Tag: Hoe de wereld er voor mij nu uitziet

(100) Hoe eenvoudig het kan zijn

Met een paar woorden kan je wereld veranderen van in en in verdriet naar momenten waar je dat verdriet even kan vergeten.

De laatste tijd lijkt het of ik steeds meer Engelen op Aarde ontmoet. Engelen die je laten zien… hoe eenvoudig het allemaal kan zijn… mag zijn… is. Hoe prachtig de wereld is… hoe prachtig jezelf bent… en… de mensen om je heen. Hoe met een paar woorden… jouw wereld niet alleen kan veranderen… van regen naar zonneschijn… of van somberheid naar blijheid… maar juist van in en in verdriet naar momenten waar je dat verdriet even kan vergeten. Hoe met eenvoudige inzichten… sluiers een voor een worden verwijderd… waardoor alles glashelder… lichter… serener… blijer wordt… en je weer in en in kan genieten van het leven.

Dergelijke momenten vormen voor mij de diamanten in mijn leven. Zo eenvoudig kan het zijn.

Met dank aan alle Engelen om mij heen… ik hou van jullie!

(98) Een ontmoeting

Wanneer je goed oplet op de wereld om je heen… dan kom je geregeld bijzondere dingen tegen om van te genieten… dan ontmoet je mensen waarmee je bijzondere gesprekken hebt. Hoe meer je je hiervan bewust bent… hoe mooier het leven wordt… hoe gelukkiger je wordt… ondanks dat grote verlies of de dierbare(n) die je hebt verloren.

We ontmoetten elkaar ergens op een vliegveld, wachtend tot we zouden worden opgeroepen om aan boord van het vliegtuig te gaan dat ons naar onze bestemming zou brengen. Zij ging naar Italië… een week naar een schildercursus in Florence en aansluitend daarop een week naar Venetië en Rome. Ik was onderweg naar huis.

De ontmoeting had iets magisch. We hadden beiden het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden. Maar, dat kon gewoon niet. We waren opgegroeid in totaal verschillende culturen en werelden. Zij was opgegroeid ergens in Midden-Amerika en ik ergens in Noordwest-Europa. Tijdens het gesprek kwamen we erachter dat zij haar man en haar zoon had verloren… en… ik had mijn dochter en mijn echtgenote verloren. Zij had nog een dochter en ik nog een zoon. Het leek wel of we de twee helften van een geheel waren. We herkenden van elkaar het verdriet waarmee we worstelden… we begrepen elkaar door en door. Misschien hadden we daarom wel het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden.

Ons gesprek duurde nog geen uur, maar het voelde zoveel langer. Het leek wel of we elkaar wel moesten ontmoeten… we elkaar moesten ontmoeten om ons bewust te maken dat je weliswaar door je verlies heel veel verdriet hebt… maar dat je daarin niet de enige bent.

Toen ze naar het vliegtuig liep dat haar naar Italië zou brengen leek het… alsof ze huppelde… alsof ze opgelucht was… alsof ze zich bewust was geworden dat zij niet de enige was die dierbare maatjes had verloren. Bij mij leek het alsof een sluier werd weggetrokken… waardoor alles een beetje helderder… blijer… lichter werd.

Het was zomaar een toevallige, korte ontmoeting. Maar toch… door de rust en de blijheid die het gaf… achteraf… zowel bij haar als bij mij… zou je (bijna) denken dat die ontmoeting door hogerhand was opgezet. En juist die kleine momenten… die kleine momenten die in schril contrast kunnen staan met het leven van alle dag… die kleine momenten zijn voor mij de momenten die het waard maken om alles uit het leven te halen wat er voor mij maar in zit.

Wanneer je goed oplet op de wereld om je heen… dan kom je geregeld bijzondere dingen tegen om van te genieten… dan ontmoet je mensen waarmee je bijzondere gesprekken hebt. Hoe meer je je hiervan bewust bent… hoe mooier het leven wordt… hoe gelukkiger je wordt… ondanks dat grote verlies of de dierbare(n) die je hebt verloren.

(96) Bewustwording

Het heeft toch zo moeten zijn!

Na het schrijven van mijn vorige blog over een gebroken hart bleef ik met een onbestemd gevoel achter. Een gevoel waar ik niet echt de vinger achter kon krijgen. Dat gevoel werd nog eens onderstreept met mijn vraag aan het einde van die blog:

“Wat als we in staat zouden zijn geweest om (onder begeleiding) onze rouw te kunnen verwerken… zou mijn zielenmaatje dan nu nog hebben geleefd?”

Het heeft “even” geduurd voor ik het antwoord had gevonden.

