Nu is het anders door het leren omgaan met het verlies van mijn dochter Anne Birgit en mijn echtgenote Mary-Anne. Ik wil niet zeggen dat het gemis en het verdriet weg zijn. Integendeel, diep vanuit mijn hart kan ik er nu mee omgaan en dat lijntje van hart tot hart zal altijd wel blijven bestaan. Nu loop ik op ongebaande paden en verbazend genoeg voelt dat alsof het altijd zo heeft moeten zijn.
Nu is het anders
Ik ben een geheel ander mens dan vroeger, doe niet meer de dingen die ik vroeger deed!
Vroeger was ik materieel gericht alles moest snel, sneller, snelst. Daarna werd het immaterieel en begon ik te vertragen.
Nu is het emotioneel gericht en ga ik als een slakkengang. Ik begeleid nu mensen met hun verlies en rouw.
Achteraf … dit had ik eerder willen doen! Moesten mijn muzen sterven, om dit duidelijk te maken? Misschien was dat altijd al het plan en mij te omarmen met de liefde die in mijn jeugd ontbrak.
En nu … nu voelt het … nee, nu is het Weten … diep vanbinnen in mijn hart … dat ik de juiste richting ga, dat alles zo heeft moeten zijn.
Hans Fransen, 2021
Nu is het anders. De reis was niet gemakkelijk. Er waren momenten dat ik de handdoek in de ring gooide maar toch besloot om door te gaan! Het kostte veel energie en volharding. En toch, achteraf gezien was het dat meer dan waard! Achteraf, ja, dat dan weer wel.
Op zaterdag 18 juni 2022 is Annette, een dierbare vriendin, overleden … ze is naar Huis gegaan. Ik zal haar missen!
Zaterdag 18 juni is voor mij altijd al een bijzondere dag! Want 22 jaar terug, op diezelfde 18 juni, is mijn dochter Anne Birgit overleden. Beiden terminaal, en beiden veel te vroeg gestorven. Beiden hun leven beëindigend met het besluit: “Tot hier, en niet verder!”
Twee bijzondere vrouwen die bepalend zijn van de koers van mijn levenspad!
De laatste wens van Anne Birgit aan mij was mensen leren omgaan met hun verlies en rouw. Ik heb het haar beloofd! En ergens op dat toen voor mij volledig nieuwe pad als ervaringsdeskundige, kwam ik Annette tegen. Het voelde alsof zij op mijn pad werd gezet en dat het resultaat voor ons beiden ertoe zou doen. Eind mei vroeg zij aan mij of ik terminale patiënten … mensen die gaan sterven … wilde begeleiden op het laatste stukje van hun levenspad … omdat zij vindt, net als destijds mijn dochter … omdat Annette vindt dat ik daar goed in ben. Ik heb het haar beloofd!
De reis met Annette begon zo’n 6, 7 jaar geleden rond het moment dat bij haar werd geconstateerd dat die vreselijke ziekte, kanker, weer terug was. Wij zijn tijdens die reis steeds dichter naar elkaar toegegroeid. Dat kon haast niet anders. Door het helpen oplossen van de geregeld zware puzzels waar zij mee te maken kreeg en de daaraan verbonden keuzes, soms zelfs over leven en dood, groei je steeds meer naar elkaar toe.
Zo waren er de vele puzzels die zich vertaalden in CT-Scans, Pet-Scans, chemo’s, bestralingen … in behandelingen die leken aan te slaan … en later toch weer niet. Iedere keer was het weer zoeken naar nieuwe oplossingen. Het was om moe van te worden. Tot het moment dat er géén oplossingen meer waren! Dat was het moment waar onze gesprekken nog intenser … nog dieper werden.
Er waren puzzels die zich vertaalden in de omgang met de mensen om haar heen. Vrienden werden bekenden, bekenden vielen weg. We hebben er ons vaak over verbaasd.
