Tag: Bevrijding

(101) Loslaten

Loslaten. Geloof in jezelf, geloof en vertrouw erop dat niets voor niets is… soms maakt het moeilijke in ons leven juist de keuze om naar onszelf te kijken! Het komt goed.

Vraag hulp om jezelf te herstellen. Alles is een keuze… de keuze maak jij… jij alleen laat het toe… of niet.

Loslaten is heel lastig en moeilijk… maar niemand anders kan dat stuk voor jou oplossen. Daarom is het beter om dit zo snel mogelijk te ervaren… om nieuwe ruimte te creëren voor nieuwe dingen… positieve dingen.

De oude energie… de angst… de zorg… het moeten… het veroordelen   … het beoordelen… opgelegde gevoelens van jezelf of de ander… emoties… overtuigingen… dat alles mag nu loskomen… dat alles mag u loslaten.

Wees dankbaar en zie dit als een zegening… als een verrijking om verder te mogen gaan… om jezelf weer te omarmen… om jezelf lief te hebben. Dat is de sleutel die de nieuwe deur doet openen… let maar op.

Wees jezelf… wees blij met jezelf… lach om jezelf en met jezelf… gun jezelf datgene wat je een ander gunt… om echt de nieuwe energie die je voelt… de nieuwe energie die je doet beseffen: “Zo wil ik niet verder!”

Echter, deze stap zal jij moeten zetten en kan jij alleen zetten met al je energie… met al je passie… al je Zijn… om het echt te ervaren… om het echt te voelen en te mogen delen.

Het is heel simpel.

Nodig de nieuwe energie uit en zeg vaarwel tegen de oude energie… bedank de oude en omarm de nieuwe alsof je een goede vriend omhelst.

Je mag het doen… en je zult je opgelucht voelen omdat de angst, de zorg, het moeten je niet meer vasthoudt… je zult je opgelucht voelen omdat je openstaat voor het nieuwe… het nieuwe dat je weer laat voelen zoals je echt bent.

Soms is het onverklaarbaar waarom dingen gebeuren, merkbaar voelbaar zijn, zonder reden. Maar als we diep binnen onszelf kijken… dan zien we of voelen we soms dat plekje waar je niet altijd naar toe wilt… om echt te voelen… omdat je denkt: “Dat kan toch niet meer?”

Het gaat goed, echter ben je datgene vergeten wat je hebt opgeslagen in je cel… in je diepste Zijn… in je Ziel… omdat je verder moest… niet zeuren, niet piepen, gewoon verder gaan. En juist nu dat alles goed gaat voel je je niet goed… moe… en niet lekker.

Het stuk loslaten dat je zo heeft gekwetst, zo heeft teleurgesteld… komt nu naar boven… omdat je de rust hebt… de stilte hebt… de tijd hebt… om het nu echt te mogen voelen.

Voel, ervaar en kijk waar het zeer doet. Kijk waar het zich openbaart als je eerlijk kijkt vanuit de ogen van je Ziel, vanuit de ogen die je niet altijd wilt zien en voelt op dat plekje… op dat verscholen plekje… maar heel eventjes, 5 minuten, dat mag… en dan weer gewoon laten…loslaten en kijken wat er gebeurt.

Het komt goed! Geloof in jezelf, geloof en vertrouw erop dat niets voor niets is… soms maakt het moeilijke in ons leven juist de keuze om naar onszelf te kijken… een kruispunt met daarop een keuze… jouw Keuze,  waar wil ik naar toe.

Ga daarheen met je gedachten en leef en geniet van dit moment in het nu. Vooral niet piekeren over morgen… nee er is nu zoveel moois… zoveel goeds om je heen en in jou.

Omarm je gezin, je werk, je familie, je vrienden, je huis, je auto …noem het op… en… straal dat uit!

(100) Hoe eenvoudig het kan zijn

Met een paar woorden kan je wereld veranderen van in en in verdriet naar momenten waar je dat verdriet even kan vergeten.

