(110) De schaduwzijde van rouw

De schaduwzijde van rouw gaat over het gegeven dat verlies aanleiding kan zijn tot een nog groter verlies door zaken die in de periferie van de rouwende een rol spelen.

Het verlies van een dierbare

De schaduwzijde van rouw? Is er dan een lichtzijde in rouw? Alles is relatief, je zou het kunnen zien als het verschil tussen de schemering met een schitterende ondergaande zon en als schaduwzijde de nacht.

Het rouwproces over het verlies van een dierbare kan ingewikkelde vormen aannemen. Ik wil het nadrukkelijk niet over complexe rouwverwerking hebben, maar over een vorm waar vele zaken in de periferie van de rouwende een rol spelen. Ik noem dat de schaduwzijde van rouw. Een vorm die bij jou kan leiden tot uitgestelde rouw en alles daar tussenin.

Rouw als de ondergaande zon

Bij de ondergaande zon als beeldvorming voor jouw rouwverwerking, beperkt rouw zich tot de verwerking door jou van het verlies van een dierbare.

Bij deze beeldvorming gaat het hierbij niet alleen over de (soms) moeilijke momenten in jullie leven samen … maar vooral over die geweldige momenten die jullie samen hadden. Het gaat over een leven, dat wanneer iemand je zou vragen of je alles weer over zou willen doen … inclusief alle diepe dalen en hoogtepunten … je onmiddellijk met ja zou beantwoorden.

Misschien een schrale troost, maar geregeld wordt gezegd dat hoe dieper de rouw hoe groter de liefde was tussen jou en de dierbare die je verloor. Alleen, op dat moment schiet je er niets mee op … die ander is er immers niet meer en je kan deze daardoor geen knuffel of geen kus meer geven.

De schaduwzijde van rouw

De schaduwzijde van rouw gaat over het gegeven dat het verlies aanleiding kan zijn tot een nog groter verlies door zaken die in de periferie van de rouwende een rol spelen.

Naast het verlies van je dierbare krijg je ook nog eens te maken met aspecten die het gevolg zijn van hoe anderen met datzelfde verlies omgaan. Dat kan ontstaan door onenigheid tussen familieleden tijdens de voorbereidingen van de uitvaart … of juist erna. Bij de afhandeling van de erfenis of het testament … en het daardoor ook nog eens het verliezen van familiebanden. Door het zogenaamde glazendeur effect voor rouwenden verlies je ook vrienden. En tijdens de uitvaart van je dierbare belooft bijna iedereen dat je door hen wordt uitgenodigd. Alleen het resultaat is dat bijna niemand hun beloften nakomt.

Het verlies van een dierbare zou bij jou zelfs aanleiding kunnen zijn tot boosheid. Boosheid omdat je spijt hebt dat jouw laatste woorden niet die woorden waren die je eigenlijk had willen zeggen. Je voelt je misschien in de steekgelaten omdat je nu opeens wel al die zaken persoonlijk moet gaan afhandelen die vroeger jouw dierbare altijd deed. Misschien ontdek je over je dierbare zaken die al die tijd voor jou verborgen zijn gebleven. Het zou daardoor zomaar kunnen dat je boosheid zelfs omslaat in haat.

Misschien voel je je min of meer gedwongen om functies in het bedrijf van je dierbare over te nemen. Functies die je nooit had willen doen of uitvoeren omdat je daar de kennis of vaardigheden niet voor bezit.

Wanneer de schaduwzijde een belangrijke rol speelt bij je verlies dan is de verwerking van je rouw een wel (heel) ingewikkelde vorm van rouw te noemen. Het moge duidelijk zijn dat, net als iedereen, alleen jij de verwerking van jouw rouw kan realiseren. Maar dat wil niet zeggen dat een helpende hand kan worden geboden … een helpende hand in de vorm van begeleiding.

Hulp zoeken … maar hoe dan?