Waar wij ons nog meer over verbaasden waren de onverwachte vrienden waarbij de relaties met Annette juist intenser werden … meer empathisch werden … meer diepgang kregen. Cadeautjes vond zij dat. In mijn ogen zijn het haar Gouden Vrienden.
Ondanks al dat verdriet kon Annette intens genieten … van de kleuren in de natuur … van de schoonheid en de geuren van de bloemen … van voorbijvliegende wolken aan een stralende hemel … van het strand, de zee, de zon… van meeuwen op het strand die zwevend in de wind het terras afloerden om wat lekkers weg te snaaien … en ze kon … intens genieten van de mensen die zij liefhad.
Annette, dank je dat je mijn maatje was tijdens mijn opleiding Omgaan met Verlies. Je was een maatje in de zin van het almaar blijven doorvragen waar we op dat moment mee bezig waren. Jij was de bron voor een aantal van mijn blogs (zoals: de wachtkamer of laat me niet alleen). Voor de invulling van één van de opdrachten die voor het afstuderen noodzakelijk waren gaf jij inhoud. Jij bent een bron voor het nog dieper inzicht krijgen in de laatste levensfasen van ons als mens. Dank daarvoor.
Annette, dank je voor het compliment dat je mij je ware zelf hebt laten zien … die van een sterke, stoere, trotse vrouw … die als een tijger haar klauwen uitslaat als je ook maar even aan haar kinderen komt … die een enorme drang tot overleving heeft … en als jij het in Annettes ogen verdiende, was haar niets te veel voor jou! Je hebt mij ook jouw kwetsbare kant laten zien … die van een jonge blije deerne dansend in de wei, met lange blonde haren wapperend in de wind en armen vol weidebloemen.
Dank Annette, dat ik je mocht begeleiden en dat je mij toeliet op vele delen van jouw pad.
Dag Annette, je zal gemist worden … ik zal je missen!
In “zaken van het hart” gaat het over de grote thema’s die met je hart hebben te maken.
Zoals het thema van de grote liefdes in je leven, niet alleen je zielenmaatje(s) of je dierbaren maar vooral ook naar jezelf. Of het thema van de grote verliezen, niet alleen het overlijden van je zielenmaatje(s) en je dierbaren maar ook het verlies van die fantastisch baan die je had of het lijden aan een terminale ziekte. En in aansluiting daarop het thema van het leren omgaan met rouw en de mogelijke gevolgen daarvan als je dat negeert, ontwijkt of bang bent om hulp te vragen. Of zoals het thema van de mogelijke ziektes van het hart wanneer je letterlijk niet naar je hart luistert, niet zozeer de medische maar vooral de emotionele gevolgen.
De rode draad door deze thema’s is dat gevolgen in “zaken van het hart” uiteindelijk grensverleggend blijken te zijn. Het zijn (enorme) veranderingen op je levenspad. Of je dat wilt of niet, je kan er beter maar mee leren omgaan en het van een positieve, de zonnige kant proberen te benaderen … hoe moeilijk dat ook kan zijn … zodat je alles uit je leven kunt halen dat voor jou maar mogelijk is.
Grote verliezen
De grote verliezen in mijn leven zijn het overlijden van mijn zielenmaatjes, mijn dochter Anne Birgit en mijn echtgenote Mary-Anne.
Vlak voor haar overlijden vertelde Anne Birgit mij dat zij de laatste tijd naar informatie had gezocht hoe je kinderen die gingen sterven kan begeleiden en hoe hun ouders daarmee zouden kunnen leren omgaan. Zij had echter niets kunnen vinden dat in haar ogen geschikt was. Haar laatste wens was dat ik ouders ga begeleiden die een kind hebben verloren omdat zij heeft gezien wat ik kan.
