Misschien ben je er nog niet aan toe en vind je het wel goed zo zoals het nu is. Ook dat is goed… zolang jij er begrip voor hebt… en zolang je partner er begrip voor heeft.
“Tijd heelt alle wonden” hoor je vaak zeggen tegen nabestaanden die kortgeleden een dierbare hebben verloren. “Het is niet goed wanneer je blijft rouwen” hoor je ook zeggen wanneer het wat langer geleden is. “Het is niet gezond wanneer je na zoveel jaren je verlies nog niet hebt verwerkt” hoor je minder vaak zeggen.
Ze zeggen dat het overgaat, maar is dat wel zo? Het kan zijn dat de scherpe kantjes van je rouw af gaan en dat je daarmee kan leven. Het kan zelfs zo zijn dat je niet eens bewust bent dat je na jaren nog steeds bezig bent met het (verwerken van dat) verlies. Dat hoeft helemaal niet slecht of ongezond te zijn. Persoonlijk vind ik dat anderen daar begrip voor moeten kunnen opbrengen. Maar wanneer die anderen niet empatisch zijn zou jij als rouwende ook daarvoor begrip moeten kunnen opbrengen. Maar… daar vraag je nogal wat van een rouwende. Een voorwaarde is dat jij als rouwende je dan wel bewust moet zijn dat je (nog) bezig bent met het verwerken van je rouw… maar… misschien besef je dat zelf niet eens!
Een voorbeeld ter verduidelijking.
Vanaf het eerste moment dat ze elkaar zagen was er dat magische tussen hen. Het was niet zozeer liefde op het eerste gezicht, het ging veel dieper. Het leek wel of twee oude zielen elkaar ontmoetten en elkaar ook op dat niveau herkenden. Ze trokken samen op, werden innig verliefd en trouwden. Hun leven ging over hoge bergen en door diepe dalen. Ze waren trots op elkaar en gingen voor elkaar. Mensen die hen kenden waren jaloers op hen. Een enkeling echter, herkende de diepte van hun liefde en de prijs die ze beiden daarvoor moesten betalen. Een prijs die ze met liefde betaalden.
Ze overleed op jonge leeftijd. Hij was er kapot van. Hij miste zijn maatje… zijn zielemaatje. Hij begroef zich in zijn werk. Het werk was uitdagend. Werk waarin hij zijn hart en ziel kon leggen. Werk dat hem energie gaf, veel energie, en voor hem de uitlaatklep was om met zijn verdriet te kunnen omgaan. Hij droomde veel over haar, hadden samen lange gesprekken en haalden herinneringen op. Ja… nog steeds… vele jaren en vele relaties verder. Hij was inmiddels meerdere keren getrouwd… en weer gescheiden. Hij was op een punt aangekomen dat hij zich uitstekend kon redden… alleen… zonder een relatie.
Eén van zijn exen vroeg zijn hulp omdat haar huidige partner in het buitenland werd vermist. Vanuit zijn werk had hij de middelen beschikbaar om een zoektocht op touw te zetten en besloot haar te helpen. Het kwam uiteindelijk allemaal weer goed, de partner van zijn ex werd gevonden en ieder ging weer met het eigen leven verder. Bij het afscheid nemen zei de ex tegen hem dat ze het jammer vond dat hun relatie destijds was beeindeigd doordat ze hem niet goed kon “bereiken”. Voor haar is hij net zo belangrijk als zijn overleden grote liefde voor hem.
Het duurde even voordat hij het begreep. Achteraf was ook voor hem deze ex belangrijk geweest, zij het dan op een andere manier dan zijn overleden partner. Beiden vonden het jammer dat het zo was gelopen, alleen toen kon het niet… en ook nu kan het niet… want beiden hebben inmiddels een ander leven met andere relaties.
Hij droomde weer over zijn grote liefde en deze keer vertelde ze hem dat hij haar moest laten gaan. Hij moest niet stil blijven staan… maar verder gaan met zijn leven.
Tja, daar zit je dan… jij met het verlies van de grote liefde in je leven terwijl jij voor je nieuwe partner juist die grote liefde bent… alleen… dat besef je niet. Maar, hoe kan je er nu zonder dit besef voor zorgen dat de relatie met je nieuwe partner stand houdt. Wat duidelijk is, is dat het begrip van beide kanten moet komen.
Mensen zijn uniek en de oplossingen die nodig zijn, zijn dat ook. De oplossingen zijn zelfs situationeel en tijd gebonden. Het kan jaren duren voor je zover bent… en dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Het verwerken van emoties als verdriet en rouw heeft tijd nodig. Persoonlijk heb ik daar geen waarde oordeel over; bij de één gaat dit nu eenmaal sneller dan bij de ander.
Er is geen kant en klaar recept te geven, maar begrip gaat over jezelf en begint bij het je bewust worden van wat er bij jou aan de hand kan zijn. Zolang je los van je denken je intuïtie niet weet te volgen… kan je jezelf niet helpen… kan niemand je helpen. Pas wanneer je bewust bent wat er aan de hand kan zijn, kan je stappen gaan ondernemen om de situatie waarin je je bevindt tot een oplossing te brengen. Maar… wil je dat ook? Misschien ben je er nog niet aan toe en vind je het wel goed zoals het nu is. Ook dat is goed… zolang jij er begrip voor hebt… en zolang je partner er begrip voor heeft.
Deel deze post met anderen binnen uw netwerk
Het was zomaar een toevallige, korte ontmoeting. Maar toch… door de rust en de blijheid die het gaf… achteraf… zowel bij haar als bij mij… zou je (bijna) denken dat die ontmoeting door hogerhand was opgezet. En juist die kleine momenten… die kleine momenten die in schril contrast kunnen staan met het leven van alle dag… die kleine momenten zijn voor mij de momenten die het waard maken om alles uit het leven te halen wat er voor mij maar in zit.