Hulp en begeleiding zou in eerste instantie gericht moeten zijn om tot bewustwording en inzicht te komen van wat er allemaal speelt bij jou (zeg maar inzicht in de delen van jouw puzzel); welke delen belangrijk zijn voor jou; en wat er gedaan zou kunnen worden om deze een plek te geven.

In tweede instantie zou gekeken kunnen worden welke delen van de puzzel jijzelf zou kunnen uitvoeren, of wie begeleiding of hulp zou kunnen aanbieden. En, niet te vergeten, waarom dan wel en waar die hulp aan zou moeten voldoen. Naast kennis en ervaring is vertrouwen wel de belangrijkste factor. Er bestaat daar een vuistregel voor: “Bij twijfel niet doen!”

Persoonlijk vind ik het belangrijk dat de rouwende weer zo snel mogelijk op eigen benen staat. Dat houdt in dat alle hulp of begeleiding die wordt gegeven slechts tijdelijk van aard is … van korte duur!

Nawoord

Rouw gaat niet alleen over het verlies van een dierbare. Er kunnen bijvoorbeeld ook parallellen worden getrokken met rouw naar aanleiding van een behandelbare maar ongeneeslijke ziekte tot en met een uitbehandelde terminale ziekte.

(84) Onzekerheid

De eerste les die ik met jullie wil delen is dat ik mij voorbereid op het ergste dat mij kan overkomen. En alles wat in de loop van komende maanden en weken van mijn lijstje kan worden geschrapt is een meevaller… alsof het een klein feestje is dat mag worden gevierd.

De bijdrage van deze blog heeft bijna een week vertraging opgelopen. Helaas was daar een reden voor.

De laatste tijd lijkt het wel alsof ik weer in een rollercoaster zit: kort door de bocht, loopings en stijl op en neer! Ik besef dat het aan de ene kant spannend klinkt en aan de andere kant toch ook zoiets van… waar heb je het over en wat is de emotie die overheerst? Is het angst… of is het boosheid over een mogelijk verlies?

Persoonlijk heb ik een idee hoe lang ik nog heb te leven. Ik verwacht dat meer mensen een idee hebben hoe oud ze ongeveer zullen worden. Maar zelfs als je dat niet hebt, hoe reageer je dan als je wordt verteld dat dat moment weleens eerder zou kunnen komen dan je verwacht… zelfs veel eerder. Dat je wordt verteld dat het goed zou zijn om je daarop voor te bereiden. Hoe reageer je dan? Wat ga je dan doen in de tussentijd?

Wat zou je doen als je te horen krijgt dat ten gevolge van een medische ingreep er een grote kans bestaat op verlamming van delen van je lichaam of beschadiging van je hersenen? Hoe bereid je je daarop voor?

Wat zou je nog allemaal willen bereiken in je leven? Misschien heb je zelfs een bucket-list met alles wat je in je leven nog wilt doen? Hoe ga je dan om met die zaken die je dan… niet meer kan doen… hoe graag je ook zou willen?

Voor mij persoonlijk zijn het geen denkbeeldige vragen. Het zijn concrete vragen die ik moet beantwoorden omdat er een aneurysma in de aorta zit die op een gegeven moment moet worden verwijderd. Dus ja, ik zit weer in een rollercoaster: kort door de bocht, loopings en stijl op en neer! En ja, de emoties zijn angst over wat kan gebeuren en ik niet meer in staat ben te beslissen… en boosheid over die zaken die op mijn bucket-list staan maar niet meer kunnen worden uitgevoerd.

Tja, daar zit je dan…

Het heeft een tijdje geduurd maar inmiddels is in mijn hoofd de rust weer teruggekeerd… al is het wel een andere soort rust… het voelt als acceptatie, overgave en vooral een in en in diepe vrede. En met het terugkeren van de rust in mijn hoofd valt mij op… dat ik weer begin te veranderen. Ik kan het nog niet echt uitleggen, misschien wel nooit, maar die verandering voelt heel goed. Zo’n gevoel wanneer je die jas weer aantrekt die altijd zo lekker zat.