Hoe eerder je van je rouw bewust bent, hoe eerder je instaat bent om dat te kunnen verwerken en… hoe minder naar mijn mening de eventuele gevolgen zijn. Of je je rouw ook wilt verwerken is een keuze… die keuze is geheel aan jou.

Pas na het overlijden van Anne Birgit, onze dochter, beseften we dat we iets moesten doen aan het verdriet dat we gedurende die 21 jaar dat onze dochter leefde, hadden weggestopt. Weggestopt… omdat we beiden continu in een overlevingsstand stonden.

Dat wegstoppen van ons verdriet is gedurende al die jaren voor ons een tweede natuur geworden. We stonden er gewoon niet bij stil… ja… gewoon! Onverwerkte rouw “vreet” je eindelijk als het ware van binnenuit op. Het begint met onbestemde kwaaltjes… waarvan niemand de oorzaak kan vinden… tot zelfs, zoals mij is overkomen, twee openhartoperaties vlak achter elkaar… of zelfs erger toen mijn echtgenote overleed aan een gebroken hart. Het waren allemaal signalen van het lichaam dat er iets aan de hand was en dat ik mijn leven anders diende in te richten… misschien zelfs drastisch anders. Gedurende de jaren dat onze dochter leefde waren we ons echter niet bewust dat we ons verdriet moesten verwerken… en na haar overlijden konden we het niet… of wisten we niet hoe… een gemiste kans.

Maar… hoe word je je bewust van je rouw?

Je zou kunnen luisteren naar familie, vrienden en de mensen om je heen. Maar misschien heb je op die momenten geen behoefte aan hun mening.

Je zou een periodiek, een soort “dagboek”, kunnen bijhouden waarin je elke 3 of 6 maanden samenvat wat je in de afgelopen periode hebt meegemaakt… hoe je je hebt gevoeld en hoe je daarmee bent omgegaan. Nadat je dit een aantal keren hebt gedaan begin je misschien een trend te ontdekken hoe jij je op dat moment voelt ten opzichte van het begin van het verlies. Als jouw verlies op dat moment nog net zo heftig voelt als in het begin… dan kan dat een aanwijzing zijn dat het tijd wordt om hulp te zoeken… hulp te zoeken hoe je met dat verlies zou kunnen omgaan.

Op dit moment weet ik heel zeker dat wanneer wij direct vanaf de geboorte van Anne Birgit zo’n periodiek (elke 3 of 6 maanden) hadden bijgehouden, wij in een vroeg stadium van het leven van onze dochter ons bewust waren geworden dat wij ons verdriet, al of niet met hulp, (voortdurend) op de een of andere manier moesten verwerken. Ons leven zou er dan heel anders hebben uitgezien.

Het heeft toch zo moeten zijn!

(95) Een gebroken hart

Wat als we wel in staat zouden zijn geweest om (onder begeleiding) onze rouw te kunnen verwerken… zou mijn zielenmaatje dan nu nog hebben geleefd? Een vraag waar ik vermoedelijk nooit antwoord op zal krijgen.

In 1978, op een warme najaarsdag in oktober, werd in het ziekenhuis onze dochter geboren. We waren verheugd dat ons langverwachte eerste kind ter wereld was gekomen.

De vreugde was echter van korte duur. Nog diezelfde avond belde de chirurg op en vroeg of ik direct naar het ziekenhuis wilde komen. Het meconium, de eerste ontlasting van een pasgeboren mensje, zat vast en er was ook een eerste vermoeden dat onze dochter aan Cystic Fibrosis, taaislijmziekte, zou kunnen lijden. Mary-Anne, mijn echtgenote was nog niet op de hoogte gebracht en ze vroeg of ik samen met mijn echtgenote de mogelijkheden met haar kon doornemen… en dan besluiten… hoe we verder zouden gaan. Spoed was vereist. Daar zit je dan samen, als kersverse ouders.

Onze pasgeboren dochter, nog geen 8 uur oud, werd voor de eerste keer in haar leven geopereerd.

Het was de ook eerste keer in mijn leven dat mijn wereld verging. Ik zie nu, ruim 40 jaar na haar geboorte, nog steeds de beelden voor me die ik destijds aan mijn geestes oog voorbij zag komen… hoe een schitterende toekomst in een klap veranderde in een volledig verwoeste wereld! Niet alleen mijn wereld was verwoest, ook die van mijn echtgenote verging in een klap. Ik zie nog steeds de angst in haar ogen… en ik hoor haar nog steeds van wanhoop huilen… het kwam uit het diepst van haar ziel… naar woorden zoekend. Die avond heeft ons beiden voor het leven getekend.