De laatste tijd lijkt het of ik steeds meer Engelen op Aarde ontmoet. Engelen die je laten zien… hoe eenvoudig het allemaal kan zijn… mag zijn… is. Hoe prachtig de wereld is… hoe prachtig jezelf bent… en… de mensen om je heen. Hoe met een paar woorden… jouw wereld niet alleen kan veranderen… van regen naar zonneschijn… of van somberheid naar blijheid… maar juist van in en in verdriet naar momenten waar je dat verdriet even kan vergeten. Hoe met eenvoudige inzichten… sluiers een voor een worden verwijderd… waardoor alles glashelder… lichter… serener… blijer wordt… en je weer in en in kan genieten van het leven.

Dergelijke momenten vormen voor mij de diamanten in mijn leven. Zo eenvoudig kan het zijn.

Met dank aan alle Engelen om mij heen… ik hou van jullie!

(98) Een ontmoeting

Wanneer je goed oplet op de wereld om je heen… dan kom je geregeld bijzondere dingen tegen om van te genieten… dan ontmoet je mensen waarmee je bijzondere gesprekken hebt. Hoe meer je je hiervan bewust bent… hoe mooier het leven wordt… hoe gelukkiger je wordt… ondanks dat grote verlies of de dierbare(n) die je hebt verloren.

We ontmoetten elkaar ergens op een vliegveld, wachtend tot we zouden worden opgeroepen om aan boord van het vliegtuig te gaan dat ons naar onze bestemming zou brengen. Zij ging naar Italië… een week naar een schildercursus in Florence en aansluitend daarop een week naar Venetië en Rome. Ik was onderweg naar huis.

De ontmoeting had iets magisch. We hadden beiden het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden. Maar, dat kon gewoon niet. We waren opgegroeid in totaal verschillende culturen en werelden. Zij was opgegroeid ergens in Midden-Amerika en ik ergens in Noordwest-Europa. Tijdens het gesprek kwamen we erachter dat zij haar man en haar zoon had verloren… en… ik had mijn dochter en mijn echtgenote verloren. Zij had nog een dochter en ik nog een zoon. Het leek wel of we de twee helften van een geheel waren. We herkenden van elkaar het verdriet waarmee we worstelden… we begrepen elkaar door en door. Misschien hadden we daarom wel het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden.

Ons gesprek duurde nog geen uur, maar het voelde zoveel langer. Het leek wel of we elkaar wel moesten ontmoeten… we elkaar moesten ontmoeten om ons bewust te maken dat je weliswaar door je verlies heel veel verdriet hebt… maar dat je daarin niet de enige bent.

Toen ze naar het vliegtuig liep dat haar naar Italië zou brengen leek het… alsof ze huppelde… alsof ze opgelucht was… alsof ze zich bewust was geworden dat zij niet de enige was die dierbare maatjes had verloren. Bij mij leek het alsof een sluier werd weggetrokken… waardoor alles een beetje helderder… blijer… lichter werd.

Het was zomaar een toevallige, korte ontmoeting. Maar toch… door de rust en de blijheid die het gaf… achteraf… zowel bij haar als bij mij… zou je (bijna) denken dat die ontmoeting door hogerhand was opgezet. En juist die kleine momenten… die kleine momenten die in schril contrast kunnen staan met het leven van alle dag… die kleine momenten zijn voor mij de momenten die het waard maken om alles uit het leven te halen wat er voor mij maar in zit.

Wanneer je goed oplet op de wereld om je heen… dan kom je geregeld bijzondere dingen tegen om van te genieten… dan ontmoet je mensen waarmee je bijzondere gesprekken hebt. Hoe meer je je hiervan bewust bent… hoe mooier het leven wordt… hoe gelukkiger je wordt… ondanks dat grote verlies of de dierbare(n) die je hebt verloren.

(97) Het is tijd om van koers te veranderen

Voor mij is het tijd om van koers te veranderen. Gevoelsmatig heb ik mijn belofte aan mijn dochter voor de invulling van haar laatste wens al tijdje geleden gerealiseerd. Het voelt niet meer als de invulling van een belofte, maar het is het veel meer een behoefte geworden. Een behoefte om dit werk te (mogen) doen.

Wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd met het schrijven van deze blogs voor de Stichting Jouw Rouwverwerking is… dat ik aan het begin van deze reis absoluut niet kon overzien en niet kon beseffen wat ik allemaal zou meemaken op mijn reis over het pad van rouwverwerking… een reis met momenten waarin ik niet meer wist wat ik zou moeten doen om weer verder te komen in dit leven… momenten waarin ik liever wilde sterven om naar Huis te mogen, om mijn grote liefde weer te mogen zien en weer in mijn armen te mogen houden… en toch… en toch was erin die periode altijd iets dat, of iemand die mij op de een of andere manier motiveerde, stimuleerde, of soms zelfs een “duwtje” in de rug gaf om door te gaan… en op die momenten waar ik echt niet verder kon en het allemaal tegen zat, mijn beschermengelen mij duidelijk lieten voelen dat wanneer ik ze om hulp zou vragen, ik op de een of andere manier hulp zou ontvangen.

Wanneer ik in de afgelopen periode zo af en toe terug keek naar hoe ver ik was gekomen, was ik iedere keer verbaasd over wat ik in die tussentijd allemaal had bereikt. Gedurende de dagelijkse gang van zaken viel mij dat nooit zo op. Maar terugkijkend na een langere periode viel het juist op. Het gaf mij ook weer die extra kracht om door te blijven gaan op mijn levenspad.

Terugkijkend had ik misschien heel veel eerder hulp moeten vragen bij het verwerken van mijn rouw. Vermoedelijk heeft dat zo moeten zijn want het levenspad waarop ik mij nu bevind, voelt voor mij wel heel erg goed. Het is wat het is.

Het is tijd om van koers te veranderen want de verwerking van rouw betekent doorgaan. Meestal betekent doorgaan op een andere manier in het leven staan dan je eerder deed. Doorgaan met die zaken die voor jou belangrijk zijn in je leven. Ondanks dat grote verlies. Ondanks die rauwe pijn. Doorgaan met je leven… je moet wel.

Besef dat hoe dichter je bij de dierbare stond die je hebt verloren en besef dat hoe meer je van deze hebt gehouden, hoe rauwer en hoe dieper je verdriet is door het verlies. Aan de ene kant doet jou dat heel veel pijn en aan de andere is dat naar de dierbare die je hebt verloren een enorm compliment en het geeft ook aan hoe veel je van elkaar houdt.

Maar met dat doorgaan zet je ook je eerste stappen in het rouwproces. Met dat doorgaan begin je ook weer vooruit te kijken naar waar je naartoe gaat. Al weet je, of misschien besef je je bestemming nog niet. Ja, het wordt tijd om van koers te veranderen.

Ja, ook voor mij is het tijd om van koers te veranderen. Gevoelsmatig heb ik mijn belofte aan mijn dochter voor de invulling van haar laatste wens al tijdje geleden gerealiseerd. Het voelt niet meer als de invulling van een belofte, maar het is veel meer een behoefte geworden. Een behoefte om dit werk te (mogen) doen.

Voor de website van de Stichting is het ook tijd om van koers te veranderen. Op dit moment wordt een plan uitgewerkt om later dit jaar voor jullie een discussieforum aan de website toe te voegen. Het forum krijgt een beveiligde omgeving. Als je ideeën hebt voor de opzet of de inhoud van het forum dan hoor ik dat graag. Je kan mij via het contact formulier bereiken.

(93) Een beslissing… die met de deur in huis viel (Deel 2)

Beslissingen die ik in mijn leven heb genomen…
Hebben mij gebracht waar ik ben…
Hebben mij gemaakt wie ik ben…
Hebben mij zichtbaar gemaakt wie ik werkelijk ben!