Mijn echtgenote Mary-Anne ontving een kaart van een vrouw die binnen een van mijn teams werkte, een van mijn Gouden Teams. Zij kende de vrouw en liet mij de kaart lezen. De vrouw schreef dat zij mij een licht op haar levenspad vond door de manier waarop ik haar en haar teamleden wist te motiveren en te coachen … waardoor het onmogelijke … mogelijk werd.
In het weekeinde gaf Mary-Anne aan dat zij het compliment herkende en dat zij vond dat dit meer mijn toekomstig pad zou moeten zijn. Op dat pad zou ik volledig mijzelf kunnen zijn … wie ik in de kern ben. Het zou ook helpen bij de invulling van de laatste wens van onze dochter.
Twee dagen later overleed mijn zielenmaatje Mary-Anne.
Toch zou het nog een paar jaar duren voordat ik die belofte durfde in te vullen. Het betekende een andere professionele invulling van mijn leven … een geheel ander levenspad. En ineens overkwam het me omdat ik was vergeten echt naar mijn hart te luisteren.
Openhartoperaties
Luister naar je hart
Zes jaar terug heb ik twee openhartoperaties vlak achter elkaar ondergaan. Twee omdat de eerste keer bij het vervangen van de aortaklep tijdens de operatie bleek dat nog meer vernieuwd moest worden. Terugkijkend was het niet zozeer dat die operaties spannend waren, maar het was vooral de enorme impact daarvan op mijn leven. Een impact waardoor mijn levenspad veranderde.
Voorafgaand aan de openhartoperaties had ik mij via een collega ingeschreven voor een Europese opdracht. Aangezien ik voor de klant de nummer twee was geworden ging de opdracht aan mijn neus voorbij … jammer, volgende keer beter. Maar na die operaties vertelde mijn collega dat de klant de eerste drie mensen van de lijst wilde aannemen en hij kwam gelijk met de vraag wanneer ik kon komen voor een intakegesprek. Alleen … het bizarre was toen ik dat hoorde … ik helemaal geen zin meer had om dergelijk werk te (gaan) doen. Vergis je niet, ik vond het altijd machtig mooi werk waarbij ik mensen binnen mijn teams kon stimuleren om met plezier het werk te doen … telkens maar weer het “onmogelijke” waar te maken. Het werden mijn Gouden Teams. Fantastisch mooie jobs waren dat … ik genoot er altijd van!
Verandering van levenspad
Na die openhartoperaties was het over … het was gewoon over. Hoe dat kon, dat weet ik nog steeds niet maar, ik had geen trek meer in wat ik vroeger deed. Ik veranderde van levenspad qua werk waardoor ik ging werken in het land van verlies en rouw als rouwbegeleider om op die manier invulling te kunnen geven aan de laatste wens van mijn beide zielenmaatjes, mijn dochter Anne Birgit en mijn echtgenote Mary-Anne.
Hartstilstand
En toen was er rust en vrede
Kortgeleden kreeg ik twee keer een hartstilstand. Het gebeurde in de ambulance nadat ik was flauwgevallen tijdens een wandeling in de duinen. Ik was geen moment bang. Pas achteraf realiseerde ik mij dat ik op het randje van de dood had gestaan en kwam de vraag bij mij naar boven … “Waarom was je niet bang?” Zelfs een vriendin die bij me was ervoer de rust om ons heen en was zich bewust dat er niet te bevatten krachten aan het werk waren om ons te beschermen en mij te ondersteunen. Tijdens de momenten dat mijn hart stilstond was ik mij heel bewust van de rust en de vrede om mij heen. Nee, ik was niet bang! Ik had een rotsvast vertrouwen dat er iets om mij heen was dat ervoor zorgde dat ik niet zou sterven en dat het allemaal goed zou komen.
Het was niet de bedoeling dat ik op dat moment zou sterven. Ik wist al dat voor mij het werken als rouwbegeleider het juiste levenspad was … maar nu weet ik zonder enige twijfel dat dit mijn missie is. Een missie die ik niet uit de weg ga in het Land van Licht. En juist dat laatste heeft zo’n enorme indruk gemaakt. Eigenlijk in dezelfde orde als na die openhartoperaties. Dit keer echter niet alleen op een dieper niveau, maar ook meer richting gevend.
