaan om zover te komen?
Met de beantwoording van de vraag ga ik verder in december 2017 met deel 2 van deze blog.
Ik had de knoop doorgehakt. Ik gaf mij over aan de ervaring van de reguliere geneeskunde. Nu was het echt zover dat ik voor mijn borstamputatie stond. Altijd had ik gezegd dat ik nooit voor een inwendige prothese zou kiezen. Maar nu stond ik echt voor die keus. Ik vroeg mij af, of ik de tijd die mij nog restte, echt bereid was om met een platte borstkas rond te lopen. Door de operatieve verwijdering van mijn okselklieren in 2007 wist ik hoe het was om je harde ribben direct onder je huid te voelen zonder speklaagje ertussen. Door mijn werk wist ik ook hoe een lichaam eruitzag na borstamputatie. Bij een ander vond ik het helemaal niet erg, maar het mooie was er wel af, nu betrof het mijn eigen lijf! Mijn borsten zijn altijd mijn trots geweest. Ik kon genieten van het voelen van hun zachte rondingen. En nu moest ik de helft gaan missen. De chirurg legde mij vier verschillende operaties voor waaruit ik een keuze kon maken. De keuze die ik eigenlijk wilde zat er niet meer bij, wat ik ook zou kiezen mijn eigen vertrouwde borst zou ik kwijtraken. Hoe kun je kiezen als je diep vanbinnen geen van die keuzes wenst. Toen ik mij nog eens realiseerde dat ik bij een inwendige prothese altijd met ‘een vreemd en koud ding’ in mijn borst zou rondlopen met alle risico’s die daarbij horen, viel deze keuze definitief af. Uiteindelijk koos ik voor een reconstructie uit eigen weefsel waarbij een grote rugspier naar voren geklapt zou worden en mijn borst zou gaan vormen. Mijn nieuwe borst zou wat kleiner worden, maar het was mijn eigen weefsel en ik zou mijn decolleté behouden. Verder zou er vetweefsel van mijn rug weggezogen worden om de nieuwe borst zo groot mogelijk te maken. Deze operatie was minder ingrijpend dan een volledige reconstructie uit eigen weefsel. Vol vertrouwen ging ik de operatie in, ik wist mij gesteund door iedereen die mij lief was en alles wat mij omringde. Toch bleef ik tot de laatste minuut twijfelen over de ingrijpende keuze die ik had gemaakt, ook al had ik alle plussen in minnen met elkaar vergeleken en had ik het besluit weloverwogen genomen.
Tijdens de operatie en de periode van 6 weken daarna voelde ik mij gedragen. Ik werd omringd door een warme deken van vrienden, familie, kennissen en engelen en wat was ik opgelucht dat ik bevrijd was van de tumor! Even is door me heen gegaan “had ik me maar eerder laten opereren’. Maar dan had ik niet de ervaring gehad die ik nu wel heb. Ik heb het op mijn manier gedaan en daarbij zoveel mogelijk geluisterd naar wat ik wilde.
Nu wil ik wennen aan mijn nieuwe lijf, met een borst, en een rug die niet meer als de mijne voelen. Bovendien ben ik opnieuw het vertrouwen in mijn lijf kwijtgeraakt, om weer vol vertrouwen de toekomst tegemoet te treden heb ik ook nog wat tijd nodig.
Gelukkig is uit onderzoek van de tumor gebleken dat het een geheel nieuwe tumor betrof die niets met de eerste tumor te maken had.
Ik ben dankbaar dat het goed gaat en dat ik nog even mag blijven genieten van een leven op aarde met alle ‘ups en downs’ die daarbij horen. Als ik iets heb geleerd in de afgelopen twee jaar dan is het dat mijn verlangen naar de dood net zo groot is als mijn verlangen naar het leven en dat de angst om te leven net zo groot is als de angst om te sterven. Als ik durf te leven in volledige overgave aan alles wat op mijn pad komt, dan leef ik pas echt, en dat ben ik aan het leren.
Ik kon de knobbel moeilijk voelen omdat hij zo diep zat. Maar ik kon er niet omheen, ik wist het, er zat weer een tumor in mijn borst.
