De verwerking van rouw is een innerlijk proces dat alle ruimte moet worden gegeven. Wees niet verbaasd dat tijdens dat proces niet alleen emoties als verdriet, pijn, heimwee, verloren of ontredderd zijn, kunnen optreden. Maar ook emoties als geluk, plezier, blijdschap of genieten. Het mag er allemaal zijn! Het hoort erbij.
Maar wat je vooral niet moet doen is in je verdriet zwelgen of opgaan. Het is niet erg wanneer je je ongelukkig voelt omdat je rouwt. Het hoort er in ons leven nu eenmaal bij. Wanneer je denkt dat je je nooit ongelukkig mag voelen, dan wordt die gedachte alleen al er juist de oorzaak van dat je je daardoor ongelukkig voelt… en misschien zelfs onnodig ongelukkig blijft. Wanneer we gelukkig zijn ervaren we dat als een gevoel van groei. Wanneer we verdrietig zijn wordt iets diep binnen in ons geraakt. Daarom ervaren we geluk en verdriet. Daarom zouden we met beide emoties op eenzelfde manier moeten omgaan… omdat beide emoties ons sterker maken.
Alles is tijdelijk… ook rouw… het gaat allemaal voorbij. Of het nu blijdschap is… of verdriet… het gaat allemaal voorbij. Wanneer je eenmaal beseft dat alles verdwijnt, dan leidt dit tot nieuwe inzichten en kansen.
In een notendop leidt rouw tot verandering. Vanuit het denken van mijn vroegere professionele leven kan je je op verandering voorbereiden… om als je dat doet… je op de een of andere manier met die verandering kan omgaan… een verandering die je in eerste instantie (in je stoutste dromen) niet had verwacht.
Voorbereiden? Ja, als je het verlies ziet aankomen… en ja, wanneer je beiden bereid bent daar met elkaar over te praten. Maar velen zien het verlies niet aankomen… laat staan dat wanneer ze dat wel zien… ze beiden erover willen praten. De meesten worden overvallen door het bericht dat een dierbare is overleden. En dan nog, wanneer de eerste schokken een beetje beginnen weg te ebben en je je steeds meer bewust wordt van dat verlies, dan pas begint naar mijn mening het rouwproces… het proces van het verwerken van je rouw. Dan pas begint de verandering.
Hoe dat proces van die verandering verloopt, is voor iedereen weer anders. Wat ik wel heb geleerd en ervaren is dat hoe rauwer de rouw na een verlies is, des te dieper de liefde naar elkaar was. Ik heb ook geleerd door het tegelijkertijd omarmen van je grote liefde naar je dierbare… en de (rauwe) pijn en je verdriet van het overlijden… je iets hebt mogen creëren… de lessen die je van elkaar hebt mogen leren.
Laat daarom die lessen niet verloren gaan en ga met opgeheven hoofd verder op je levenspad. Wees trots dat je van die ander zoveel hebt mogen leren en dat jullie elkaar zoveel hebt mogen ondersteunen. Wees trots dat je van elkaar hebt mogen genieten op dat deel van jullie levenspad dat jullie gezamenlijk hebt mogen lopen! Bereid je daarom voor door wat je zou kunnen doen als je jezelf maar de kans geeft… en nog belangrijker… daag jezelf uit om verder te gaan.
Om verder te gaan en ondanks al je verdriet te ontdekken dat dit uiteindelijk één van je grootste avonturen tot nu toe zou kunnen worden.
Voor mij zal er altijd rouw blijven, zal ik blijven voelen, het is levenslang. Rouw is levenslang.
De verbondenheid, de diepe liefde die ik heb gevoeld voor mijn overleden zoon, die is er altijd. Juist dat mis ik zo, dat is het verdriet wat altijd zal blijven en nooit over zal gaan.
Toch ga je door met leven, het onmogelijke doe je, leven zonder je kind. Een partner is tot op zekere hoogte inwisselbaar. Zeker kan je dankbaar zijn voor de goede jaren. Ouders die overlijden ligt in de lijn der verwachtingen, wanneer je volwassen bent kan je daar overheen komen. Maar een kind verliezen is tegennatuurlijk en went nooit.
Met rouw en al, zal ik doorleven, maar nee over gaat het nooit het hoort bij mij.