Tag: Moeder

(127) Pap, ik heb je zo gemist

Pap, ik heb je zo gemist

Het verhaal begint bij de enige keer dat ik mij bewust kan herinneren dat ik mijn vader zag. Het eindigt bij het enorme gemis tijdens de opvoeding van mijn zoon. Ja Pap, ik heb je enorm gemist … achteraf.

Ik kan mij als 3-jarige nog heel goed het beeld van mijn vader herinneren waarover het verhaal in deze blog gaat. Er zijn nog meer beelden maar … vermoedelijk zijn dat foto’s geweest die door de vele verhuizingen in de loop der jaren geleidelijk zijn verdwenen. Dat ene beeld, inmiddels alweer 70 jaar geleden, waar deze blog over gaat, staat mij nog glashelder voor de geest. Alhoewel, het lijkt alsof ik nu door een vergrootglas kijk. Het gezicht van mijn vader is tot in alle details te zien. De rest van de ruimte waarin hij is, is vaag, vager, … vaagst.

Zoals ik het mij nu herinner
Ik zie mij als 3-jarige op mijn knietjes in de gang van het huis van mijn grootouders zitten en speel met een blauwgrijze houten gereedschapskist van mijn Grootvader.
De gereedschapskist

Ik zie mij als 3-jarige op mijn knietjes in de gang van het huis van mijn grootouders zitten en speel met een blauwgrijze houten gereedschapskist van mijn Grootvader. De deksel had ik uiteindelijk open gekregen en er bleek niets in de kist te liggen. Aan de geluiden achter mij kon ik horen dat mijn Grootmoeder in de keuken bezig was. Verder was het huis stil, heel erg stil en … zoals ik het nu weer beleef en het gevoel van dat moment bij mij laat binnenkomen … voelt het in het huis alsof er ergens op werd gewacht … alsof er iets heel intens … iets heel belangrijks stond te gebeuren.

Dan gaat de voordeur open en mijn Moeder komt binnen. Zodra ze mij ziet komt er een brede lach op haar gezicht en ik ben blij dat ik haar ook weer zie. Ze vraagt of ik meega naar mijn Vader. Natuurlijk wil ik dat. Ze pakt mij op en draagt mij naar boven, naar de kamer waar mijn Vader ligt. Het is de kamer waarin ik nooit mag komen. Hij heeft tbc en iedereen is zo ontzettend bang dat hij mij zou kunnen besmetten dat ik absoluut niet bij hem mag komen.

Mijn Vader is net wakker geworden en terwijl mijn Moeder op een afstandje van het bed met mij op haar schoot op de grond gaat zitten, draait hij zich op zijn zij. Wanneer hij mij in de gaten krijgt verschijnt er een stralende lach op zijn gezicht. Zijn ogen glanzen helemaal, zo blij is hij. Zo veel energie en liefde die hij naar mij uitstraalt. Het is een contact van oog naar oog … van ziel naar ziel … kort en intens. Het voelt als een afscheid … alsof hij weet dat hij mij nooit meer zal zien.

Mijn Moeder tilde mij weer op en we gingen weer naar beneden. Het duurde veel te kort. Ik wilde weer naar hem toe maar, dat mocht niet. Ze waren zo bang dat ik ook besmet zou worden met tbc. Dat mocht gewoon niet gebeuren.

Jaren later

Jaren later hoorde ik van mijn Moeder dat mijn Vader een paar weken later was overleden. Mijn Moeder en Grootouders hebben nooit echt over mijn Vader willen praten; zo voelde dat bij mij. Pas vele jaren later tijdens de opvoeding van Mervyn, mijn zoon, begon ik mijn Vader enorm te missen. Ik had zo graag met hem over de opvoeding van een zoon willen praten. Hoe zou hij mij hebben opgevoed en waar zou hij tegenaan zijn gelopen. Wat had hij achteraf anders willen doen. Zodat ikzelf niet met “trial and error” mijn Zoon had hoeven op te voeden. Het aantal mislukkingen staat bij mij als vader naar mijn zoon in schril contrast met het beetje dat wel lukte. Het was mijn Vader echter helaas niet gegund mijn opvoeding en dat van zijn kleinkind mee te mogen maken. Pap, ik heb je zo gemist!

