Tag: Partner

(101) Loslaten

Loslaten. Geloof in jezelf, geloof en vertrouw erop dat niets voor niets is… soms maakt het moeilijke in ons leven juist de keuze om naar onszelf te kijken! Het komt goed.

Vraag hulp om jezelf te herstellen. Alles is een keuze… de keuze maak jij… jij alleen laat het toe… of niet.

Loslaten is heel lastig en moeilijk… maar niemand anders kan dat stuk voor jou oplossen. Daarom is het beter om dit zo snel mogelijk te ervaren… om nieuwe ruimte te creëren voor nieuwe dingen… positieve dingen.

De oude energie… de angst… de zorg… het moeten… het veroordelen   … het beoordelen… opgelegde gevoelens van jezelf of de ander… emoties… overtuigingen… dat alles mag nu loskomen… dat alles mag u loslaten.

Wees dankbaar en zie dit als een zegening… als een verrijking om verder te mogen gaan… om jezelf weer te omarmen… om jezelf lief te hebben. Dat is de sleutel die de nieuwe deur doet openen… let maar op.

Wees jezelf… wees blij met jezelf… lach om jezelf en met jezelf… gun jezelf datgene wat je een ander gunt… om echt de nieuwe energie die je voelt… de nieuwe energie die je doet beseffen: “Zo wil ik niet verder!”

Echter, deze stap zal jij moeten zetten en kan jij alleen zetten met al je energie… met al je passie… al je Zijn… om het echt te ervaren… om het echt te voelen en te mogen delen.

Het is heel simpel.

Nodig de nieuwe energie uit en zeg vaarwel tegen de oude energie… bedank de oude en omarm de nieuwe alsof je een goede vriend omhelst.

Je mag het doen… en je zult je opgelucht voelen omdat de angst, de zorg, het moeten je niet meer vasthoudt… je zult je opgelucht voelen omdat je openstaat voor het nieuwe… het nieuwe dat je weer laat voelen zoals je echt bent.

Soms is het onverklaarbaar waarom dingen gebeuren, merkbaar voelbaar zijn, zonder reden. Maar als we diep binnen onszelf kijken… dan zien we of voelen we soms dat plekje waar je niet altijd naar toe wilt… om echt te voelen… omdat je denkt: “Dat kan toch niet meer?”

Het gaat goed, echter ben je datgene vergeten wat je hebt opgeslagen in je cel… in je diepste Zijn… in je Ziel… omdat je verder moest… niet zeuren, niet piepen, gewoon verder gaan. En juist nu dat alles goed gaat voel je je niet goed… moe… en niet lekker.

Het stuk loslaten dat je zo heeft gekwetst, zo heeft teleurgesteld… komt nu naar boven… omdat je de rust hebt… de stilte hebt… de tijd hebt… om het nu echt te mogen voelen.

Voel, ervaar en kijk waar het zeer doet. Kijk waar het zich openbaart als je eerlijk kijkt vanuit de ogen van je Ziel, vanuit de ogen die je niet altijd wilt zien en voelt op dat plekje… op dat verscholen plekje… maar heel eventjes, 5 minuten, dat mag… en dan weer gewoon laten…loslaten en kijken wat er gebeurt.

Het komt goed! Geloof in jezelf, geloof en vertrouw erop dat niets voor niets is… soms maakt het moeilijke in ons leven juist de keuze om naar onszelf te kijken… een kruispunt met daarop een keuze… jouw Keuze,  waar wil ik naar toe.

Ga daarheen met je gedachten en leef en geniet van dit moment in het nu. Vooral niet piekeren over morgen… nee er is nu zoveel moois… zoveel goeds om je heen en in jou.

Omarm je gezin, je werk, je familie, je vrienden, je huis, je auto …noem het op… en… straal dat uit!

(100) Hoe eenvoudig het kan zijn

Met een paar woorden kan je wereld veranderen van in en in verdriet naar momenten waar je dat verdriet even kan vergeten.

De laatste tijd lijkt het of ik steeds meer Engelen op Aarde ontmoet. Engelen die je laten zien… hoe eenvoudig het allemaal kan zijn… mag zijn… is. Hoe prachtig de wereld is… hoe prachtig jezelf bent… en… de mensen om je heen. Hoe met een paar woorden… jouw wereld niet alleen kan veranderen… van regen naar zonneschijn… of van somberheid naar blijheid… maar juist van in en in verdriet naar momenten waar je dat verdriet even kan vergeten. Hoe met eenvoudige inzichten… sluiers een voor een worden verwijderd… waardoor alles glashelder… lichter… serener… blijer wordt… en je weer in en in kan genieten van het leven.