Het is mei 2015 wanneer ik voor de tweede keer in mijn leven een knobbel in mijn borst voel. Dit keer iets naast het operatiegebied van negen jaar geleden. Een paar weken daarvoor had ik al een steek in mijn borst gevoeld die mij herinnerde aan de vorige keer. Daarna voelde mijn borst wat stugger en gevoeliger aan. Ik wilde het eerst niet geloven. Ik kon de knobbel moeilijk voelen omdat hij zo diep zat. Maar ik kon er niet omheen, ik wist het, er zat weer een tumor in mijn borst.
De vervangende huisarts voelde niets, waardoor ik een sprankje hoop kreeg. Toch besloten we, gezien mijn voorgaande ervaring, dat het beter was om de chirurg ernaar te laten kijken.
In het ziekenhuis werden een mammografie en een echo gemaakt en voor ik het wist zat er weer een naald in mijn borst om puncties uit de diep gelegen tumor te nemen. Ik was in shock. IJskoud en trillend liep ik terug naar de chirurgie. Weer liet mijn lichaam mij in de steek, zo voelde het voor mij. De chirurg vertelde mij dat zij ging overleggen met het oncologisch team, eerst opereren en daarna chemo-/hormoontherapie of anders om. In ieder geval zou het een amputatie worden, want tweemaal dezelfde borst opereren kon niet. Verdoofd hoorde ik haar aan.
Ik ging naar huis en begon mij af te vragen wat ik wilde. Wilde ik wel geopereerd worden, wilde ik chemotherapie, wilde ik hormoontherapie, had ik nog vertrouwen in dit ziekenhuis? Had het nog wel zin? Was het een uitzaaiing van de eerste tumor? Uiteindelijk besloot ik een second opinion aan te vragen in een gespecialiseerd ziekenhuis.
Er werd nader onderzoek gedaan om de exacte locatie van de tumor te bepalen en om te kijken of de rest van mijn lichaam tumor vrij was. Gelukkig werden er geen uitzaaiingen gevonden. De huidige tumor was misschien ontstaan uit een rest van de vorige, maar het kon ook een geheel nieuwe tumor zijn. Onder tussen had ik besloten dat ik wilde proberen om met mijn eigen geestkracht, aangepaste voeding en gebruik van supplementen de tumor weg te krijgen. Ook al vond ik dat spannend en vroeg ik mij af of ik daarvoor stevig genoeg in mijn schoenen stond. Ik ben ervan overtuigd dat het mogelijk is om ons eigen lichaam te genezen. Ik vertelde de oncoloog wat ik wilde en samen besloten we dat ik het in combinatie met hormoontherapie mocht proberen. De oncoloog gaf mij een jaar de tijd. Ik was haar intens dankbaar dat zij bereid was mij deze kans te geven.
Ik mediteerde en visualiseerde daarbij dat al mijn cellen energiek en vitaal waren en functioneerden zoals oorspronkelijk bedoeld, ik visualiseerde dat de immuun cellen iedere oneffenheid die ontstaan was herstelde. Bovendien liet ik alle suiker en vlees weg uit mijn dieet en ondersteunde mijn lichaam met voedingssupplementen die mijn natuurlijke weerstand verhoogde. De tumor slonk gestaag maar toch bleef ik last houden van angstaanvallen waarin ik de tumor weer zag groeien en uitbreiden in mijn lichaam. Na negen maanden was de tumor met meer dan de helft geslonken. Trots zat ik voor mijn 3-maandelijkse controle bij de oncoloog toen ze mij eraan herinnerde dat het jaar bijna om was en dat zij het een uitstekend moment vond voor borstamputatie. Bovendien, zo zei zij, begon de tumor na een jaar meestal weer te groeien ondanks mijn goede bedoelingen. Mijn wereld stortte in, angst en paniek overvielen mij en ik bracht het niet meer op om deze weg verder te gaan. Drie maanden later bleek de tumor weer te groeien. Ik besloot mij te laten opereren.
Had ik gefaald? Natuurlijk is deze gedachte door mij heen gegaan. Maar ik weet nu twee dingen 1) ik kan mijn gezondheid beïnvloeden en 2) het vraagt een rotsvaste overtuiging en discipline. Bovendien kun je alleen met, overtuigingskracht, lef en doorzettingsvermogen tegen de reguliere orde in gaan. Ik ben blij dat ik naar mijn verlangen heb geluisterd en de tijd heb durven nemen om het eerst op mijn manier te doen.