Mijn interesse en aandacht begint zich steeds meer te richten op die zaken die er echt toe doen in het leven. De rest voor mij is ballast en zonde van mijn tijd. Wow… ik lijk mijn dochter wel! Dat heeft zij ook gedaan in haar korte leven.

Ik ga ook veel sterker op mijn gevoel af en begin te ontdekken dat mijn ziel in communicatie is met het brein en het hart van mijn lichaam en dat we samen in harmonie mooie dingen kunnen doen in het leven. Wat die mooie dingen zijn zal de toekomst leren. Ik vermoed dat de lessen die ik kan gaan trekken met betrekking tot de mogelijke gevolgen van de komende operatie(s) daar een grote rol in zullen spelen.

Net als bij het verlies van een dierbare kom je ook hier weer mensen tegen die zeggen dat het allemaal wel meevalt. Die geen idee hebben waar het over gaat en tegelijkertijd zeggen dat ik het allemaal niet zo somber moet zien. Je komt mensen tegen die in hun schulp kruipen wanneer ze horen wat er met je gaat gebeuren. En gelukkig kom je ook mensen tegen die gewoon voor je klaar staan om je op de een of andere manier te steunen en zelfs teleurgesteld zijn wanneer je dat enigszins afhoudt.

Aan de andere kant, hoe bizar het ook klinkt, ben ik van mening dat het aneurysma in mijn aorta en de verwijdering hiervan voor mij aanleiding is om nieuwe leertrajecten in te gaan. Een traject waarbij ik leer omgaan met het gegeven dat het einde van je leven weleens veel dichterbij kan zijn dan je vermoed. En een traject waarbij ik leer wat je nog allemaal zou kunnen doen wanneer je onmogelijk alle onderwerpen van je bucket-list kan uitvoeren.

De eerste les die ik met jullie wil delen is dat ik mij voorbereid op het ergste dat mij kan overkomen. Dat heb ik altijd gedaan in mijn leven. En alles wat in de loop van de komende maanden en weken van mijn lijstje kan worden geschrapt is een meevaller… alsof het een klein feestje is dat mag worden gevierd.

Het is vanzelfsprekend dat dergelijke ervaringen en voorbereidingen voor iedereen weer anders zijn. Maar toch ga ik de komende maanden mijn ervaringen met jullie delen in de hoop dat jullie deze op de een of andere manier kunnen gebruiken wanneer jullie zelf in een dergelijke situatie terecht zouden komen.

Ik zou graag jullie ervaringen en meningen over dit thema willen horen. Wil je mij daarbij helpen?

(78) Onmogelijke keuzes

Bij onmogelijke keuzes speelt liefde niet echt een rol ook al vinden betrokken van wel. Naar mijn mening is het een vorm van emotionele chantage.

Onmogelijke keuzes

Ze houden van elkaar. Alleen … haar ouders zijn “niet blij” met haar relatie. Ze staan niet achter haar! En dat vindt ze moeilijk. Ze vindt het lastig, want ze houdt zo ontzettend veel van de ander … en wil ook haar ouders geen verdriet doen. Ze voelt zich alleen … helemaal alleen … omdat ze gedwongen wordt een van de moeilijkste keuzes in haar leven te maken. Het is voor haar een onmogelijke keuze.

Kan je wel van een keuze spreken

Keuze? Kan er überhaupt wel van een keuze worden gesproken? In de kern is het in een dergelijk situatie niet echt mogelijk om tot een echte keuze te komen! Immers, welke keuze ook wordt gemaakt, zolang de keuze niet door alle betrokkenen met het hart wordt aanvaard, zullen er altijd mensen zijn die het bewust of onbewust niet eens zijn met de gemaakte keuze … misschien zelfs met een gebroken hart achterblijven.

Keuzes die leiden tot verlies en rouw

Hoe vaak gebeurt het niet dat je een slecht gevoel hebt over een keuze die is gemaakt… maar je weet niet waarom? Hoe vaak gebeurt het niet… dat jij je er bewust van bent dat je het niet eens bent met de gemaakte keuze? In deze situaties komt verlies, al of niet verborgen, om de hoek kijken. Een verlies dat zich vertaalt in onmacht, verdriet en in extremere situaties zelfs in rouw.

