Onmogelijke keuzes
Ze houden van elkaar. Alleen … haar ouders zijn “niet blij” met haar relatie. Ze staan niet achter haar! En dat vindt ze moeilijk. Ze vindt het lastig, want ze houdt zo ontzettend veel van de ander … en wil ook haar ouders geen verdriet doen. Ze voelt zich alleen … helemaal alleen … omdat ze gedwongen wordt een van de moeilijkste keuzes in haar leven te maken. Het is voor haar een onmogelijke keuze.
Kan je wel van een keuze spreken
Keuze? Kan er überhaupt wel van een keuze worden gesproken? In de kern is het in een dergelijk situatie niet echt mogelijk om tot een echte keuze te komen! Immers, welke keuze ook wordt gemaakt, zolang de keuze niet door alle betrokkenen met het hart wordt aanvaard, zullen er altijd mensen zijn die het bewust of onbewust niet eens zijn met de gemaakte keuze … misschien zelfs met een gebroken hart achterblijven.
Keuzes die leiden tot verlies en rouw
Hoe vaak gebeurt het niet dat je een slecht gevoel hebt over een keuze die is gemaakt… maar je weet niet waarom? Hoe vaak gebeurt het niet… dat jij je er bewust van bent dat je het niet eens bent met de gemaakte keuze? In deze situaties komt verlies, al of niet verborgen, om de hoek kijken. Een verlies dat zich vertaalt in onmacht, verdriet en in extremere situaties zelfs in rouw.
Dat verlies zullen we hoe dan ook op de een of andere manier bewust moeten worden en uiteindelijk kunnen accepteren. En hiermee zijn we dan tegelijkertijd in een van de vele variaties van het rouwproces terecht gekomen. Het betekent ook dat het verlies voor alle betrokkenen een verschillende betekenis heeft en alleen al daarom het verlies op een verschillende manier wordt verwerkt.
Een voorbeeld ter illustratie.
Beiden zijn ze het er mee eens dat ze gaan scheiden.
Vroeger werkten ze beiden bij hetzelfde bedrijf en konden ze samen thuis met elkaar bespreken wat ze gedurende de dag zoal hadden meegemaakt. Zij, ging bij een ander bedrijf werken. Een bedrijf waarbij alles wat ze overdag deed vertrouwelijk was en vooral niet mocht worden gedeeld met anderen. De relatie verkoelde daardoor enigszins. Zij, daarentegen deed er alles aan om de relatie op het oude niveau te houden. Hij kreeg promotie en was voor het werk vaak langere tijd in het buitenland. Door het werk wat hij deed werkte hij nauw samen met anderen, zo nauw dat er met een van de medewerkers een relatie ontstond.
Beiden zijn ze het er mee eens dat ze gaan scheiden … maar om verschillende redenen. Hij, omdat hij vond dat de afstand tot haar onoverbrugbaar was geworden. Zij, omdat hij vreemd was gegaan.
Het rouwproces zal voor beiden verschillend zijn. Niet alleen omdat zij verschillende persoonlijkheden en verschillende achtergronden hebben, maar ook omdat de uitgangspunten van het verlies (de scheiding) verschillend zijn.
Onmogelijke keuzes voelen als een spagaat
Ieder mens is verantwoordelijk voor het maken van en de gevolgen van de eigen keuzes. Maar de ander, die ook van haar houdt, die kan met al de liefde die deze in zich heeft … alleen maar toekijken … en er zijn voor degene die de keuze maakt. Want wat je er ook van vindt, ook al houden ze nog zoveel van elkaar, je mag naar mijn mening nooit de keuze beïnvloeden van je geliefde. Ook de ouders zijn belangrijk. En evenzo mogen ook de ouders naar mijn mening de keuze van hun kind op het gebied van haar liefde naar haar geliefde niet beïnvloeden. Ook zij mogen naar mijn mening, wat er ook gebeurt, alleen toekijken en er altijd voor haar zijn.
Hoe triest is dat niet? Je wilt aan de ene kant de ouders geen verdriet doen en aan de andere kant wil je je geliefde niet verlaten. Je zit in een spagaat … het is gewoon niet eerlijk … het is bijna niet echt om een keuze te maken. En … zou je wel een keuze in dergelijke onmogelijke situaties moeten maken? Maar je moet wel, want door niet te kiezen maak je ook een keuze!
Liefde is essentieel
Degene die de keuze maakt, zal een keuze moeten maken vanuit het hart. En hoe erg het voor de anderen ook is, zij mogen alleen maar toekijken. Want één ding is zeker, wanneer zij zich gaan bemoeien met de keuze dan gaat het naar mijn gevoel zeker fout. Een relatie komt niet tot stand … wordt besmet door de gemaakte keuze … of misschien bestaat het gevoel dat de keuze werd geforceerd door een van de anderen. Het zal altijd een volledige vrije keuze moeten zijn en degene die de keuze maakt zal deze altijd volledig vanuit het hart moeten, kunnen en mogen maken om tot juiste keuze te komen.
Want zonder liefde …
Wanneer een van de betrokkenen de keuze niet vanuit het hart kan accepteren dan gaan naar mijn gevoel allen een rouwproces in dat begint bij verbijstering via onmacht, bewustwording en hopelijk begrip naar een vorm van acceptatie. Want hoe je het went of keert, welke keuze ook is gemaakt … de relatie met de geliefde is op de een of andere manier beschadigd. En niet alleen de relatie tussen die twee is beschadigd, ook de relatie naar de ouders is op de een of andere manier beschadigd.
We staan er nooit echt bij stil wanneer we dergelijke keuzes maken. Want hoe de keuze ook uitpakt, de relaties zijn niet meer zoals in de periode van voor de beslissing met alle frustraties van dien. In mijn ogen zijn dergelijke keuzes geforceerd gemaakt en is er van ware liefde bij tenminste een van de betrokkenen geen sprake. Dat is niet eerlijk naar degene die de “werd gedwongen” tot de keuze… en niet alleen dat … deze persoon is getekend voor het leven!
Bij onvoorwaardelijke liefde echter …
Een keuze die met liefde is gemaakt en die door alle betrokken met het hart volledig wordt geaccepteerd is géén keuze … maar een vanzelfsprekendheid! In mijn ogen staat dat voor onvoorwaardelijke liefde!
Tekst gewijzigd op: 07-07-2020
