Tag: Eenzaamheid

Je partner is kortgeleden overleden. Familie en vrienden willen je troosten, opbeuren en helpen. Maar, je hoofd staat er niet naar. Je wilt tot jezelf komen maar dat lukt niet. Je voelt je eenzaam want in alles om je heen voel je nog de aanwezigheid van je partner. Soms kom je iemand tegen die van afstand gezien op je partner lijkt qua stem, uiterlijk en houding. Je schrikt. Je houd je adem in. Je hart slaat over. Op die momenten wordt het stil om je heen en de tijd lijkt stil te staan.

Je begint langzaam te beseffen dat je partner nooit meer in je leven zal zijn. Dat geldt in het begin ook voor de mensen om je heen. Maar door de waan van alle dag, en ook omdat ze persoonlijk een grotere “afstand” tot je partner hadden, begint de schok bij de meeste mensen toch al snel weg te ebben… bij jou echter niet. Totdat ze je daarna weer ontmoeten. Voor hen is de ontmoeting een moment, waarna ze weer verder gaan; voor jouw echter niet! Jij ontmoet veel mensen. In het begin vertel je aan bijna iedereen je verhaal. Bij sommigen zelfs vaker. Je vertelt je verhaal wel en misschien zelfs wel heel vaak, maar voor je gevoel lost het niets op en misschien voel je zelfs dat niet eens. Of misschien wil je er zelfs niet eens met anderen over praten.

Je wilt het huis op orde brengen, maar je komt er maar niet toe. En die keren dat het je wel lukt is je partner weer in je gedachte en ben je weer terug in de tijd dat je samen gelukkig was. Juist op die momenten voel je je alleen. Dagen gaan voorbij zonder dat er echt iets gebeurd. Je wilt wel, maar het lukt gewoon niet.

Je hebt nog een lange weg te gaan in het leren omgaan met je verlies, je verdriet en je eenzaamheid. Leren omgaan? Was je al maar zover. Je hebt zelfs nog geen idee hoe je verder kan in je leven. Je hebt er op dat moment niet eens overzicht op, laat staan dat je er vat op krijgt.

De wereld draait door en de mensen om je heen gaan verder in de waan van alle dag.

Voor jouw gevoel lijkt de afstand tussen jou en de mensen om je heen steeds groter te worden; voor hen lijkt het alsof jij je meer en meer terugtrekt. Jij hebt het gevoel alsof er twee werelden zijn; jouw wereld en die van de mensen om je heen.

Het is belangrijk dat je op de één of andere manier leert omgaan met eenzaamheid. Wanneer je alleen bent is dat niet erg, zolang je maar niet eenzaam bent. Wanneer je zo af en toe eenzaam bent is dat niet erg, als maar het niet iedere dag zo is.

De mensen die het dichtst bij je staan beginnen te suggereren dat je meer zou moeten uitgaan, weer mensen gaat ontmoeten. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Om alleen uit te gaan, naar het theater of de film, dat is een grote stap. Bij de stelletjes sta je meestal voor een glazen deur. Ja, je wordt een keer uitgenodigd en daarna lijken ze je vergeten te zijn. En wanneer je één van hen later weer ontmoet dan kan net op dat moment geen afspraak worden gemaakt omdat er thuis even moet worden overlegd. Er wordt wel beloofd er later op terug te komen. Niet dus! Ja, mensen zien je wel op het werk, maar daar liggen de prioriteiten anders. Mensen zien je ook tijdens het doen van de boodschappen, maar meestal ben je zo bezig met het zoeken naar producten en ook zo in jezelf gekeerd dat je ook niet op je omgeving let. Zo af en toe hoor je wel dat mensen je hebben gezien, maar waarom spreken ze je dan niet even aan?

Je krijgt er genoeg van en je trekt je terug; sommigen verbranden zelfs hun schepen.

Uiteindelijk begint het op je werk en in je omgeving op te vallen. Bekenden en collega’s dringen bij je aan dat je weer tussen de mensen moet komen… anders wordt je zo eenzaam. Maar of je zelf al zover bent? Het is nog niet zo lang geleden dat je partner, waar je zo veel van houdt, uit je leven is weggegaan of weggehaald.

Eenzaam? Zolang “eenzaam” zich vertaalt naar “alleen”, komt het vroeger of later goed. Alleen ben je toch al. Of je nu bij familie bent of op het werk, of je tussen duizenden mensen staat en misschien ben je zelfs het middelpunt van de belangstelling… je bent alleen, zolang je je maar niet eenzaam voelt. Alleen, omdat je partner die zo belangrijk voor je was op dat moment niet bij je is. Er zijn mensen die beweren dat je partner als spirit wel degelijk bij je is… maar op dat moment kan je er niets mee. Je kan de ander niet meer aanraken. Niet meer dat gesprek. Niet meer die knuffel. Niet meer die schaterlach. Niet meer samen zijn. Niet meer samen genieten. Op zo een moment gaat de wond van het verlies weer open. En net als bij alle wonden, doet dat pijn.

Wonden genezen uiteindelijk. Het kan even duren, maar ze genezen. Wonden laten littekens achter, en na jaren kan je deze nog zien. Al voel je de pijn dan niet meer, maar soms krijg je op de plaats van het litteken weer een onbestemd gevoel. Alsof je weer even wordt herinnerd aan dat moment… dat moment toen je de wond in alle hevigheid voelde.

Verdriet is net als een wond. En ook verdriet laat littekens achter, en ook die zijn zichtbaar, zelfs na jaren nog. Ook de pijn van het verdriet wordt minder en verdwijnt voor de meeste mensen uiteindelijk. Het kan een tijdje duren voordat de pijn draagbaar is. En toch, op een onbewaakt moment, kan je de pijn weer net zo intens voelen als toen en is het alsof je weer terug bij af bent.

Maar ondanks alles wat er is veranderd, wat je hebt meegemaakt, gevoeld en ervaren zijn daar ineens weer die dagen dat je vrij en blij bent en hoop krijgt ondanks dat je alleen bent. Dagen waarin je je misschien voelt als een vlinder fladderend in de zon van bloem naar bloem. Mensen zijn uniek, bij de één duurt dit wat langer dan de ander, maar het komt goed… uiteindelijk.