Er zijn vele definities van acceptatie te vinden op het internet. Maar de meest eenvoudige definitie van acceptatie staat voor aanvaarding.
In de dagelijkse praktijk accepteren we vaak gebeurtenissen zonder er echt bij stil te staan. Bijvoorbeeld de wachtrij bij de kassa, een file, of een vertraging bij het openbaar vervoer.
Het gebeurt ook dat we accepteren onder voorwaarden. Je hebt je zinnen gezet op het maken van een maaltijd voor een bijzondere gelegenheid. Wanneer je de benodigde ingrediënten wilt kopen vind je deze kwalitatief niet goed genoeg of misschien zelfs te duur. Ter plekke bedenk je hoe je de maaltijd op een andere manier kan samenstellen.
We zeggen ook dat we een situatie accepteren maar feitelijk niet doen. Hoe vaak hoor je niet bij uitvaarten mensen tegen de nabestaande zeggen dat ze langs komen of eens bij hen moet komen eten. Het gebeurt alleen nooit. In vergelijking tot het “glazen plafond” voor mensen in bedrijven noem ik dit de “glazen deur” voor nabestaanden. Je accepteert dat de relatie niet meer bestaat en toch ga je de ander uit de weg.
Onvoorwaardelijk betekent zonder voorwaarden of zonder eisen te stellen. Onvoorwaardelijk betekent ook zonder beperking, of zonder bedenking of zonder aarzeling. Soms betekent het ook blindelings, of absoluut of puur.
Is acceptatie op zich al niet eenvoudig, wanneer het onvoorwaardelijk is wordt het wel heel moeilijk. Wat te denken bijvoorbeeld bij “ik accepteer je onvoorwaardelijk!” Met andere woorden “ik aanvaard zonder aarzeling en zonder voorwaarden wie je bent en zoals je bent, wat je ook hebt gedaan en doet. Het maakt niet uit, ik sta blindelings achter je… altijd!”
“Ja maar”, zeg je misschien, “de ervaring leert…” Hoe goed je dit ook bedoelt, op zo’n moment kan je niet meer over onvoorwaardelijke acceptatie spreken.
Misschien kan je onvoorwaardelijke acceptatie ook omschrijven als pure liefde. Een vorm van liefde zoals binnen geloof systemen wordt toegeschreven aan de Aller Hoogste. Dat wil niet zeggen dat onvoorwaardelijke acceptatie voor ons mensen onmogelijk is… in tegendeel. Denk bijvoorbeeld aan de liefde van de moeder voor haar kind. Of denk aan de onvoorwaardelijk acceptatie van twee geliefden; misschien ken je wel de uitdrukking ze gaan blind voor elkaar.
In eerste instantie is onvoorwaardelijk acceptatie niet gericht naar de ander, maar juist naar jezelf. Wanneer jij het volste vertrouwen in jezelf hebt en volledig accepteert wie je bent en wat je bent met al je beperkingen, dan pas ben je in staat een ander onvoorwaardelijk te accepteren. Dat is nogal wat!
Twee geliefden die blind voor elkaar gaan, komen naar mijn mening wat betreft onvoorwaardelijke acceptatie een heel eind. En hoe dieper de relatie hoe dichter deze mensen bij het onvoorwaardelijke komen van ieders acceptatie. Dat is toch prachtig!
Hoe prachtig dit ook is voor deze mensen, wanneer een dergelijke relatie om wat voor redenen dan ook wordt verbroken dan is het verdriet om het verlies van de ander bijna niet te overzien. De verwerking van dat verdriet kan de nodige tijd duren. Misschien zelfs zo lang dat anderen zich beginnen af te vragen waarom het verdriet nog niet is verwerkt. Maar ook die anderen zouden dat (onvoorwaardelijk) moeten kunnen accepteren.