Als rouwbegeleider ga ik mij specialiseren in het begeleiden van ouders die een kind hebben verloren … of gaan verliezen. Ik ben mij ook bewust geworden dat ik iets (naar anderen) moet gaan doen met de impact die Near Death Experience op een leven kan hebben. Hoe ik aan dat laatste invulling kan geven weet ik nog niet maar ik heb een blind vertrouwen dat ik dat vanzelf ga ervaren op mijn levenspad.
Blind vertrouwen
Misschien vinden jullie dit arrogant klinken maar ik heb een blind vertrouwen dat ik kan omgaan met wat op mijn pad komt … en dat ik de mensen die ik ga ontmoeten mag en kan begeleiden. Het is een hele diepe overtuiging. Achteraf beschouw ik die twee keer dat mijn hart stilstond als een Geweldig Cadeau … als een Godsgeschenk! Wat er toen allemaal gebeurde, mocht Weten, heb mogen ervaren en … de Near Death Experience had ik nooit willen missen. Ik voel mij begenadigd, gezegend, nederig … en één met het BewustZijn! Zoiets … maar dan op een veel dieper niveau.
Ware liefde
Ware liefde
Wanneer ik kijk zoals ik nu in het leven sta, dan mag ik zeggen dat ik nooit bang was om te leven. Tegelijkertijd was ik ook nooit bang om na mijn overlijden te Zijn in dat andere Universum waar wij allen uiteindelijk naar toegaan.
Daarentegen was ik wel bang voor de aanloop naar mijn overlijden en de overgang naar dat andere Universum. Daar had ik duidelijk een mening over. Maar sinds die twee keer dat mijn hart stilstond en wat ik daarna heb mogen ervaren is ook die angst verdwenen. Wat ik nu ook besef is dat het verlies en de rouw van mijn beide zielenmaatjes op een punt is aangekomen dat ik hen weliswaar mis … en dat zal altijd wel zo blijven … maar dat ik met overtuiging nu ook verder kan met een nieuwe partner in mijn leven. Ik besef nu terdege dat met betrekking tot dat “kunnen” het in de afgelopen jaren mij heeft ontbroken om een nieuwe relatie aan te gaan.
Boodschap
Een nieuw begin
De boodschap die ik u als lezer van de blog “zaken van het hart” wil meegeven is dat wat u ook overkomt, er is bijna altijd een manier om met de situatie waar u op dat moment mee zit te kunnen omgaan … “een nieuw begin.” Het helpt door echt positief in je leven te staan. Het kan zomaar een nieuw begin zijn waarin je volslagen andere dingen gaat doen in je leven.
Beste Lezer, ik besef volledig dat positief in je leven staan moeilijk kan zijn van tijd tot tijd … ik weet het uit ervaring … maar voor zaken van het hart is het de moeite meer dan waard. Is het niet om het verlies van je kind … medische zaken met betrekking tot je hart … een hartstilstand en de diepere inzichten die je op dat moment mogelijk mag ontvangen … of liefde voor je partner, je zielenmaatje … het zijn allemaal zaken van het hart die het leven waard maken om geleefd te worden!
Ik hoop dat ik een handvat kan aanreiken opdat ook jij kan leren omgaan met jouw verlies en rouw … wat daarvan ook de oorzaak mag zijn.
Hans … 20 jaar later
20 jaar later? Wat gebeurde er dan in die 20 jaar? Het merendeel van de blogs die ik heb geschreven gaan over de periode na het overlijden van mijn dochter, Anne Birgit, in 2000 en van mijn echtgenote, Mary-Anne, in 2011. Over die periode van 20 jaar wil ik nu niet schrijven. Ik wil dit keer met u delen hoe ik nu naar mijn leven kijk … wat ik ga doen met de lessen die ik in die periode heb mogen leren … hoe ik verder wil gaan met mijn leven … kortom, hoe kijk ik nu naar de toekomst en hoe bevalt mij dat op dit moment.