Terwijl onze dochter werd geopereerd legden wij impulsief een eed af naar elkaar… dat, wat er ook zou gebeuren in ons leven… wij altijd bij elkaar zouden blijven… en we er altijd voor elkaar zouden zijn. Op dat moment voelde het alsof het van belang was zodat Anne Birgit er van een hogere macht mocht Zijn. Op de een of andere manier gaf die eed naar elkaar ons rust… gaf die eed een ongekende energie… nee… eerder kracht om door te gaan. Die kracht was nodig want op dat moment hadden we nog geen flouw benul wat ons te wachten stond… hoe we later samen zouden moeten knokken om onze dochter te kunnen begeleiden… en we tegen het einde van haar leven het voorrecht zouden krijgen om haar naar het Licht te mogen brengen.

Er zijn weinig mensen die zich kunnen voorstellen wat we in die 21 jaar hebben meegemaakt. Hoe hoog de druk en de stress was en hoe eenzaam we samen waren. Anne Birgit werd een schitterende jonge vrouw die al heel vroeg in haar leven wist dat ze niet lang zou leven. Al heel vroeg maakte ze bewuste keuzes en probeerde alles uit dat korte leven te halen wat er voor haar maar inzat. Maar juist omdat ze kort zou leven en omdat ze er zo goed uitzag… aan de buitenkant… kwamen we geregeld mensen tegen die haar ziekte niet konden accepteren of niet wilden accepteren. In onze ogen sloeg het nergens op, maar waar we er wel mee hadden te dealen. Alsof de ziekte van Anne Birgit al niet erg genoeg was, het onbegrip van anderen deed daar nog een flinke schep bovenop.

Terugkijkend heeft de eed die wij naar elkaar hebben afgelegd, tijdens die operatie van ons 8 uur oude hummeltje… heeft die eed ons gedurende ons 35-jarige huwelijk overeind gehouden. Nu pas besef ik dat de energie en de kracht die wij ontvingen staat voor ware liefde. Het heeft ons door de meest donkere en lichte perioden van onze relatie heen geholpen. Wat ik nu ook besef is dat ik door alle puzzels heb geleerd dat wat er ook gebeurt in je leven… hoe erg het ook is… je altijd op de een of andere manier wordt geholpen (vanuit de spirituele wereld) en… je uiteindelijk altijd op je beide benen terechtkomt. Het gaat niet vanzelf… je zal er altijd keihard voor moeten werken… en je zal je er vooral voor meer dan 100% voor moeten inzetten… altijd!

Het leven van Anne Birgit was één lange rollercoasterrit. Net zo ongewoon als het leven voor haar was… net zo ongewoon was de periode rondom haar overlijden voor ons… en net zo ongewoon was onze rouwverwerking… tenminste zo voelde dat bij mij zo.

Ouders die een kind verliezen zijn getekend voor het leven. Dat geldt ook voor Mary-Anne en ik, maar toch anders. Hoor je niet vaak dat je het verliezen van een kind je je ergste vijand niet toewenst? Ja, dat vonden wij ook… maar… aan de andere kant was die voortdurende druk waar we dagelijks mee te maken kregen tijdens het leven van onze dochter… die druk die altijd aanwezig was… die druk was na haar overlijden… weg! We hoefden niet meer te overleven. Het werd stil in huis… heel stil! En stapje voor stapje… kwam er beetje bij beetje… weer rust in ons systeem… en tegelijkertijd het besef dat Anne Birgit er niet meer was.

En met die rust kwam er ook weer onrust… maar dit keer van een geheel andere orde… onrust om op de een of andere manier met ons verdriet te kunnen omgaan. Dat verdriet hadden we gedurende het leven van Anne Birgit diep weggestopt. Zo diep dat we er niet meer bij konden komen na haar overlijden. We wisten dat we er iets aan moesten doen… maar hoe… en bij wie we moesten aankloppen? De familie was er ook nog en begon steeds meer aandacht op te eisen waardoor er van enige rouwverwerking niet echt iets terecht kwam… uiteindelijk werd de rouw en het verdriet door ons weer weggestopt. Ja, verlies wegstoppen, dat konden we heel goed… helaas.

Door de rouw die langzaamaan toch begon door te sijpelen uit het diepste van ons wezen in de periode die volgde, gingen we vaak door emotioneel diepe dalen… en tegelijkertijd gingen we ook over emotioneel hoge toppen omdat we samen waren en naast een overleden dochter een gezonde zoon hadden. Te bizar voor woorden… tegelijkertijd door emotioneel diepe dalen en over emotioneel hoge toppen. Het gevolg was dat de familie en de omgeving aan de buitenkant niet konden zien… of niet begrepen… dat we het samen zwaar hadden… zo zwaar dat er uiteindelijk iets brak. Mary Anne, mijn echtgenote en zielenmaatje overleed in 2011 aan een gebroken hart.