Dat verlies zullen we hoe dan ook op de een of andere manier bewust moeten worden en uiteindelijk kunnen accepteren. En hiermee zijn we dan tegelijkertijd in een van de vele variaties van het rouwproces terecht gekomen. Het betekent ook dat het verlies voor alle betrokkenen een verschillende betekenis heeft en alleen al daarom het verlies op een verschillende manier wordt verwerkt.

Een voorbeeld ter illustratie.

Beiden zijn ze het er mee eens dat ze gaan scheiden.

Vroeger werkten ze beiden bij hetzelfde bedrijf en konden ze samen thuis met elkaar bespreken wat ze gedurende de dag zoal hadden meegemaakt. Zij, ging bij een ander bedrijf werken. Een bedrijf waarbij alles wat ze overdag deed vertrouwelijk was en vooral niet mocht worden gedeeld met anderen. De relatie verkoelde daardoor enigszins. Zij, daarentegen deed er alles aan om de relatie op het oude niveau te houden. Hij kreeg promotie en was voor het werk vaak langere tijd in het buitenland. Door het werk wat hij deed werkte hij nauw samen met anderen, zo nauw dat er met een van de medewerkers een relatie ontstond.

Beiden zijn ze het er mee eens dat ze gaan scheiden … maar om verschillende redenen. Hij, omdat hij vond dat de afstand tot haar onoverbrugbaar was geworden. Zij, omdat hij vreemd was gegaan.

Het rouwproces zal voor beiden verschillend zijn. Niet alleen omdat zij verschillende persoonlijkheden en verschillende achtergronden hebben, maar ook omdat de uitgangspunten van het verlies (de scheiding) verschillend zijn.

Onmogelijke keuzes voelen als een spagaat

Ieder mens is verantwoordelijk voor het maken van en de gevolgen van de eigen keuzes. Maar de ander, die ook van haar houdt, die kan met al de liefde die deze in zich heeft … alleen maar toekijken … en er zijn voor degene die de keuze maakt. Want wat je er ook van vindt, ook al houden ze nog zoveel van elkaar, je mag naar mijn mening nooit de keuze beïnvloeden van je geliefde. Ook de ouders zijn belangrijk. En evenzo mogen ook de ouders naar mijn mening de keuze van hun kind op het gebied van haar liefde naar haar geliefde niet beïnvloeden. Ook zij mogen naar mijn mening, wat er ook gebeurt, alleen toekijken en er altijd voor haar zijn.

Hoe triest is dat niet? Je wilt aan de ene kant de ouders geen verdriet doen en aan de andere kant wil je je geliefde niet verlaten. Je zit in een spagaat … het is gewoon niet eerlijk … het is bijna niet echt om een keuze te maken. En … zou je wel een keuze in dergelijke onmogelijke situaties moeten maken? Maar je moet wel, want door niet te kiezen maak je ook een keuze!

Liefde is essentieel

Bij onmogelijke keuzes speelt liefde niet echt een rol ook al vinden betrokken van wel. Naar mijn mening is het een vorm van emotionele chantage.

Degene die de keuze maakt, zal een keuze moeten maken vanuit het hart. En hoe erg het voor de anderen ook is, zij mogen alleen maar toekijken. Want één ding is zeker, wanneer zij zich gaan bemoeien met de keuze dan gaat het naar mijn gevoel zeker fout. Een relatie komt niet tot stand … wordt besmet door de gemaakte keuze … of misschien bestaat het gevoel dat de keuze werd geforceerd door een van de anderen. Het zal altijd een volledige vrije keuze moeten zijn en degene die de keuze maakt zal deze altijd volledig vanuit het hart moeten, kunnen en mogen maken om tot juiste keuze te komen.

