De bijdrage van deze blog heeft bijna een week vertraging opgelopen. Helaas was daar een reden voor.
De laatste tijd lijkt het wel alsof ik weer in een rollercoaster zit: kort door de bocht, loopings en stijl op en neer! Ik besef dat het aan de ene kant spannend klinkt en aan de andere kant toch ook zoiets van… waar heb je het over en wat is de emotie die overheerst? Is het angst… of is het boosheid over een mogelijk verlies?
Persoonlijk heb ik een idee hoe lang ik nog heb te leven. Ik verwacht dat meer mensen een idee hebben hoe oud ze ongeveer zullen worden. Maar zelfs als je dat niet hebt, hoe reageer je dan als je wordt verteld dat dat moment weleens eerder zou kunnen komen dan je verwacht… zelfs veel eerder. Dat je wordt verteld dat het goed zou zijn om je daarop voor te bereiden. Hoe reageer je dan? Wat ga je dan doen in de tussentijd?
Wat zou je doen als je te horen krijgt dat ten gevolge van een medische ingreep er een grote kans bestaat op verlamming van delen van je lichaam of beschadiging van je hersenen? Hoe bereid je je daarop voor?
Wat zou je nog allemaal willen bereiken in je leven? Misschien heb je zelfs een bucket-list met alles wat je in je leven nog wilt doen? Hoe ga je dan om met die zaken die je dan… niet meer kan doen… hoe graag je ook zou willen?
Voor mij persoonlijk zijn het geen denkbeeldige vragen. Het zijn concrete vragen die ik moet beantwoorden omdat er een aneurysma in de aorta zit die op een gegeven moment moet worden verwijderd. Dus ja, ik zit weer in een rollercoaster: kort door de bocht, loopings en stijl op en neer! En ja, de emoties zijn angst over wat kan gebeuren en ik niet meer in staat ben te beslissen… en boosheid over die zaken die op mijn bucket-list staan maar niet meer kunnen worden uitgevoerd.
Tja, daar zit je dan…
Het heeft een tijdje geduurd maar inmiddels is in mijn hoofd de rust weer teruggekeerd… al is het wel een andere soort rust… het voelt als acceptatie, overgave en vooral een in en in diepe vrede. En met het terugkeren van de rust in mijn hoofd valt mij op… dat ik weer begin te veranderen. Ik kan het nog niet echt uitleggen, misschien wel nooit, maar die verandering voelt heel goed. Zo’n gevoel wanneer je die jas weer aantrekt die altijd zo lekker zat.
Mijn interesse en aandacht begint zich steeds meer te richten op die zaken die er echt toe doen in het leven. De rest voor mij is ballast en zonde van mijn tijd. Wow… ik lijk mijn dochter wel! Dat heeft zij ook gedaan in haar korte leven.
Ik ga ook veel sterker op mijn gevoel af en begin te ontdekken dat mijn ziel in communicatie is met het brein en het hart van mijn lichaam en dat we samen in harmonie mooie dingen kunnen doen in het leven. Wat die mooie dingen zijn zal de toekomst leren. Ik vermoed dat de lessen die ik kan gaan trekken met betrekking tot de mogelijke gevolgen van de komende operatie(s) daar een grote rol in zullen spelen.
Net als bij het verlies van een dierbare kom je ook hier weer mensen tegen die zeggen dat het allemaal wel meevalt. Die geen idee hebben waar het over gaat en tegelijkertijd zeggen dat ik het allemaal niet zo somber moet zien. Je komt mensen tegen die in hun schulp kruipen wanneer ze horen wat er met je gaat gebeuren. En gelukkig kom je ook mensen tegen die gewoon voor je klaar staan om je op de een of andere manier te steunen en zelfs teleurgesteld zijn wanneer je dat enigszins afhoudt.
Aan de andere kant, hoe bizar het ook klinkt, ben ik van mening dat het aneurysma in mijn aorta en de verwijdering hiervan voor mij aanleiding is om nieuwe leertrajecten in te gaan. Een traject waarbij ik leer omgaan met het gegeven dat het einde van je leven weleens veel dichterbij kan zijn dan je vermoed. En een traject waarbij ik leer wat je nog allemaal zou kunnen doen wanneer je onmogelijk alle onderwerpen van je bucket-list kan uitvoeren.
De eerste les die ik met jullie wil delen is dat ik mij voorbereid op het ergste dat mij kan overkomen. Dat heb ik altijd gedaan in mijn leven. En alles wat in de loop van de komende maanden en weken van mijn lijstje kan worden geschrapt is een meevaller… alsof het een klein feestje is dat mag worden gevierd.
Het is vanzelfsprekend dat dergelijke ervaringen en voorbereidingen voor iedereen weer anders zijn. Maar toch ga ik de komende maanden mijn ervaringen met jullie delen in de hoop dat jullie deze op de een of andere manier kunnen gebruiken wanneer jullie zelf in een dergelijke situatie terecht zouden komen.
Ik zou graag jullie ervaringen en meningen over dit thema willen horen. Wil je mij daarbij helpen?
