Mensen gaan in het algemeen verlies en rouw uit de weg. Men weet niet altijd hoe te reageren, wat te zeggen naar een rouwende. Van onderwerpen als verlies, rouw of de dood wordt men verdrietig, somber, stil. Maar waarom zou je niet mogen of kunnen vieren dat de ander, jouw overleden dierbare … dat die speciale ander op de een of andere manier de taken in het leven heeft volbracht en naar Huis mag. Waarom zou je dat niet mogen vieren? Lach met heel je hart ondanks je rouw!
Bewustwording
Kortgeleden, na een gesprek met een vriendin, constateerde ik dat ik met haar had zitten schateren van de lach. Die lach kwam diep van binnen … vanuit mijn kern … mijn ziel.
Uren later drong het pas tot mij door dat ik dit sinds het overlijden van mijn dochter Anne Birgit, inmiddels alweer meer dan 20 jaar geleden, zelden had gedaan! En door het overlijden van mijn echtgenote Mary-Anne, alweer 10 jaar geleden, was ik ook niet bewust bezig met hoe ik mij echt voelde … hoe ik zelf in het leven stond. Ondanks dat ik in die jaren toch ook aan mijzelf heb gewerkt … alleen … of met anderen. Toch heb ik in die jaren ook kunnen genieten van het leven … plezier gehad in het leven. Maar ondanks dat alles … of misschien juist door dat alles … voelde die bewustwording dat ik had geschaterd van de lach … voelde die bewustwording voor mij als een donderslag bij heldere hemel.
Een ambivalent gevoel
Die bewustwording van dat schaterlachen diep vanuit mijn hart gaf een ambivalent gevoel. Aan de ene kant smaakte het naar meer … wilde ik veel vaker kunnen lachen met heel mijn hart, ondanks mijn rouw. Maar aan de andere kant waarom had ik dat niet eerder bij mijzelf ontdekt … was ik dit mij niet eerder bewust geworden?
Ja, ik had vaak gelachen en plezier gehad na het grote verlies van mijn beide zielenmaatjes … maar op de een of andere manier was het niet echt … klonk het niet echt … alsof er iets ontbrak … iets diep vanbinnen.
En dan ineens … ineens kom je uitspraken van “verken je geest” op Facebook tegen als “Het is opvallend dat een glimlach twee uiteenlopende betekenissen kan hebben … je kunt ermee laten zien hoe goed je je voelt … en … ermee verbergen hoe slecht je je voelt.” Of een uitspraak als “De mensen die het meest lachen, zijn de mensen die het meest hebben geleden.” Ja, die uitspraken kwam ik ineens tegen nadat mij bewust was geworden dat ik had zitten schateren van de lach. Of vielen dergelijke uitspraken eerder niet bij me op? Ik weet het niet.
Licht en Liefde
Ik wil mijzelf helen en/of geheeld worden opdat na al het verlies en verdriet dat ik tot nu toe heb meegemaakt ik … weer echt kan schaterlachen van plezier … echt kan genieten van het leven … en echt kan vertrouwen op mijzelf … liefde en licht in mijn leven weer centraal staan. Maar dan moet ik wel naar binnen, naar mijn gevoel, naar mijn hart … naar mijn ziel? Durf ik dat wel? Gaat mij dat lukken … of … Met hulp van anderen, professionele ervaringsdeskundigen, zou dat zeker moeten kunnen.
Tegelijkertijd met dat inzicht voel ik een diepe rust bij mij naar binnen komen … alsof ik nu eindelijk op mijn levenspad de sprong durf te maken naar dat gedeelte van het pad dat vol met obstakels ligt. Of zoals Frank A. Clark het beschrijft: “Als je een pad zonder obstakels vindt, dan leidt het vermoedelijk nergens heen.”
Conclusie
Durf dat pad op te gaan … dat pad met de vele obstakels en laat je verrassen door de wonderbaarlijke ontmoetingen en lessen die je daar mag leren. Blijf dat pad koesteren met Liefde en Licht. Laat zien wat een prachtig mens die ander was … die dierbare die jij hebt verloren. En laat tegelijkertijd zien wat een prachtig mens jij bent en dat je ondanks jouw verlies en rouw stralend in het Licht en de Liefde van het Leven mag staan. Vier dat en lach met heel je hart en ziel, ondanks je rouw!
