Mijn dochter overleed in 2000 op 21 jarige leeftijd. Ze had Cystic Fibrosis. Vermoedelijk bent u niet bekend met deze genetische ziekte, maar meestal sterven patiënten die aan deze ziekte lijden op (zeer) jonge leeftijd. Ze wist dat ze zou gaan sterven en gedurende de laatste weken bespraken we (mijn dochter, mijn echtgenote, het medisch personeel en ikzelf) wat we in de toekomst konden doen. Mijn dochter zou graag zien dat ik mijn kennis en ervaring als Management Consultant zou gebruiken, niet zozeer in de gezondheidszorg maar veelmeer ondersteunend door het coachen en begeleiden van mensen die een kind of een maatje hadden verloren. Ik weet niet echt of maatje hier het juiste woord is maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik wil zeggen.
Mijn echtgenote en soulmate overleed begin 2011. In de week ervoor ontving ik een kaart van een vrouw waarin ze aangaf dat ze mij een bijzonder en prachtig licht op haar levenspad vond. Het gesprek met mijn echtgenote hierover in het weekeinde voordat zij overleed kan ik mij nog goed herinneren. Ze suggereerde, ze drong er zelfs op aan, dat deze vorm van coachen mijn toekomstig levenspad zou moeten worden.
Het zijn twee emotioneel zware momenten in mijn leven die op dit moment (september 2013) nog steeds voelen alsof het gisteren was gebeurd!
In 2013 ging ik met pensioen na een werkzaam leven dat mij enorm veel voldoening heeft gegeven. Er was aan dat werkzame leven echter één nadeel verbonden: ik was ontzettend veel van huis. Ik heb geen idee meer hoe vaak ik rond de wereld ben gereisd; hoeveel steden ik heb gezien laat staan in hoe veel hotels ik heb geslapen. Het gevolg hiervan op mijn persoon is dat ik mijzelf niet als een Hollander beschouw, ook niet als een Europeaan maar veel meer als een vertegenwoordiger van de wereld, als een wereldburger.
Na mijn pensionering was mijn lichaam moe en wilde het herstellen van alle stress die ik in de afgelopen jaren had opgelopen en de verliezen die ik had geleden. Als management-consultant en als projectmanager was ik altijd instaat om niet alleen het plezier maar vooral ook de stress in mijn omgeving te zien. Ik kon dit bij anderen zien, alleen niet bij mijzelf. Dat bleek toen ik kortgeleden bij toeval ontdekte dat mijn proces van rouwverwerking eindelijk was begonnen … na jaren.
U bent niet de enige die rouw op de een of andere manier moet verwerken. Door middel van deze blog wil ik u deelgenoot maken van de reis die ik tot nu toe heb gemaakt en nog steeds maak. Ik wil de lessen die ik heb meegekregen, en nog steeds meekrijg, met u delen. Naast deze blog wil ik een stichting opzetten, mijn droom feitelijk, die het doel heeft anderen te helpen in het omgaan met verlies en hen te helpen met de verwerking van rouw. Mijn eerdergenoemde ‘wereldburgerschap’ is de reden dat ik die stichting ook mondiaal wil uitrollen.
Voor mij is het duidelijk dat ik dit niet alleen kan. Ik kan de wereld niet in mijn eentje veranderen, maar ik kan wel mijzelf veranderen en hopelijk ook anderen leren zien dat het anders kan. Hopelijk verspreiden jullie het nieuws. Je weet nooit wat er in de toekomst zal gebeuren maar ik hoop dat ik met de stichting een verschil kan maken, al is het maar een klein verschil.