Op een bijeenkomst vertelde iemand mij met nogal wat nadruk dat er veel, heel veel mensen op mijn levenspad gezet gaan worden. Mijn reactie daarop naar haar kan ik mij nog helder voor de geest halen. Voor mij hoefde dat niet zo… ik heb het prima naar mijn zin op dit moment. Terwijl ze mij ietwat verstoord recht in de ogen keek, merkte ze op dat deze mensen voor mij belangrijk zullen blijken te zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor henzelf.
Als “nabrander” gaf zo nog de boodschap mee dat ik verder diende te gaan met mijn leven en dat onder deze mensen ook iemand was waarmee ik een persoonlijke en hechte relatie zou aangaan.
Wow, alsof mijn leven nu stilstaat? Alhoewel… misschien is dat ook wel zo. Uiteindelijk is de koers van mijn levenspad toch wel drastisch gewijzigd van technisch naar mens georiënteerd. En alhoewel die nieuwe weg inmiddels geen onbekend terrein meer is, is mijn zelfverzekerdheid op dat gebied toch nog ver te zoeken.
En… bij nieuwe relaties blijkt de rode draad telkens weer dat mijn overleden echtgenote bij mij op het emotionele vlak een terugkerende rol blijft spelen. Of… is het juist andersom… ligt het probleem niet bij haar… maar juist bij mij?
Een week of zo na de bijeenkomst rook ik opeens weer de parfum die zij altijd gebruikte. Daarbij voelde ik ook heel sterk dat ze op dat moment bij me was. Mijn huid tintelde helemaal. Je hebt geen idee hoe blij ik werd op dat moment.
Er kwam met enige moeite langzaam een gesprek op gang. Misschien vindt u het te bizar voor woorden maar ik sprak voor mijn gevoel echt met mijn overleden echtgenote. Ze gaf aan dat ik … hoe dan ook… verder mag met mijn leven. Dat ik erop kan vertrouwen dat ik al over de kennis beschik die in mijn verdere leven nodig zal blijken te zijn. Al zal ik wel moeten blijven oefenen om deze kennis vaardig te kunnen gebruiken of misschien beter verwoord… te kunnen toepassen.
Het zou allemaal goed komen. Klein detail echter… ik moet het wel zelf doen.
Ze gaf ook aan dat een nieuw maatje in mijn leven goed voor me zou zijn; dat hadden we immers met elkaar afgesproken. Het punt is alleen… mijn overleden echtgenote is mijn soul mate! Een nieuw maatje zou in mijn ogen verraad zijn naar mijn overleden echtgenote, en niet alleen dat… het is ook niet eerlijk naar een nieuw maatje.
Ze gaf aan dat ik dat nieuwe maatje al heel lang “ken”… niet in dit leven… maar in vele eerdere levens. Ik zou haar wel herkennen zodra ik haar ontmoet! Het zou gaan zoals ik mijn echtgenote heb leren kennen… het is onmogelijk dat ik zonder het te beseffen haar voorbij zou kunnen lopen.
Bij het afscheid herhaalde ze nog… zelfvertrouwen… blijf oefenen… maatje… niet bang zijn… gewoon doen!
En met deze woorden komt ook de boodschap van mijn dochter weer naar boven toen ze bij haar afscheid tegen me zij: “Doe wat je hart je ingeeft… en wees niet bang met wat je doet.”
De boodschappen blijven binnenkomen na dat gesprek. Het zijn boodschappen rondom een centraal thema… Liefde. In het universum waarin mijn echtgenote nu leeft heeft het begrip Liefde een oneindig veel groter kader, begrip of betekenis dan in onze wereld hier op Aarde. Dat zij vanuit haar “huidige” kennis daar een veel beter beeld over heeft en daar heel veel beter mee om kan gaan dan ik, is overduidelijk. Dat heeft ze altijd al gekund. Wat dat betreft heb ik veel, zo niet heel veel van haar geleerd.
Het voelt als vanouds wanneer zij mij weer een duwtje in de rug geeft. Maar het zoeken naar een nieuw maatje… hoe graag ik ook zou willen… zelfs een heel klein babystapje vind ik al heel moeilijk. Langzaamaan begin ik te begrijpen dat begrippen als verraad, loslaten, of vergeten binnen ware liefde geen betekenis hebben. Ware liefde is veel grootser… het is gewoon niet te bevatten!
Op dit moment is het mijn mening dat in een nieuwe relatie, waar een of beiden het nodige hebben meegemaakt tijdens hun leven, het thema begrip en eerbied naar en voor elkaar centraal moet staan. Begrip in de zin dat er meerdere mensen kunnen zijn waar een of beide partners van houden of voor hen heel belangrijk zijn. Zolang dat niet kan, houdt de relatie geen stand.
Vanuit mijn standpunt bezien staat begrip in die context synoniem voor ware liefde. En… ware liefde… dat mag altijd!