Had het zo moeten zijn of… wat als we wel in staat zouden zijn geweest om (onder begeleiding) onze rouw te kunnen verwerken… zou mijn zielenmaatje dan nu nog hebben geleefd? Een vraag waar ik vermoedelijk nooit antwoord op zal krijgen.

(93) Een beslissing… die met de deur in huis viel (Deel 2)

Beslissingen die ik in mijn leven heb genomen…
Hebben mij gebracht waar ik ben…
Hebben mij gemaakt wie ik ben…
Hebben mij zichtbaar gemaakt wie ik werkelijk ben!

In mijn vorige blog sloot ik af met “Hoe is het mogelijk dat ik aanvankelijk vanuit een duidelijk stressvolle situatie… het ontdekken van het aneurysma in mijn aorta met alles wat je daarbij kunt voorstellen… ben gekomen naar innerlijke vrede… en naar mijn beslissing dat mocht het zo zijn dat in de toekomst een ingreep nodig zou zijn… het gewoon laat voor wat het is!” Hoe kom je tot een dergelijk besluit? Welke stappen zijn gezet? Wat heb ik gedaan om zover te komen?”

De beantwoording van die vraag is voor mij belangrijk. Want alleen dan wordt mijn blog veel meer dan een beschrijving wat mij is overkomen.

Met deze bijdrage wil ik niet pretenderen dat wanneer jullie in eenzelfde soort situatie mijn benadering zouden hanteren, jullie tot een vergelijkbaar resultaat komen. De verwerking van verdriet is voor ieder weer anders en is zeker geen te plannen proces. Met deze bijdrage wil ik jullie echter laten zien dat, hoe donker en hoe lang de tunnel ook is, je uiteindelijk weer licht aan het einde van de tunnel ziet.

In het boek “Gesprekken met Jeshua” door Pamela Kribbe wordt gesteld dat het licht en het donker, misschien verwoord je dit liever in termen van goed en kwaad, niet tot doel hebben om het donker tot licht te transformeren. Nee, het gaat erom licht en donker, welke elkaars natuurlijke tegenpolen zijn, samen te transformeren naar het gouden licht van het christusbewustzijn. Naïef als ik ben, ga ik ervan uit dat ieder geloof op Aarde, zij het in andere bewoordingen, er eenzelfde filosofie op na houdt.

Die transformatie naar het gouden licht heb ik persoonlijk in juni 2016 mogen ervaren. Na een periode van bewust en onbewust bezig zijn met het verwerken van mijn rouw ten gevolge van het overlijden van mijn echtgenote, heb ik mogen constateren dat ik een enorme ommezwaai heb gemaakt. Een ommezwaai waardoor de rauwe pijn van de rouw is veranderd in de zachte pijn van het verdriet. Bovendien heb ik nieuwe mogelijkheden op mijn pad gekregen en ben ik ondanks mijn verdriet weer een blij mens geworden. Achteraf kan ik concluderen, dat wat ik toen heb bereikt en zoals ik mij nu voel, ik zelfs in mijn stoutste dromen niet heb kunnen bedenken!

Binnen de psychologie bestaat de 90/10 regel die inhoudt dat de manier waarop we op gebeurtenissen reageren veel meer invloed heeft dan de gebeurtenissen zelf. Slechts 10% van ons leven wordt bepaald door de dingen die ons overkomen. De andere 90% is direct verbonden aan hoe we op die 10% reageren. Onze reactie wanneer we worden geconfronteerd bepaalt hoe we verder gaan in het leven. Het hangt allemaal van onszelf af.

Naar mijn mening komt dit op het volgende neer:

  • Verander de manier hoe je denkt. Bekijk het eens van de andere kant. Ga er niet vanuit dat iets niet kan, maar dat het juist wel kan. Beperk je alleen tot de zaken die echt belangrijk zijn; de rest doet er meestal niet echt toe.
  • Stel niet uit dat wat je nu kunt uitvoeren. Bij uitstel wordt de drempel om te handelen alleen maar hoger en is deze lastiger te nemen; vaak leidt uitstel ook nog eens tot afstel. En om te voorkomen dat er niet voor je wordt besloten met alle mogelijke nadelige gevolgen van dien, is het beter om je beslissingen direct voor te bereiden en klaar te staan zodra het juiste moment daar is.
  • Besef wel dat hoe meer inzicht je in de problematiek hebt, hoe beter je alle oplossingsrichtingen en puzzelstukjes begrijpt, hoe meer rust je in je hoofd krijgt. Onzekerheid is “killing!” Kortom hoe eerder en hoe sneller je alles uitzoekt des te eerder krijg je weer rust in je hoofd.