Dergelijke momenten vormen voor mij de diamanten in mijn leven. Zo eenvoudig kan het zijn.

Met dank aan alle Engelen om mij heen… ik hou van jullie!

(98) Een ontmoeting

Wanneer je goed oplet op de wereld om je heen… dan kom je geregeld bijzondere dingen tegen om van te genieten… dan ontmoet je mensen waarmee je bijzondere gesprekken hebt. Hoe meer je je hiervan bewust bent… hoe mooier het leven wordt… hoe gelukkiger je wordt… ondanks dat grote verlies of de dierbare(n) die je hebt verloren.

We ontmoetten elkaar ergens op een vliegveld, wachtend tot we zouden worden opgeroepen om aan boord van het vliegtuig te gaan dat ons naar onze bestemming zou brengen. Zij ging naar Italië… een week naar een schildercursus in Florence en aansluitend daarop een week naar Venetië en Rome. Ik was onderweg naar huis.

De ontmoeting had iets magisch. We hadden beiden het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden. Maar, dat kon gewoon niet. We waren opgegroeid in totaal verschillende culturen en werelden. Zij was opgegroeid ergens in Midden-Amerika en ik ergens in Noordwest-Europa. Tijdens het gesprek kwamen we erachter dat zij haar man en haar zoon had verloren… en… ik had mijn dochter en mijn echtgenote verloren. Zij had nog een dochter en ik nog een zoon. Het leek wel of we de twee helften van een geheel waren. We herkenden van elkaar het verdriet waarmee we worstelden… we begrepen elkaar door en door. Misschien hadden we daarom wel het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden.

Ons gesprek duurde nog geen uur, maar het voelde zoveel langer. Het leek wel of we elkaar wel moesten ontmoeten… we elkaar moesten ontmoeten om ons bewust te maken dat je weliswaar door je verlies heel veel verdriet hebt… maar dat je daarin niet de enige bent.

Toen ze naar het vliegtuig liep dat haar naar Italië zou brengen leek het… alsof ze huppelde… alsof ze opgelucht was… alsof ze zich bewust was geworden dat zij niet de enige was die dierbare maatjes had verloren. Bij mij leek het alsof een sluier werd weggetrokken… waardoor alles een beetje helderder… blijer… lichter werd.

Het was zomaar een toevallige, korte ontmoeting. Maar toch… door de rust en de blijheid die het gaf… achteraf… zowel bij haar als bij mij… zou je (bijna) denken dat die ontmoeting door hogerhand was opgezet. En juist die kleine momenten… die kleine momenten die in schril contrast kunnen staan met het leven van alle dag… die kleine momenten zijn voor mij de momenten die het waard maken om alles uit het leven te halen wat er voor mij maar in zit.

Wanneer je goed oplet op de wereld om je heen… dan kom je geregeld bijzondere dingen tegen om van te genieten… dan ontmoet je mensen waarmee je bijzondere gesprekken hebt. Hoe meer je je hiervan bewust bent… hoe mooier het leven wordt… hoe gelukkiger je wordt… ondanks dat grote verlies of de dierbare(n) die je hebt verloren.

(97) Het is tijd om van koers te veranderen

Voor mij is het tijd om van koers te veranderen. Gevoelsmatig heb ik mijn belofte aan mijn dochter voor de invulling van haar laatste wens al tijdje geleden gerealiseerd. Het voelt niet meer als de invulling van een belofte, maar het is het veel meer een behoefte geworden. Een behoefte om dit werk te (mogen) doen.

Wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd met het schrijven van deze blogs voor de Stichting Jouw Rouwverwerking is… dat ik aan het begin van deze reis absoluut niet kon overzien en niet kon beseffen wat ik allemaal zou meemaken op mijn reis over het pad van rouwverwerking… een reis met momenten waarin ik niet meer wist wat ik zou moeten doen om weer verder te komen in dit leven… momenten waarin ik liever wilde sterven om naar Huis te mogen, om mijn grote liefde weer te mogen zien en weer in mijn armen te mogen houden… en toch… en toch was erin die periode altijd iets dat, of iemand die mij op de een of andere manier motiveerde, stimuleerde, of soms zelfs een “duwtje” in de rug gaf om door te gaan… en op die momenten waar ik echt niet verder kon en het allemaal tegen zat, mijn beschermengelen mij duidelijk lieten voelen dat wanneer ik ze om hulp zou vragen, ik op de een of andere manier hulp zou ontvangen.