Want zonder liefde …

Wanneer een van de betrokkenen de keuze niet vanuit het hart kan accepteren dan gaan naar mijn gevoel allen een rouwproces in dat begint bij verbijstering via onmacht, bewustwording en hopelijk begrip naar een vorm van acceptatie. Want hoe je het went of keert, welke keuze ook is gemaakt … de relatie met de geliefde is op de een of andere manier beschadigd. En niet alleen de relatie tussen die twee is beschadigd, ook de relatie naar de ouders is op de een of andere manier beschadigd.

We staan er nooit echt bij stil wanneer we dergelijke keuzes maken. Want hoe de keuze ook uitpakt, de relaties zijn niet meer zoals in de periode van voor de beslissing met alle frustraties van dien. In mijn ogen zijn dergelijke keuzes geforceerd gemaakt en is er van ware liefde bij tenminste een van de betrokkenen geen sprake. Dat is niet eerlijk naar degene die de “werd gedwongen” tot de keuze… en niet alleen dat … deze persoon is getekend voor het leven!

Bij onvoorwaardelijke liefde echter …

Een keuze die met liefde is gemaakt en die door alle betrokken met het hart volledig wordt geaccepteerd is géén keuze … maar een vanzelfsprekendheid! In mijn ogen staat dat voor onvoorwaardelijke liefde!

Tekst gewijzigd op: 07-07-2020

(75) Mijn reis van rouw naar verdriet


In mijn eerste blog, op 23 september 2013, gaf ik aan dat u niet de enige bent die rouw op de een of andere manier moet verwerken. Ik gaf ook aan dat ik u door middel van deze blog deelgenoot wil maken van de reis die ik tot dan toe had gemaakt en nog steeds maak. En, dat ik de lessen die ik heb meegekregen en nog steeds meekrijg, met u wilde delen. Ja, dat was toen.

Inmiddels, 15 juni 2016, zijn we alweer bijna 3 jaar verder en is wat mij betreft het moment aangekomen om terug te kijken naar wat in de tussenliggende periode is gebeurd en wat we daarvan kunnen leren.

Mocht ik een opmerking maken die tegen je vooropgezette ideeën, je geloof of persoonlijke overtuigingen indruisen, accepteer dan dat wat voor jou klopt en laat de rest gaan.

Wanneer je mijn laatste blogs leest dan ben ik naast rouw en rouwverwerking ook met een spirituele benadering bezig. Met spiritueel bedoel ik niet dat mediums mij vertellen wat overleden dierbaren mij kunnen vertellen… nee… niet op die manier! Praktisch als ik ben kan ik niet zoveel met dergelijke boodschappen. Iedereen weet immers dat, hoe goed we ons best ook doen, tussen mensen communicatie al heel erg moeilijk is… laat staan tussen een dierbare overledene en wij als mens. Daarom probeer ik de kern uit dergelijke boodschappen te halen om te zien of ik daar op een Aardse en voor mij vooral heel praktische manier wat mee kan. Mijn blog met als titel “Licht” is zo’n voorbeeld.

In mijn eerste blogs praatte ik over de platte ervaringen… over rouwervaringen… over het rauwe verdriet… over de rauwe pijn. Misschien wel de harde kant van de rouw… van… van het verdriet. Nu 15 juni 2016, praat ik over liefde… ware liefde. Liefde niet alleen hier op Aarde, maar in een ander universum… waar mijn beide overleden maatjes zijn… en waar mijn gidsen zijn… met een oneindig veel grootsere gewaarwording of emotie… dan we hier op Aarde ervaren. Het boek “De Zielenreis” van Michael Newton beschrijft dat wat ik eigenlijk al lang heel lang onbewust wist.

Terugkijkend kan ik stellen dat ik alle fasen van verdriet (ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie) van Elizabeth Kübler-Ross voorbij heb zien komen. En niet alleen dat, ook begrippen als “passie” en “gedrevenheid” zijn factoren die bepalend zijn voor het verloop van het rouwproces. Twee factoren waarmee je negatieve zaken in je leven kunt ombuigen naar positieve, waardoor je er sterker uitkomt. Wat ik ook heb geleerd in het verleden is een positieve grondhouding aan te nemen. Een positieve grondhouding bepaalt niet alleen in sterke mate hoe je door het rouwproces gaat, het bepaalt ook de snelheid waarmee je dit doorloopt. Rouwverwerking is net een dans… twee stapjes vooruit en eentje terug. Uiteindelijk kom je toch waar je moet zijn.