Het voorgaande heeft bij mij geresulteerd dat ik direct na het consult en het advies van de specialist op een voor mij vertrouwde en vooral planmatige en gestructureerde manier ging uitzoeken wat de gevolgen kunnen zijn voor mijn lichaam wanneer een ingreep zou (moeten) plaatsvinden om het aneurysma in mijn aorta te corrigeren. Tegelijkertijd diende ik ook uit te zoeken wat de risico’s zijn tijdens de operatie zelf en wat ik allemaal voorafgaand aan de ingreep diende te besluiten en te regelen. Ik diende niet alleen de risico’s die ik mogelijker wijze zou kunnen lopen uit te zoeken, maar in mijn ogen nog veel belangrijker, hoe ik daarmee zou omgaan wanneer een risico zich na de ingreep of een tijd na de ingreep zou voordoen. En ook wat voor mij de gevolgen zouden zijn wanneer ik tot een besluit zou komen dat ik niet wilde dat een ingreep zou worden uitgevoerd.

Het lijkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet. Tijdens het overdenken van de (mogelijke) opties en gevolgen van die opties komen de nodige emoties vrij, bij uzelf en uw dierbaren. En juist die emoties bepalen voor een groot deel de invulling van de plannen… bij mij ging dat tenminste zo.

Daarna heb ik de plannen en de uitkomsten daarvan naar mijn onderbewuste doorgeschoven zodat deze bij mij uit beeld waren. Misschien ben ik hierin bevoorrecht omdat ik vroeg in mijn leven complexe problemen op deze wijze heb leren aanpakken. Ik ben namelijk overtuigd dat je onbewuste op de een of andere manier in contact staat met de universele kennis binnen de spirituele wereld. Op een gegeven moment, toch altijd weer onverwacht, kwam bij mij de boodschap binnen dat ik snel maar Huis mag komen en dat ik ook de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben.

Dat ik snel naar Huis mag komen betekent niet dat ik binnenkort zal sterven. Integendeel, ik heb het op dit moment hier juist enorm naar mijn zin. Ik heb echter wel heimwee naar Huis… naar de plek waar ware liefde heerst. In “De emotie encyclopedie” met als subtitel “gevoelens als navigatiesysteem naar een gelukkig leven” schrijft Vera Helleman dat heimwee naar Huis hebben aan jou vertelt dat je niet alleen terugverlangt naar je zielenhuis, maar ook dat een eigen ruimte voor jou erg belangrijk is. Feitelijk gaat het erom, dat waar je ook bent, je jezelf mag en kan zijn!

Ik heb al vroeg geleerd dat wanneer een door mij genomen besluit niet goed voelde, het besluit diende te worden herzien. En om te voorkomen dat er niet voor je wordt besloten, is het beter om beslissingen direct voor te bereiden en er maar klaar voor te zijn tot het juiste moment daar is.

Ja, ik weet het… het voorbereiden van de plannen en de uiteindelijk te nemen beslissing is of klinkt misschien niet ingewikkeld… maar de emoties die tijdens het voorbereiden van de plannen ontstaan maken het wel moeilijk… en soms zelfs heel erg zwaar. Ik besef echter maar al te goed dat onzekerheid “killing” is. Alleen al daarom geeft voor mij het gegeven of het feit dat ik weet wat ik moet beslissen wanneer het zover is, mij niet alleen veel rust maar ook veel zelfvertrouwen.

Eenmaal een besluit genomen aanvaard ik de consequenties van dat besluit en kijk ik nooit meer achterom hoe het anders had gekund. Want door het genomen besluit is mijn werkelijkheid veranderd en kan ik daardoor nooit meer terug (in de tijd) waar ik achteraf misschien liever een ander besluit had willen nemen.

Beslissingen die ik in mijn leven heb genomen…
Hebben mij gebracht waar ik ben…
Hebben mij gemaakt wie ik ben…
Hebben mij zichtbaar gemaakt wie ik werkelijk ben!

Wanneer u zelf in een vergelijkbare situatie bent of terecht komt dan hoop ik van harte dat deze blog u zo niet heeft kunnen helpen u dan toch een idee heeft gegeven hoe u tot een keuze of een beslissing kunt komen.