Het leven bestaat uit tegenstellingen en we zijn altijd op zoek naar balans. Alles in het leven zou in balans moeten zijn. Geen lelijkheid zonder schoonheid. Geen verlies zonder winst. Geen kwaad zonder goed. Geen donker zonder licht. Geen verleden zonder toekomst. Geen verdriet zonder vreugde. Geen haat zonder liefde. Het zijn allemaal voorbeelden van een balans, je zou het ook kunnen zien als de twee zijden van een munt. De ene kant kan niet zonder de andere kant.
Waarom zijn de meesten van ons dan zo diep in de rouw bij het verlies van een geliefde? Waarom zou je niet blij en trots kunnen zijn dat je een deel van jullie levenspad samen hebt mogen lopen? Waarom zou je niet blij kunnen zijn dat je met elkaar hebt mogen genieten? Waarom zou je niet blij kunnen zijn met alles wat je van elkaar hebt mogen leren? Het is gewoon niet eerlijk naar de ander, er staat zo enorm veel tegenover. Het is ook niet eerlijk naar jezelf dat je niet beseft of je niet herinnert welke mooie dingen je allemaal met elkaar hebt mogen delen en voor elkaar hebt kunnen doen. Daarnaast blijft er natuurlijk het fysieke gemis van een geliefde, de nabijheid, de liefdevolle aandacht voor elkaar, het niet meer kunnen zien of aanraken van iemand die je nabij stond, het wennen aan het feit dat je de dingen nu alleen beleeft.
Wanneer ik terugkijk op mijn leven en denk aan de beide maatjes die ik heb verloren, dan kan ik de negatieve zaken en het verdriet mij niet meer zo goed herinneren. De positieve dingen en de mooie dingen staan heel prominent en heel helder op de voorgrond. Dat besef geeft me niet alleen veel ruimte in mijn hoofd maar juist ook heel veel blijdschap. Het heeft mij in staat gesteld om vooruit te kijken, naar de toekomst te kijken.
Het leven is net als het besturen van een auto. Je kijkt door de voorruit naar wat op je weg ligt en wat op je afkomt en je kijkt ook geregeld door de achteruitkijkspiegel om te zien wat er achter je zit om te bepalen of dat eventueel gevolgen kan hebben voor jouw pad. Dat achteruitkijken doe je weliswaar geregeld tijdens het besturen van de auto, maar niet continu.
Het kenmerkende van autorijden is dus dat je vooruitkijkt, bijna altijd vooruitkijkt. Doe je dat niet en kijk je alleen maar door de achteruitkijkspiegel, terwijl je vooruit blijft rijden, dan maak je brokken. Dat geldt ook voor rouwverwerking. Zo af en toe achteruit kijken is goed en zelfs belangrijk en je moet ook niet vergeten wat daar is gebeurd, maar niet de hele tijd, niet continu.
Wanneer je naar de toekomst blijft kijken en daar de mogelijkheden ziet en de kansen die daar liggen benut dan help je niet alleen jezelf maar geef je juist ook de dierbare die je heeft verlaten een enorm compliment. Een compliment in de zin van dank je voor alles wat we samen hebben gehad en waarvan we samen hebben genoten. Dank je voor wat ik van jou heb mogen leren. Dank je dat je mij op mijn levenspad hebt gehouden of gebracht. Dank je voor het vertrouwen in mij dat ik nu verder kan op mijn pad.
Helaas, je geliefde heeft je verlaten. Het afscheid was emotioneel. Terugkijkend hebben jullie veel genoten en hebben jullie veel van elkaar geleerd. Laat dan als ultieme dank aan je geliefde alle lessen die je van elkaar hebt geleerd niet tevergeefs zijn geweest.
Dit is naar mijn mening waar het om draait. Dit is naar mijn mening ware liefde. Dit is naar mijn mening de betekenis van het leven.