Terugkijkend is het ook mijn ervaring dat ik tijdens het rouwproces tegelijkertijd op twee paden liep… misschien altijd wel heb gelopen. Het ene pad is dat van het hart of de ziel, het andere pad is dat van het hoofd. Het hart rouwt… om het verdriet… om het verlies van de personen die zijn overleden en die hij mist… de vriendschappen die verloren zijn gegaan en die hij mist… maar viert toch ook weer andere vriendschappen die hij heeft gekregen… en viert ook dat hij andere mensen heeft ontmoet. Het hoofd is gewoon bezig om te zorgen dat het hart overleeft. Het hoofd doet dit veelal onbewust en… misschien niet altijd op de meest elegante wijze… vaak niet… maar… het resultaat is wel dat ik gewoon doorga met leven. Ja, onbewust… maar toch moet ik vaak achteraf constateren dat juiste keuzes zijn gemaakt… en dat die keuzes mijn (levens)pad hebben veranderd.

Het resultaat is ook dat mijn hart en hoofd steeds meer in balans komen. De dagen dat ik in balans ben, zijn schitterende dagen in mijn leven. Als er dan ook nog vrienden bij me zijn… ja… ja, dan is ondanks al mijn verdriet zo’n dag gewoon… feest.

Terugkijkend blijkt ook dat mijn interessegebieden zijn gewijzigd… van techniek… naar mensen en het gedrag van mensen. Niet dat mensen op mijn werk niet belangrijk waren, integendeel, mensen waren juist heel belangrijk, alleen… bij rouw en rouwverwerking zijn mensen op een andere wijze belangrijk… meer persoonlijk… en… kwetsbaar. Met name na mijn openhartoperaties voelde het alsof de wal het schip had gekeerd. Ik had geen zin meer om het werk waar ik vroeger van genoot…nog uit te voeren. Het voelde alsof een schakelaar was omgezet. Maar… dat nieuwe aandachtsgebied… mensen… vind ik oneindig veel uitdagender en interessanter dan techniek. Achteraf zou ik willen dat ik hier veel eerder mee was begonnen… het is niet anders.
mijn reies van rouw naar verdriet - shutterstock_343539905
Terwijl ik in de afgelopen periode bewust en onbewust bezig was met het verwerken van mijn rouw, kan ik nu constateren dat ik een enorme ommezwaai heb gemaakt. Een ommezwaai waardoor de harde pijn van de rouw is veranderd in de zachte pijn van het verdriet. Bovendien heb ik nieuwe mogelijkheden op mijn pad gekregen en ben ik ondanks mijn verdriet weer een blij mens geworden. Achteraf kan ik concluderen, dat wat ik nu heb bereikt en zoals ik mij nu voel, ik 3 jaar geleden zelfs in mijn stoutste dromen niet heb kunnen bedenken!

Ik hoop dat u in de (nabije) toekomst ook kunt terugkijken naar de periode waarin u op de een of andere manier bezig was uw rouw te verwerken en… dat u vergelijkbare en voor u ook acceptabele conclusies kunt trekken.

(45) Modellen… een vervolg

Dit is alweer de 45e aflevering, nog even en dan is het 1ste jaar van deze website alweer voorbij. Terugkijkend naar alle blogs die zijn geschreven op de website, beginnen me op het gebied van rouwverwerking een aantal zaken op te vallen.