Twee mensen die elk een eigen standpunt, een eigen mening hebben en hoe je het ook bekijkt, beiden hebben gelijk. Dat mag en daar is niets mis mee. Maar wanneer bij een van de twee heftige emoties een grote rol spelen, zoals verdriet, angst of pijn, dan is het belangrijk dat ieder begrip voor het standpunt van de ander kan opbrengen. Begrip, opdat de band tussen beiden daardoor niet verzwakt maar juist wordt versterkt!
Introductie
De huidige blog “laat me niet alleen” gaat over twee mensen met de gefingeerde namen Kathy en Tanya. Beiden hebben een verschillende mening over dezelfde situatie. Dat kan en dat mag. Maar, wanneer heftige emoties bij Kathy een grote rol spelen … dan is het belangrijk dat beiden hierover met elkaar kunnen praten … en … voor elkaars mening begrip kunnen opbrengen. “En wat dan nog” denkt u misschien. “Je mag toch een verschil van mening hebben?” Ja, dat mag. Naar mijn mening wordt het echter een ander verhaal wanneer bij Kathy een intens verdriet, rouw of een ernstige ziekte een rol spelen. Relaties kunnen verwateren of zelfs beëindigen; zoals bij Kathy die zich in de steek voelt gelaten. Wat u er ook van vindt, het gebeurt in het dagelijks leven en het doet mensen “pijn.” Dat wil toch niemand?
Kathy
Aan
vriendinnen heeft Kathy geen gebrek en zij is net als mijn dochter Anne Birgit
een prachtige jonge vrouw. Maar aan de buitenkant is echter niet te zien dat
zij ernstig ziek is. En ook Kathy heeft de nodige klappen in haar leven moeten
opvangen met als resultaat dat het schitterende licht dat zij in werkelijk is,
maar zelden naar buiten komt.
Kathy
heeft een hele reeks aan chemobehandelingen en bestralingen ondergaan. Tijdens
het laatste consult bij de specialist gaf deze aan dat de behandelingen nog maanden
in haar lichaam zullen doorwerken voordat er concreet iets over het resultaat
kan worden gezegd.
Het
is al de tweede keer voor Kathy in haar leven dat zij een dergelijke reeks
behandelingen heeft ondergaan. Zij kan zich nog zó helder die eerste reeks
behandelingen voor de geest halen. Hoe opgelucht en blij ze toen was nadat haar
werd verteld dat zij vrij was van tumoren … dat ze het leven weer mocht vieren.
De uitslag van de tweede reeks laat nog maanden op zich wachten. Tot die tijd is Kathy niet echt in een feeststemming, laat staan om een feestje te vieren omdat de behandelingen zijn afgerond. Zij kan zich nog de enorme teleurstelling en vooral ook haar woede herinneren toen de tumoren voor de tweede keer waren teruggekeerd. Tot die tijd is Kathy aan de ene kant vol hoop dat de behandelingen het beoogde effect hebben bereikt. Aan de andere kant is zij zó bang weer teleurgesteld te worden omdat zij beseft wat dat voor haar eerder vroeger dan later zal betekenen.
Tanya
Net
als Kathy is Tanya een mooie jonge vrouw die bruist van energie en die altijd
bereid is om een feestje op te tuigen zodra er ook maar iets valt te vieren.
Ook
Tanya heeft in haar leven de nodige tegenslagen gehad … ja, wie niet. Maar
wanneer je dat niet weet of niet diep in haar ogen kijkt, lijkt aan de
buitenkant het leven voor Tanya één groot feest te zijn waar ze met volle
teugen van geniet.
Tanya
en Kathy zijn dikke vrienden. De behandelingen die Kathy bijna een jaar lang moest
ondergaan eisten een grote tol. Vaak lag ze op bed en was ze te moe om ook maar
iets te doen. Tanya zorgde ervoor dat Kathy tenminste at … als ze dat beetje
wat ze at al binnen kon houden … en … zichzelf verzorgde.
Toen Kathy na al die intense behandelingen van het laatste consult terugkwam, was het voor Tanya gewoon vanzelfsprekend dat dit diende te worden gevierd. Dat doe je toch … dat is toch logisch … je hebt toch een fase afgerond … je kan toch weer verder met je leven?
Laat me niet alleen
Maar
Kathy dacht daar anders over. Zij herinnerde zich nog woord voor woord het
gesprek met de oncoloog, de onzekerheden die daarin werden verwoord … en …
vooral herinnerde Kathy nog het resultaat van die eerste reeks behandelingen. De
enorme opluchting en blijdschap toen haar uiteindelijk werd gezegd dat ze vrij
was van kanker, en een paar jaar later het intense verdriet, de woede en de
angst dat de tumoren waren teruggekeerd. Nu is Kathy bang, zo bang om weer teleurgesteld te worden.