Wanneer ik in de afgelopen periode zo af en toe terug keek naar hoe ver ik was gekomen, was ik iedere keer verbaasd over wat ik in die tussentijd allemaal had bereikt. Gedurende de dagelijkse gang van zaken viel mij dat nooit zo op. Maar terugkijkend na een langere periode viel het juist op. Het gaf mij ook weer die extra kracht om door te blijven gaan op mijn levenspad.

Terugkijkend had ik misschien heel veel eerder hulp moeten vragen bij het verwerken van mijn rouw. Vermoedelijk heeft dat zo moeten zijn want het levenspad waarop ik mij nu bevind, voelt voor mij wel heel erg goed. Het is wat het is.

Het is tijd om van koers te veranderen want de verwerking van rouw betekent doorgaan. Meestal betekent doorgaan op een andere manier in het leven staan dan je eerder deed. Doorgaan met die zaken die voor jou belangrijk zijn in je leven. Ondanks dat grote verlies. Ondanks die rauwe pijn. Doorgaan met je leven… je moet wel.

Besef dat hoe dichter je bij de dierbare stond die je hebt verloren en besef dat hoe meer je van deze hebt gehouden, hoe rauwer en hoe dieper je verdriet is door het verlies. Aan de ene kant doet jou dat heel veel pijn en aan de andere is dat naar de dierbare die je hebt verloren een enorm compliment en het geeft ook aan hoe veel je van elkaar houdt.

Maar met dat doorgaan zet je ook je eerste stappen in het rouwproces. Met dat doorgaan begin je ook weer vooruit te kijken naar waar je naartoe gaat. Al weet je, of misschien besef je je bestemming nog niet. Ja, het wordt tijd om van koers te veranderen.

Ja, ook voor mij is het tijd om van koers te veranderen. Gevoelsmatig heb ik mijn belofte aan mijn dochter voor de invulling van haar laatste wens al tijdje geleden gerealiseerd. Het voelt niet meer als de invulling van een belofte, maar het is veel meer een behoefte geworden. Een behoefte om dit werk te (mogen) doen.

Voor de website van de Stichting is het ook tijd om van koers te veranderen. Op dit moment wordt een plan uitgewerkt om later dit jaar voor jullie een discussieforum aan de website toe te voegen. Het forum krijgt een beveiligde omgeving. Als je ideeën hebt voor de opzet of de inhoud van het forum dan hoor ik dat graag. Je kan mij via het contact formulier bereiken.

(95) Een gebroken hart

Wat als we wel in staat zouden zijn geweest om (onder begeleiding) onze rouw te kunnen verwerken… zou mijn zielenmaatje dan nu nog hebben geleefd? Een vraag waar ik vermoedelijk nooit antwoord op zal krijgen.

In 1978, op een warme najaarsdag in oktober, werd in het ziekenhuis onze dochter geboren. We waren verheugd dat ons langverwachte eerste kind ter wereld was gekomen.

De vreugde was echter van korte duur. Nog diezelfde avond belde de chirurg op en vroeg of ik direct naar het ziekenhuis wilde komen. Het meconium, de eerste ontlasting van een pasgeboren mensje, zat vast en er was ook een eerste vermoeden dat onze dochter aan Cystic Fibrosis, taaislijmziekte, zou kunnen lijden. Mary-Anne, mijn echtgenote was nog niet op de hoogte gebracht en ze vroeg of ik samen met mijn echtgenote de mogelijkheden met haar kon doornemen… en dan besluiten… hoe we verder zouden gaan. Spoed was vereist. Daar zit je dan samen, als kersverse ouders.

Onze pasgeboren dochter, nog geen 8 uur oud, werd voor de eerste keer in haar leven geopereerd.

Het was de ook eerste keer in mijn leven dat mijn wereld verging. Ik zie nu, ruim 40 jaar na haar geboorte, nog steeds de beelden voor me die ik destijds aan mijn geestes oog voorbij zag komen… hoe een schitterende toekomst in een klap veranderde in een volledig verwoeste wereld! Niet alleen mijn wereld was verwoest, ook die van mijn echtgenote verging in een klap. Ik zie nog steeds de angst in haar ogen… en ik hoor haar nog steeds van wanhoop huilen… het kwam uit het diepst van haar ziel… naar woorden zoekend. Die avond heeft ons beiden voor het leven getekend.

Terwijl onze dochter werd geopereerd legden wij impulsief een eed af naar elkaar… dat, wat er ook zou gebeuren in ons leven… wij altijd bij elkaar zouden blijven… en we er altijd voor elkaar zouden zijn. Op dat moment voelde het alsof het van belang was zodat Anne Birgit er van een hogere macht mocht Zijn. Op de een of andere manier gaf die eed naar elkaar ons rust… gaf die eed een ongekende energie… nee… eerder kracht om door te gaan. Die kracht was nodig want op dat moment hadden we nog geen flouw benul wat ons te wachten stond… hoe we later samen zouden moeten knokken om onze dochter te kunnen begeleiden… en we tegen het einde van haar leven het voorrecht zouden krijgen om haar naar het Licht te mogen brengen.

