Een tijdje terug heb ik meerdere blogs geschreven over keuzes en het maken van keuzes. Vlak daarna werd bij mij een aneurysma in de aorta ontdekt. Het gevolg was dat ik weer voor een paar indringende vragen op mijn levenspad stond. Alsof het zo had moeten zijn!
Voor iedere keuze optie zou ik dit keer wel alles willen weten. Maar dan ook alles wat mij te wachten staat met alle gevolgen van dien. Tegelijkertijd besef ik dat dit niet mogelijk is. Er zal altijd een onbekend deel op de een of andere manier een rol spelen. Een onbekend deel dat je pas bewust bent nadat je een beslissing hebt genomen. Een onbekend deel dat achteraf misschien heel belangrijk bleek te zijn.
Aan de andere kant heb ik in mijn leven veel beslissingen genomen op basis van volledige onzekerheid. Beslissingen die vaak achteraf de juiste bleken te zijn. Waarom zou ik zo’n beslissing dan nu niet nemen? Daar komt bij dat de keuzes of de beslissingen die ik vroeger moest nemen… om het zwart – wit te zeggen… niet over leven en dood gingen. Dit keer gaat het daar wel over. En het gaat ook nog eens over mijzelf. Reden te meer om er heel goed over na te denken en na te gaan hoe zo’n beslissing en de gevolgen daarvan voelen.
Een aantal maanden later en een aantal onderzoeken verder, was het advies van de specialist voor mij glashelder. Het aneurysma was niet groter geworden en de arts liet duidelijk merken dat hij daar blij mee was. Hij gaf de overweging mee dat wanneer in de toekomst een ingreep nodig mocht zijn dat gezien de locatie van het aneurysma, de neveneffecten van de ingreep het verlies van de functie van mijn linkerarm en/of een dwarslaesie kan zijn. In een rolstoel belanden en mogelijk de functie van mijn linkerarm verliezen is voor mij geen optie en niet iets waar ik op zit te wachten.
Op dat moment was ik met mijn ratio op een punt aangekomen dat ik niet verder kon. Voor mij werd duidelijk dat ik mijn gevoel diende in te zetten. Waar heb ik behoefte aan en wat betekent dat voor mij in de praktijk. De tijd was aangebroken om echt na te denken… hoezo, denken… over wat ik ga beslissen mocht een ingreep noodzakelijk worden.
Bij het oplossen van complexe problemen waar ik niet direct een antwoord op wist was het voor mij altijd gebruikelijk om de puzzel naar de achtergrond, het onbewuste gedeelte van mijn geheugen, te brengen zodat ik er niet dagelijks mee werd geconfronteerd. Ook dit keer deed ik dat in het volste vertrouwen dat er op enig moment een antwoord zou komen. Het werd weer rustig in mijn hoofd.
Tijdens een yogasessie, een paar maanden later, kwam ineens een boodschap bij mij binnen. Een boodschap die als het ware met de deur in huis viel. De boodschap was dat ik snel maar Huis mag komen en dat ik ook de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben.
Wat maakt nu dat ik snel naar Huis mag komen en dat ik de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben. Sluit het ene het andere niet uit… of… toch niet?
Natuurlijk zou ik graag willen dat ik snel naar Huis mag gaan. Naar Huis, dat wil zeggen terug naar de zielenwereld. Niet alleen omdat mijn beide overleden maatjes daar zijn, maar veel meer omdat ik heimwee heb naar Huis. Naar Huis… daar waar ware liefde heerst. En ja, ik hoop tegelijkertijd dat ik de lessen mag leren en de taken mag voltooien waarvoor ik hier als mens op Aarde ben. Ik ben hier uiteindelijk niet voor niets en die lessen en die taken zijn belangrijk. Welke lessen en taken dat zijn weet ik niet, maar diep van binnen voel ik een drang om die lessen te leren en de taken te voltooien. Het is niet anders. Elke gedachte aan twijfel en angst verdween en tegelijkertijd gaf het de zekerheid dat wat er ook gebeurt, het zo is bedoeld en dat het goed komt.
Tegelijkertijd met de boodschap werd ik mij bewust dat, mocht een ingreep noodzakelijk zijn, ik het aneurysma in mijn aorta mag laten voor wat het is. Laat ik in de tussentijd dan maar alles uit het leven halen dat er voor mij inzit. Maar wacht eens… dat roep ik al een hele tijd. Haal ik dan nog niet alles uit het leven?
De keuze om het aneurysma maar te laten voor wat het is, geeft om de een of andere reden rust. Voor mij is dat het teken dat een juiste keuze werd gemaakt. Ik heb al vroeg geleerd dat wanneer een gemaakte keuze geen rust geeft… het niet de juiste keuze is.
Blijft voor mij nog de beantwoording van de voor mij persoonlijk grote vraag: “hoe is het mogelijk dat ik aanvankelijk vanuit een duidelijk stressvolle situatie… tot een keuze ben gekomen die rust geeft?” Welke stappen heb ik gezet? Wat heb ik gedaan om zover te komen?
Met de beantwoording van de vraag ga ik verder in december 2017 met deel 2 van deze blog.
