Je ontmoet veel mensen wanneer je reist, veel … heel veel mensen. Mensen met een verschillende huidskleur, uit verschillende culturen, mensen die verschillende talen spreken, van verschillende leeftijden en met verschillende achtergronden. Wat ze allemaal gemeen hebben is dat elk van hen een schitterend mens is, met een schitterende ziel en met een interessant levensverhaal.
Mensen zijn voor mij belangrijk geworden. Ik verlegde mijn aandacht van staal en schepen naar mensen. Ik ben eraan gewend geraakt dat mensen zomaar tegen me beginnen te praten… ook over persoonlijke dingen. Zo ontmoette ik eens een vrouw met een kind op een negen uur durende vlucht van Atlanta naar Amsterdam. Ze zaten naast me. We begonnen met elkaar te praten. Ze sprak over haar leven, haar problemen, haar angsten, haar hoop en het plezier dat ze in haar leven had. We spraken ruim zeven uur gedurende de vlucht naar Amsterdam. Het was één van de beste en mooiste vluchten die ik in mijn leven heb gemaakt.
Ik heb geen idee hoe dit werkt. Misschien sta ik open voor anderen, of misschien is het de chemie tussen mensen of misschien geef ik een signaal af als “He ik ben hier en ik ben bereid met je te praten. Het maakt niet uit waarover.” Sommige mensen zijn misschien gevoelig voor zo’n signaal, zo’n onzichtbaar signaal. In ieder geval lijken ze het te ontvangen. Aan de andere kant had ik vroeger ook de ervaring dat mensen soms bang voor me leken te zijn. Vroeger stak ik met kop en schouder boven iedereen uit en mijn omvang is dusdanig dat ik met gemak een deuropening vul, dus wat kan je anders verwachten.
Het omgekeerde “Ik wil niet met u praten” gebeurt ook. Ik ga ervan uit dat mensen voor dergelijke signalen veel gevoeliger zijn. Misschien willen ze niet praten, of ze voelen zich niet veilig of … misschien vinden ze de ander gewoon te saai. Op zich is dat vreemd omdat met de huidige technologie (mobiel, web, tekst) de hele wereld kan worden bereikt; je kunt op elk gewenst moment en op elke plek iedere persoon in de wereld bereiken. Misschien is dat het wel waarom mensen niet meer met elkaar praten omdat ze elkaar de hele tijd berichtjes sturen. Of is het omdat men zich anoniem veel veiliger voelt… of is het dat men met zijn gedachten ergens anders is… of wil men juist binnen de eigen comfort-zone blijven?
Toch is zo dat er een heleboel prachtige dingen gebeuren zodra je met mensen in gesprek raakt; niet alleen met jonge mensen maar met mensen van elke leeftijd, van welke religie dan ook, uit welke cultuur dan ook, met agressieve mensen of met vreemde mensen. Met vreemd bedoel ik mensen van buiten jouw comfort-zone.
We waren op vakantie en reden van het Big Bend National Park naar El Paso, Texas, in de Verenigde Staten. We waren op zoek naar een plaid en lederwaren gemaakt door de lokale Indianen. We hadden een adres gekregen en een routekaart; ondanks dat waren we verdwaald. OK, dat kan gebeuren maar het gebied was enorm uitgestrekt en je zag nauwelijks mensen. Uiteindelijk kwamen we in een gebied waarvan men ons thuis heel sterk zou afraden om ernaar toe te gaan, maar ja we kwamen daar nu eenmaal terecht. We legden uit waar we vandaan kwamen, wat we wilden en … dat we waren verdwaald. Ja, dat laatste hadden ze al begrepen. We begonnen een gesprek, we dronken wat, we bleven praten, we hadden plezier, genoten van de lunch en voordat we vertrokken legden ze ons zeer gedetailleerd uit hoe we moesten rijden om bij de plek te komen waar we aanvankelijk van plan waren geweest naar toe te gaan. Terugkijkend naar die ontmoeting met mensen die we in het begin echt eng vonden, werd die dag één van de beste ervaringen en één van de mooiste dagen van onze reis.
Je vraagt je vermoedelijk al enige tijd af wat dit bericht deze keer met rouwverwerking te maken heeft. Wel, het heeft er alles mee te maken.
In een vorig bericht “Het gaat over onszelf, denk je ook niet?” van 20 oktober stelde ik de vraag waarom we de neiging hebben om de discussie over scheiding of overlijden te voorkomen, te ontgaan. Mijn conclusie aan het einde van het bericht was dat, of we dat nu willen of niet, we moeten veranderen als gevolg van een scheiding of een dood. Dat is een pijnlijke en vaak ook een heel emotionele ontwikkelingsweg die soms iets weg heeft van “niet goedschiks… dan maar kwaadschiks”. Dat is iets wat we persoonlijk niet willen hetgeen duidelijk een understatement is.
Een schrijfster die op mijn blog reageerde gaf aan dat het in onze aard zit om ons aan het leven te hechten en dat we niet geconfronteerd willen worden met de dood. Toen zij met een levensbedreigende ziekte te maken kreeg en toen haar geliefde stierf kwam de dood wel heel dichtbij. En wat bleek … pas toen zij met de dood geconfronteerd werd moest ze er wel over na gaan denken en begon ze te begrijpen wat het betekent om sterfelijk te zijn. Haar slot zinnen slaan de spijker op de kop “En ik ging leven! Werkelijk leven!!”
Met andere woorden, kom uit je comfort-zone en probeer te begrijpen en te leren hoe te leven. Wees niet bang en ontdek nieuwe mogelijkheden en nieuwe horizonnen, kansen en mogelijkheden die je je in je stoutste dromen niet kon voorstellen. Het gaat echter niet vanzelf, je moet er wel wat voor doen. Moet je er lef voor hebben? Misschien … maar achteraf zal je zeggen “had ik het maar eerder gedaan.”
Tekst gewijzigd op 08-06-2016