In mijn vorige blog sloot ik af met “Hoe is het mogelijk dat ik aanvankelijk vanuit een duidelijk stressvolle situatie… het ontdekken van het aneurysma in mijn aorta met alles wat je daarbij kunt voorstellen… ben gekomen naar innerlijke vrede… en naar mijn beslissing dat mocht het zo zijn dat in de toekomst een ingreep nodig zou zijn… het gewoon laat voor wat het is!” Hoe kom je tot een dergelijk besluit? Welke stappen zijn gezet? Wat heb ik gedaan om zover te komen?”

De beantwoording van die vraag is voor mij belangrijk. Want alleen dan wordt mijn blog veel meer dan een beschrijving wat mij is overkomen.

Met deze bijdrage wil ik niet pretenderen dat wanneer jullie in eenzelfde soort situatie mijn benadering zouden hanteren, jullie tot een vergelijkbaar resultaat komen. De verwerking van verdriet is voor ieder weer anders en is zeker geen te plannen proces. Met deze bijdrage wil ik jullie echter laten zien dat, hoe donker en hoe lang de tunnel ook is, je uiteindelijk weer licht aan het einde van de tunnel ziet.

In het boek “Gesprekken met Jeshua” door Pamela Kribbe wordt gesteld dat het licht en het donker, misschien verwoord je dit liever in termen van goed en kwaad, niet tot doel hebben om het donker tot licht te transformeren. Nee, het gaat erom licht en donker, welke elkaars natuurlijke tegenpolen zijn, samen te transformeren naar het gouden licht van het christusbewustzijn. Naïef als ik ben, ga ik ervan uit dat ieder geloof op Aarde, zij het in andere bewoordingen, er eenzelfde filosofie op na houdt.

Die transformatie naar het gouden licht heb ik persoonlijk in juni 2016 mogen ervaren. Na een periode van bewust en onbewust bezig zijn met het verwerken van mijn rouw ten gevolge van het overlijden van mijn echtgenote, heb ik mogen constateren dat ik een enorme ommezwaai heb gemaakt. Een ommezwaai waardoor de rauwe pijn van de rouw is veranderd in de zachte pijn van het verdriet. Bovendien heb ik nieuwe mogelijkheden op mijn pad gekregen en ben ik ondanks mijn verdriet weer een blij mens geworden. Achteraf kan ik concluderen, dat wat ik toen heb bereikt en zoals ik mij nu voel, ik zelfs in mijn stoutste dromen niet heb kunnen bedenken!

Binnen de psychologie bestaat de 90/10 regel die inhoudt dat de manier waarop we op gebeurtenissen reageren veel meer invloed heeft dan de gebeurtenissen zelf. Slechts 10% van ons leven wordt bepaald door de dingen die ons overkomen. De andere 90% is direct verbonden aan hoe we op die 10% reageren. Onze reactie wanneer we worden geconfronteerd bepaalt hoe we verder gaan in het leven. Het hangt allemaal van onszelf af.

Naar mijn mening komt dit op het volgende neer:

  • Verander de manier hoe je denkt. Bekijk het eens van de andere kant. Ga er niet vanuit dat iets niet kan, maar dat het juist wel kan. Beperk je alleen tot de zaken die echt belangrijk zijn; de rest doet er meestal niet echt toe.
  • Stel niet uit dat wat je nu kunt uitvoeren. Bij uitstel wordt de drempel om te handelen alleen maar hoger en is deze lastiger te nemen; vaak leidt uitstel ook nog eens tot afstel. En om te voorkomen dat er niet voor je wordt besloten met alle mogelijke nadelige gevolgen van dien, is het beter om je beslissingen direct voor te bereiden en klaar te staan zodra het juiste moment daar is.
  • Besef wel dat hoe meer inzicht je in de problematiek hebt, hoe beter je alle oplossingsrichtingen en puzzelstukjes begrijpt, hoe meer rust je in je hoofd krijgt. Onzekerheid is “killing!” Kortom hoe eerder en hoe sneller je alles uitzoekt des te eerder krijg je weer rust in je hoofd.