“Hoezo
een feestje? Er is toch niets te vieren?” zegt Kathy tegen Tanya. Daar is Tanya
het niet met haar eens. Voor Tanya is er wel degelijk iets te vieren. De behandelingen
zijn toch afgerond? En met dit verschil in denken … dit verschil in mening …
een verschil in standpunt dat voor elk apart zo logisch, zo vanzelfsprekend is
… dat zij daardoor niet in staat zijn elkaars standpunt te begrijpen.
En op dit punt aangekomen begint de relatie tussen Tanya en Kathy te verwateren en Kathy’s kreet om hulp “laat me niet alleen,” wordt uiteindelijk werkelijkheid. Maar aan de andere kant, misschien is Tanya door de reactie van Kathy net zo bang geworden als zij. Of … is er iets waar Tanya door is geraakt of bang voor is … waardoor de relatie verwatert. Of … misschien … ja, je kan van alles bedenken en aannemen, maar daar kom je niet verder mee.
Hoe verder
Voor mij is het glashelder dat Kathy en Tanya dit met elkaar moeten bespreken … en … vooral met elkaar blijven praten zodat Kathy zicht niet verlaten voelt. Ja, voor mij is het helder, maar vinden zij dat ook?
Naar
mijn mening is het nodig dat Kathy en Tanya samen om de tafel gaan zitten en
ieder zelf het verhaal doet over … wat wordt gevoeld … of gemist … of juist
gevierd moet worden … of juist niet … of waar men misschien zelfs bang voor is.
Het
zou ook goed zijn dit samen met een “begeleider “te doen zodat deze, naast het naar
elkaar helpen verwoorden van ieders verhaal, tegelijkertijd ook begrip kan
kweken dat beiden ieder op een geheel eigen manier naar dezelfde situatie
kijken.
Beiden hebben namelijk een punt, maar daarbij is het in mijn ogen wel belangrijk dat zij begrip kunnen opbrengen voor elkaars standpunt … opdat de relatie tussen Kathy en Tanya daardoor niet verwatert … maar … juist sterker wordt.
Conclusie
Het
is mijn ervaring dat mensen uitgaan van een eigen mening, of een eigen beeld
met betrekking tot een ander. Logisch, zult u misschien denken, maar het wordt
naar mijn mening toch een ander verhaal wanneer dat beeld is gebaseerd op een
reeks van aannames. De werkelijkheid met betrekking tot anderen is meestal
anders en veel complexer dan we in eerste instantie zelf dachten of aannamen.
Daarom is het verstandig om met elkaar in gesprek te blijven om op deze wijze
een beter begrip voor elkaar te krijgen. Datzelfde geldt ook naar mensen die we
heel goed of lang denken te kennen.
Je
zou ook van het standpunt kunnen uitgaan dat iedereen het bij het rechte eind
heeft. Ter illustratie, stel je staat in een berglandschap. Het beeld dat jij
van dat landschap hebt wordt bepaald door de plek waar jij in dat landschap bent.
Wanneer je iedereen laat vertellen hoe dat landschap eruitziet dan hoor je verschillende
verhalen afhankelijk van de plek waar deze mensen stonden … over datzelfde
landschap.
In de communicatie met die ander is het daarbij dan wel belangrijk dat we bereid zijn om de eigen meningen met betrekking tot de ander bij te stellen wanneer dat tijdens het gesprek zo mocht blijken. En daar ligt dan vaak weer een knelpunt omdat niet iedereen dit zo maar kan … of … wil.
Nawoord
De kern van de gebruikte case in “laat me niet alleen” is niet uniek. Er zijn legio voorbeelden te bedenken waarin de communicatie tussen mensen de oorzaak is dat zij elkaar niet begrijpen … met alle mogelijke gevolgen van dien … zoals “Het afscheid.”
Net als in de gebruikte case van deze blog waarin twee mensen elk een eigen standpunt, een eigen mening hebben. Hoe je het ook bekijkt, beiden hebben gelijk. Dat mag en daar is niets mis mee. Maar wanneer bij een van de twee heftige emoties een grote rol spelen, zoals verdriet, angst of pijn, dan is het wel belangrijk dat ieder begrip voor het standpunt van de ander kan opbrengen. Begrip, opdat de band tussen beiden daardoor niet verzwakt maar juist wordt versterkt!