Waar ik mij weer bewust van werd

Wat ik tijdens het schrijven van deze blog weer eens besefte is dat het geheugen een fantastisch instrument is. Je kan niet alles uit je geheugen zomaar terughalen. Daar zijn meestal triggers voor nodig, zoals een geur, een kleur, een klank, een beeld of een emotie. Een van de triggers bij mij was een zielenreis waar je onder hypnose teruggaat naar je verleden. Een andere trigger was kortgeleden tijdens een opleiding over verlies en rouw bij jongeren. Wat ik inmiddels ook besef … misschien weer besef … is dat de gevolgen van een verlies en rouw (vele) jaren later weer naar boven kunnen komen. Tijd heelt niet alle wonden, er blijven altijd littekens over. Het is wat het is.

(68) Onvoorwaardelijke acceptatie

In eerste instantie is onvoorwaardelijk acceptatie niet gericht naar de ander, maar juist naar jezelf. Wanneer jij het volste vertrouwen in jezelf hebt en volledig accepteert wie je bent en wat je bent met al je beperkingen, dan pas ben je in staat een ander onvoorwaardelijk te accepteren.

Onvoorwaardelijke acceptatie - shutterstock_223911598Er zijn vele definities van acceptatie te vinden op het internet. Maar de meest eenvoudige definitie van acceptatie staat voor aanvaarding.

In de dagelijkse praktijk accepteren we vaak gebeurtenissen zonder er echt bij stil te staan. Bijvoorbeeld de wachtrij bij de kassa, een file, of een vertraging bij het openbaar vervoer.

Het gebeurt ook dat we accepteren onder voorwaarden. Je hebt je zinnen gezet op het maken van een maaltijd voor een bijzondere gelegenheid. Wanneer je de benodigde ingrediënten wilt kopen vind je deze kwalitatief niet goed genoeg of misschien zelfs te duur. Ter plekke bedenk je hoe je de maaltijd op een andere manier kan samenstellen.

We zeggen ook dat we een situatie accepteren maar feitelijk niet doen. Hoe vaak hoor je niet bij uitvaarten mensen tegen de nabestaande zeggen dat ze langs komen of eens bij hen moet komen eten. Het gebeurt alleen nooit. In vergelijking tot het “glazen plafond” voor mensen in bedrijven noem ik dit de “glazen deur” voor nabestaanden. Je accepteert dat de relatie niet meer bestaat en toch ga je de ander uit de weg.

Onvoorwaardelijk betekent zonder voorwaarden of zonder eisen te stellen. Onvoorwaardelijk betekent ook zonder beperking, of zonder bedenking of zonder aarzeling. Soms betekent het ook blindelings, of absoluut of puur.

Is acceptatie op zich al niet eenvoudig, wanneer het onvoorwaardelijk is wordt het wel heel moeilijk. Wat te denken bijvoorbeeld bij “ik accepteer je onvoorwaardelijk!” Met andere woorden “ik aanvaard zonder aarzeling en zonder voorwaarden wie je bent en zoals je bent, wat je ook hebt gedaan en doet. Het maakt niet uit, ik sta blindelings achter je… altijd!”

“Ja maar”, zeg je misschien, “de ervaring leert…” Hoe goed je dit ook bedoelt, op zo’n moment kan je niet meer over onvoorwaardelijke acceptatie spreken.

Misschien kan je onvoorwaardelijke acceptatie ook omschrijven als pure liefde. Een vorm van liefde zoals binnen geloof systemen wordt toegeschreven aan de Aller Hoogste. Dat wil niet zeggen dat onvoorwaardelijke acceptatie voor ons mensen onmogelijk is…  in tegendeel. Denk bijvoorbeeld aan de liefde van de moeder voor haar kind. Of denk aan de onvoorwaardelijk acceptatie van twee geliefden; misschien ken je wel de uitdrukking ze gaan blind voor elkaar.

In eerste instantie is onvoorwaardelijk acceptatie niet gericht naar de ander, maar juist naar jezelf. Wanneer jij het volste vertrouwen in jezelf hebt en volledig accepteert wie je bent en wat je bent met al je beperkingen, dan pas ben je in staat een ander onvoorwaardelijk te accepteren. Dat is nogal wat!

Twee geliefden die blind voor elkaar gaan, komen naar mijn mening wat betreft onvoorwaardelijke acceptatie een heel eind. En hoe dieper de relatie hoe dichter deze mensen bij het onvoorwaardelijke komen van ieders acceptatie. Dat is toch prachtig!

Hoe prachtig dit ook is voor deze mensen, wanneer een dergelijke relatie om wat voor redenen dan ook wordt verbroken dan is het verdriet om het verlies van de ander bijna niet te overzien. De verwerking van dat verdriet kan de nodige tijd duren. Misschien zelfs zo lang dat anderen zich beginnen af te vragen waarom het verdriet nog niet is verwerkt. Maar ook die anderen zouden dat (onvoorwaardelijk) moeten kunnen accepteren.