(127) Pap, ik heb je zo gemist

Pap, ik heb je zo gemist

Het verhaal begint bij de enige keer dat ik mij bewust kan herinneren dat ik mijn vader zag. Het eindigt bij het enorme gemis tijdens de opvoeding van mijn zoon. Ja Pap, ik heb je enorm gemist … achteraf.

Ik kan mij als 3-jarige nog heel goed het beeld van mijn vader herinneren waarover het verhaal in deze blog gaat. Er zijn nog meer beelden maar … vermoedelijk zijn dat foto’s geweest die door de vele verhuizingen in de loop der jaren geleidelijk zijn verdwenen. Dat ene beeld, inmiddels alweer 70 jaar geleden, waar deze blog over gaat, staat mij nog glashelder voor de geest. Alhoewel, het lijkt alsof ik nu door een vergrootglas kijk. Het gezicht van mijn vader is tot in alle details te zien. De rest van de ruimte waarin hij is, is vaag, vager, … vaagst.

Zoals ik het mij nu herinner
Ik zie mij als 3-jarige op mijn knietjes in de gang van het huis van mijn grootouders zitten en speel met een blauwgrijze houten gereedschapskist van mijn Grootvader.
De gereedschapskist

Ik zie mij als 3-jarige op mijn knietjes in de gang van het huis van mijn grootouders zitten en speel met een blauwgrijze houten gereedschapskist van mijn Grootvader. De deksel had ik uiteindelijk open gekregen en er bleek niets in de kist te liggen. Aan de geluiden achter mij kon ik horen dat mijn Grootmoeder in de keuken bezig was. Verder was het huis stil, heel erg stil en … zoals ik het nu weer beleef en het gevoel van dat moment bij mij laat binnenkomen … voelt het in het huis alsof er ergens op werd gewacht … alsof er iets heel intens … iets heel belangrijks stond te gebeuren.

Dan gaat de voordeur open en mijn Moeder komt binnen. Zodra ze mij ziet komt er een brede lach op haar gezicht en ik ben blij dat ik haar ook weer zie. Ze vraagt of ik meega naar mijn Vader. Natuurlijk wil ik dat. Ze pakt mij op en draagt mij naar boven, naar de kamer waar mijn Vader ligt. Het is de kamer waarin ik nooit mag komen. Hij heeft tbc en iedereen is zo ontzettend bang dat hij mij zou kunnen besmetten dat ik absoluut niet bij hem mag komen.

Mijn Vader is net wakker geworden en terwijl mijn Moeder op een afstandje van het bed met mij op haar schoot op de grond gaat zitten, draait hij zich op zijn zij. Wanneer hij mij in de gaten krijgt verschijnt er een stralende lach op zijn gezicht. Zijn ogen glanzen helemaal, zo blij is hij. Zo veel energie en liefde die hij naar mij uitstraalt. Het is een contact van oog naar oog … van ziel naar ziel … kort en intens. Het voelt als een afscheid … alsof hij weet dat hij mij nooit meer zal zien.

Mijn Moeder tilde mij weer op en we gingen weer naar beneden. Het duurde veel te kort. Ik wilde weer naar hem toe maar, dat mocht niet. Ze waren zo bang dat ik ook besmet zou worden met tbc. Dat mocht gewoon niet gebeuren.

Jaren later

Jaren later hoorde ik van mijn Moeder dat mijn Vader een paar weken later was overleden. Mijn Moeder en Grootouders hebben nooit echt over mijn Vader willen praten; zo voelde dat bij mij. Pas vele jaren later tijdens de opvoeding van Mervyn, mijn zoon, begon ik mijn Vader enorm te missen. Ik had zo graag met hem over de opvoeding van een zoon willen praten. Hoe zou hij mij hebben opgevoed en waar zou hij tegenaan zijn gelopen. Wat had hij achteraf anders willen doen. Zodat ikzelf niet met “trial and error” mijn Zoon had hoeven op te voeden. Het aantal mislukkingen staat bij mij als vader naar mijn zoon in schril contrast met het beetje dat wel lukte. Het was mijn Vader echter helaas niet gegund mijn opvoeding en dat van zijn kleinkind mee te mogen maken. Pap, ik heb je zo gemist!

Waar ik mij weer bewust van werd

Wat ik tijdens het schrijven van deze blog weer eens besefte is dat het geheugen een fantastisch instrument is. Je kan niet alles uit je geheugen zomaar terughalen. Daar zijn meestal triggers voor nodig, zoals een geur, een kleur, een klank, een beeld of een emotie. Een van de triggers bij mij was een zielenreis waar je onder hypnose teruggaat naar je verleden. Een andere trigger was kortgeleden tijdens een opleiding over verlies en rouw bij jongeren. Wat ik inmiddels ook besef … misschien weer besef … is dat de gevolgen van een verlies en rouw (vele) jaren later weer naar boven kunnen komen. Tijd heelt niet alle wonden, er blijven altijd littekens over. Het is wat het is.