Het voorgaande heeft bij mij geresulteerd dat ik direct na het consult en het advies van de specialist op een voor mij vertrouwde en vooral planmatige en gestructureerde manier ging uitzoeken wat de gevolgen kunnen zijn voor mijn lichaam wanneer een ingreep zou (moeten) plaatsvinden om het aneurysma in mijn aorta te corrigeren. Tegelijkertijd diende ik ook uit te zoeken wat de risico’s zijn tijdens de operatie zelf en wat ik allemaal voorafgaand aan de ingreep diende te besluiten en te regelen. Ik diende niet alleen de risico’s die ik mogelijker wijze zou kunnen lopen uit te zoeken, maar in mijn ogen nog veel belangrijker, hoe ik daarmee zou omgaan wanneer een risico zich na de ingreep of een tijd na de ingreep zou voordoen. En ook wat voor mij de gevolgen zouden zijn wanneer ik tot een besluit zou komen dat ik niet wilde dat een ingreep zou worden uitgevoerd.

Het lijkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet. Tijdens het overdenken van de (mogelijke) opties en gevolgen van die opties komen de nodige emoties vrij, bij uzelf en uw dierbaren. En juist die emoties bepalen voor een groot deel de invulling van de plannen… bij mij ging dat tenminste zo.

Daarna heb ik de plannen en de uitkomsten daarvan naar mijn onderbewuste doorgeschoven zodat deze bij mij uit beeld waren. Misschien ben ik hierin bevoorrecht omdat ik vroeg in mijn leven complexe problemen op deze wijze heb leren aanpakken. Ik ben namelijk overtuigd dat je onbewuste op de een of andere manier in contact staat met de universele kennis binnen de spirituele wereld. Op een gegeven moment, toch altijd weer onverwacht, kwam bij mij de boodschap binnen dat ik snel maar Huis mag komen en dat ik ook de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben.

Dat ik snel naar Huis mag komen betekent niet dat ik binnenkort zal sterven. Integendeel, ik heb het op dit moment hier juist enorm naar mijn zin. Ik heb echter wel heimwee naar Huis… naar de plek waar ware liefde heerst. In “De emotie encyclopedie” met als subtitel “gevoelens als navigatiesysteem naar een gelukkig leven” schrijft Vera Helleman dat heimwee naar Huis hebben aan jou vertelt dat je niet alleen terugverlangt naar je zielenhuis, maar ook dat een eigen ruimte voor jou erg belangrijk is. Feitelijk gaat het erom, dat waar je ook bent, je jezelf mag en kan zijn!

Ik heb al vroeg geleerd dat wanneer een door mij genomen besluit niet goed voelde, het besluit diende te worden herzien. En om te voorkomen dat er niet voor je wordt besloten, is het beter om beslissingen direct voor te bereiden en er maar klaar voor te zijn tot het juiste moment daar is.

Ja, ik weet het… het voorbereiden van de plannen en de uiteindelijk te nemen beslissing is of klinkt misschien niet ingewikkeld… maar de emoties die tijdens het voorbereiden van de plannen ontstaan maken het wel moeilijk… en soms zelfs heel erg zwaar. Ik besef echter maar al te goed dat onzekerheid “killing” is. Alleen al daarom geeft voor mij het gegeven of het feit dat ik weet wat ik moet beslissen wanneer het zover is, mij niet alleen veel rust maar ook veel zelfvertrouwen.

Eenmaal een besluit genomen aanvaard ik de consequenties van dat besluit en kijk ik nooit meer achterom hoe het anders had gekund. Want door het genomen besluit is mijn werkelijkheid veranderd en kan ik daardoor nooit meer terug (in de tijd) waar ik achteraf misschien liever een ander besluit had willen nemen.

Beslissingen die ik in mijn leven heb genomen…
Hebben mij gebracht waar ik ben…
Hebben mij gemaakt wie ik ben…
Hebben mij zichtbaar gemaakt wie ik werkelijk ben!

Wanneer u zelf in een vergelijkbare situatie bent of terecht komt dan hoop ik van harte dat deze blog u zo niet heeft kunnen helpen u dan toch een idee heeft gegeven hoe u tot een keuze of een beslissing kunt komen.