Er zijn weinig mensen die zich kunnen voorstellen wat we in die 21 jaar hebben meegemaakt. Hoe hoog de druk en de stress was en hoe eenzaam we samen waren. Anne Birgit werd een schitterende jonge vrouw die al heel vroeg in haar leven wist dat ze niet lang zou leven. Al heel vroeg maakte ze bewuste keuzes en probeerde alles uit dat korte leven te halen wat er voor haar maar inzat. Maar juist omdat ze kort zou leven en omdat ze er zo goed uitzag… aan de buitenkant… kwamen we geregeld mensen tegen die haar ziekte niet konden accepteren of niet wilden accepteren. In onze ogen sloeg het nergens op, maar waar we er wel mee hadden te dealen. Alsof de ziekte van Anne Birgit al niet erg genoeg was, het onbegrip van anderen deed daar nog een flinke schep bovenop.

Terugkijkend heeft de eed die wij naar elkaar hebben afgelegd, tijdens die operatie van ons 8 uur oude hummeltje… heeft die eed ons gedurende ons 35-jarige huwelijk overeind gehouden. Nu pas besef ik dat de energie en de kracht die wij ontvingen staat voor ware liefde. Het heeft ons door de meest donkere en lichte perioden van onze relatie heen geholpen. Wat ik nu ook besef is dat ik door alle puzzels heb geleerd dat wat er ook gebeurt in je leven… hoe erg het ook is… je altijd op de een of andere manier wordt geholpen (vanuit de spirituele wereld) en… je uiteindelijk altijd op je beide benen terechtkomt. Het gaat niet vanzelf… je zal er altijd keihard voor moeten werken… en je zal je er vooral voor meer dan 100% voor moeten inzetten… altijd!

Het leven van Anne Birgit was één lange rollercoasterrit. Net zo ongewoon als het leven voor haar was… net zo ongewoon was de periode rondom haar overlijden voor ons… en net zo ongewoon was onze rouwverwerking… tenminste zo voelde dat bij mij zo.

Ouders die een kind verliezen zijn getekend voor het leven. Dat geldt ook voor Mary-Anne en ik, maar toch anders. Hoor je niet vaak dat je het verliezen van een kind je je ergste vijand niet toewenst? Ja, dat vonden wij ook… maar… aan de andere kant was die voortdurende druk waar we dagelijks mee te maken kregen tijdens het leven van onze dochter… die druk die altijd aanwezig was… die druk was na haar overlijden… weg! We hoefden niet meer te overleven. Het werd stil in huis… heel stil! En stapje voor stapje… kwam er beetje bij beetje… weer rust in ons systeem… en tegelijkertijd het besef dat Anne Birgit er niet meer was.

En met die rust kwam er ook weer onrust… maar dit keer van een geheel andere orde… onrust om op de een of andere manier met ons verdriet te kunnen omgaan. Dat verdriet hadden we gedurende het leven van Anne Birgit diep weggestopt. Zo diep dat we er niet meer bij konden komen na haar overlijden. We wisten dat we er iets aan moesten doen… maar hoe… en bij wie we moesten aankloppen? De familie was er ook nog en begon steeds meer aandacht op te eisen waardoor er van enige rouwverwerking niet echt iets terecht kwam… uiteindelijk werd de rouw en het verdriet door ons weer weggestopt. Ja, verlies wegstoppen, dat konden we heel goed… helaas.

Door de rouw die langzaamaan toch begon door te sijpelen uit het diepste van ons wezen in de periode die volgde, gingen we vaak door emotioneel diepe dalen… en tegelijkertijd gingen we ook over emotioneel hoge toppen omdat we samen waren en naast een overleden dochter een gezonde zoon hadden. Te bizar voor woorden… tegelijkertijd door emotioneel diepe dalen en over emotioneel hoge toppen. Het gevolg was dat de familie en de omgeving aan de buitenkant niet konden zien… of niet begrepen… dat we het samen zwaar hadden… zo zwaar dat er uiteindelijk iets brak. Mary Anne, mijn echtgenote en zielenmaatje overleed in 2011 aan een gebroken hart.

Had het zo moeten zijn of… wat als we wel in staat zouden zijn geweest om (onder begeleiding) onze rouw te kunnen verwerken… zou mijn zielenmaatje dan nu nog hebben geleefd? Een vraag waar ik vermoedelijk nooit antwoord op zal krijgen.