De afgelopen paar blogs heb ik gevraagd of lezers me willen helpen met het aanreiken van ervaringen zoals zij dat zelf hebben meegemaakt of misschien nog meemaken. Hoe ze erover hebben nagedacht en bij stilgestaan. Het verhaal van een van de lezers triggerde diep vanbinnen iets bij mij. De blog gaat niet alleen over haar verhaal, maar ook over dat van anderen.
Alle lezers wil ik bij deze nogmaals bedanken voor hun bijdrage.
Het verhaal van deze blog gaat over het dilemma van het kiezen tussen dierbare werelden. Soms heb je achteraf spijt.
Loes, een fictieve naam, en haar partner hebben een zoon en een dochter die geruime tijd elk hun eigen leven leiden.
De zoon woonde alleen en is een paar jaar geleden overleden. De zoon was vaak bij zijn ouders en zijn zus op bezoek. Loes en haar partner haalden samen troost uit wandelen en muziek… en ze haalden troost uit het gezin van hun dochter. Ook de dochter heeft veel verdriet over het verlies van haar broer. Uit eigen ervaring weet ik maar al te goed wat de impact is wanneer je een kind verliest. Het maakt niet uit hoe je het uitlegt… alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt zullen begrijpen wat je probeert te zeggen. Je draagt het verdriet ten gevolge van het verlies van een kind voor de rest van je leven met je mee.
De dochter heeft een gezin en een kind en woont vanwege het werk van haar partner in het buitenland op zo’n 6 uur vliegen afstand. Het is een gelukkig gezin. Het straalt ervan af. Ondanks alle communicatiemiddelen waarover we tegenwoordig beschikken mist Loes het directe contact. De afstand maakt het er ook niet eenvoudiger op.
De dochter mist haar broer, hij kwam vaak bij haar op bezoek. Ze mist ook haar ouders en zou graag willen dat deze bij haar in de buurt zouden wonen zodat ze elkaar vaker konden zien.
De verhouding tussen Loes en haar moeder is nooit optimaal geweest. Desondanks doet Loes het leeuwendeel van de verzorging van haar moeder. Het valt haar steeds zwaarder om dit vol te houden. Er zijn nog andere familieleden die haar moeder zouden kunnen helpen. Haar moeder vindt echter dat het de taak van Loes is om haar te verzorgen. Aan anderen vraagt zij niets.
Wanneer Loes bij haar moeder is wordt nooit meer over haar overleden zoon gesproken. Wanneer Loes bij haar dochter is wordt wel over hem gesproken. Daar voelt Loes zich weer compleet… alsof het gezin weer compleet is.
Loes en haar partner zijn niet meer een van de jongsten en ook niet meer zonder gebreken. Verhuizen naar haar dochter is niet eenvoudig en hoe regel je de verzorging van je moeder? En al de kennissen en vrienden die je nu hebt… die je allemaal gaat missen. Het zou weer een geheel nieuw begin zijn… en dat op haar leeftijd.
Tja, daar sta je dan… hoe nu verder?
Iedereen wil van alles van Loes. Als Loes hier blijft voor haar moeder, zal Loes haar moeder uiteindelijk gaan verwijten dat ze niet bij haar dochter kan zijn. Als Loes voor haar dochter kiest zal haar moeder haar uiteindelijk gaan verwijten dat ze niet meer bij haar is.
Een in mijn ogen bijna vanzelfsprekende vraag die niet aan Loes wordt gesteld is… “Wat wil Loes!” Naar mijn mening is dit een vorm van verborgen verlies en verborgen rouw, een van de vormen van een rouwproces.
Wat wil jij wanneer je voor een dergelijk keuze komt te staan… waarbij het kan zijn dat niemand beseft wat er aan de hand is en daarom de vraag niet wordt gesteld… of… durft niemand de vraag aan jou te stellen? Maar belangrijk is… “Wat wil jij!”
Het dilemma van het kiezen tussen dierbare werelden. Soms heb je achteraf spijt. Het dilemma bij de keuze is dat er verschillende belangen zijn ten aanzien van de dierbaren. Het dilemma is ook dat de keuze grote beslissingen vraagt waar veel toekomstig geluk van afhangt. Het is het kiezen tussen dierbare werelden en daar moet je het beste van zien te maken. Soms heb je achteraf spijt van je keuze. Alleen weet je nooit hoe die andere keuze zou hebben uitgepakt. Misschien had je later van die andere keuze ook wel spijt gekregen. En op het moment het besef daar is, stap je ineens in een rouwproces.
De keuze waarvoor je staat is zelden eenvoudig, maar eenmaal gemaakt moet je er volledig voor gaan. Nooit meer achteromkijken met het idee dat je misschien toch die andere keuze had willen maken. Het gaat erom wat voor jou of jullie goed is en vooral… goed voelt. Niets meer en zeker niets minder.