We hebben het over de vijf fasen ( (i) ontkenning, (ii) woede, (iii) onderhandelen, (iv) depressie en (v) acceptatie ) van het model met betrekking tot het omgaan met verdriet van Elisabeth Kübler Ross gehad in ‘Wat kunnen we met modellen doen’. De fasen vormen geen stappenplan dat kan worden uitgevoerd en afgevinkt, maar het zijn de fasen waar je met de verwerking van je rouw doorheen gaat. Wat dat betreft lijkt het net een project. Er is een oorzaak of reden voor het project ( het verlies ), er is een begin ( ontkenning ) en er is een einde ( acceptatie ). Na de acceptatie is het project gereed en gaat iedereen over tot de orde van de dag. De meeste mensen om ons heen lijken er zo over te denken.

Maar, geldt dat ook voor rouwverwerking? Het model van Elisabeth Kübler Ross suggereert ook een dergelijke uitkomst met fase (v) acceptatie. Modellen zijn het resultaat van veel onderzoek en niet alleen dat, de uitgangspunten voor een model zijn ook heel belangrijk. Het maakt namelijk nogal een verschil wanneer het model is gebaseerd op interviews met terminale patiënten, of met nabestaanden, of met mensen die zijn gescheiden, of…  Modellen zijn ook (soms heel grote) vereenvoudigingen van de werkelijkheid. Het resultaat is dat goede modellen wel veel kunnen verklaren, maar niet alles.

Een paar voorbeelden uit mijn leven.

Net als iedereen, denk ik, heb ik mijn eerste echte liefde gehad. Ondanks dat de liefde van ons beiden veel diepgang had waren er krachten aan het werk waardoor onze relatie uiteindelijk eindigde. Na een aantal relaties trouwde ik met mijn echtgenote, mijn grote liefde. Ons huwelijk had zo z’n diepte en hoogtepunten, maar we bleven er beiden tot aan de dood van mijn echtgenote toe voor gaan. Mijn echtgenote maakte mij na een aantal jaren er op attent dat ik telkens in dezelfde maand van het jaar een behoorlijke dip had. Zij had het waargenomen, mij was het niet opgevallen. Na een aantal gesprekken met haar bleek het moment samen te vallen met het beëindigen van de relatie met mijn eerste echte liefde. Het heeft nog even geduurd maar uiteindelijk verdween die jaarlijkse dip.

Medio juni 2000 overleed mijn dochter. En hoewel het leven doorgaat heb ik moeten constateren dat ik sindsdien elk jaar in juni een behoorlijke dip heb. Deze dip lijkt niet te gaan verdwijnen, integendeel, maar lijkt eerder elke jaar dieper te worden. Wanneer ik daar met anderen over praat is de reactie meestal in de trend van “logisch toch… het is je dochter… je hebt een ‘deel van je toekomst’ verloren… jullie waren ook heel dikke maatjes.” Maar beste lezer, besef wel dat alle fasen van “ontkenning” tot en met “acceptatie” van het model van Elisabeth Kübler Ross voor mij persoonlijk allang waren gepasseerd, zelfs voordat mijn dochter was overleden. Ik besef dat dit cru klinkt, maar ik denk dat je het begrijpt wanneer je enkele van mijn eerdere blogs hebt gelezen zoals ‘Hoe het begon’.

Januari 2011 overleed mijn echtgenote. Alhoewel haar overlijden relatief gezien nog kortgeleden is, kan ik constateren dat ik alle fasen van het model van Elisabeth Kübler Ross inmiddels heb doorlopen. Desondanks heb ik het laatste jaar ook hier weer een dip gehad. Dit keer was het niet rond de dag van haar overlijden in januari, maar… rond haar verjaardag in mei. Misschien komt het niet alleen omdat ik een ‘deel van mijn heden’ heb verloren, maar ook omdat we altijd rond haar verjaardag samen leuke dingen gingen doen.

Een conclusie die ik uit het voorgaande kan trekken is dat een rouwproces niet lineair hoeft te zijn zoals wordt aangegeven door het model van Elisabeth Kübler Ross, maar ook cyclisch kan zijn; een geregeld terugkerend fenomeen.

Blijkbaar kan je ondanks je acceptatie toch geregeld verdriet hebben omdat iets je ziel heel diep heeft geraakt.

Wordt vervolgd…