Ik hoop dat ik hiermee een handvat kan aanreiken opdat ook jij kan leren omgaan met jouw verlies en rouw … wat daarvan ook de oorzaak mag zijn.
Zoals ik er nu naar kijk
Zoals ik er nu naar kijk ben ik best wel tevreden met mijn leven. Tevreden in de zin dat ik heb leren omgaan met mijn verlies. De rauwe rouw van vroeger is veranderd in de zachte pijn van het verdriet. Zowel Anne Birgit als Mary-Anne zijn niet meer dagelijks in mijn gedachten … maar we zijn op een andere manier met elkaar van hart naar hart verbonden. Alsof we van elkaar weten wanneer we aan elkaar denken. En als er een gevoel van verdriet boven komt dan is het alsof ze gewoon naast me zitten.
Er zijn echter nog steeds momenten dat ik ineens terug ben in de tijd … in die tijd toen Anne Birgit en Mary-Anne nog leefden. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat kan gebeuren … misschien door een geur, een kleur, een stem, een beeld … maar op die momenten is het net alsof het allemaal weer echt is. Zoals je naar een film kijkt … inclusief alle emoties en gevoelens die op dat moment aanwezig waren. Het is wel zo dat dit soort momenten in de laatste jaren steeds minder vaak voorkomen. Maar als het gebeurt dan is het nog steeds precies zoals het vroeger was.
Zoals ik er nu naar kijk staat er tegenover elke negatieve gedachte direct een positieve gedachte. Alsof het de twee kanten van dezelfde munt zijn. Wat mij opvalt is dat de laatste jaren die positieve gedachte vaker komt en sterker is dan die negatieve. Dat gevoel … dat positieve gevoel maakt mij een blij mens. Maar daar moet ik wel de kanttekening bij plaatsen dat het blije in mij veel lichter en emotioneel veel dieper gaat dan vroeger … meer ingetogen.
Als Anne Birgit en Mary-Anne niet zouden zijn overleden dan weet ik heel zeker dat ik niet op het levenspad had gestaan waarop ik nu sta. Paradoxaal als het misschien klinkt …aan de ene kant zou ik beiden weer graag om mij heen hebben … aan de andere kant geeft het pad waarop ik nu sta mij een fantastisch maar tegelijkertijd ook een ambivalent gevoel. Vermoedelijk zal dat gevoel wel altijd zo blijven.
Wat doe ik met de lessen uit die periode
De grootste les uit die periode is wel dat ik een ervaringsdeskundige ben geworden op het omgaan met verlies en rouw. Mensen om mij heen verbazen zich hierover. Want omgaan met verlies en rouw gaat toch over hoe jij daarmee omgaat? Dat is toch wel een keer voorbij? De tijd heelt alle wonden … toch? Ja, je hebt een kind verloren … dat het emotioneel zwaar weer voor jou betekent … dat weten we. Dat heb je nu toch wel verwerkt? Wanneer ik dan antwoord dat het daar helemaal niet om gaat, maar dat het gaat om anderen te begeleiden in het leren omgaan van hun verlies en hun rouw … dan worden ze stil … dan beginnen ze het langzaam te begrijpen. En tegelijkertijd geven ze ook aan dat dát hun keuze nooit zou zijn. Maar dat terzijde.
In mijn vorige professionele leven in de industrie, organisatieadvies en IT heb ik geleerd naar processen te kijken … naar de mensen die gebruik maken van die processen … hoe dat misschien beter kan, handiger kan, gebruiksvriendelijker kan. Op die manier heb ik ook de afgelopen 20 jaar gekeken hoe ikzelf omging met het leren omgaan van mijn rouw en mijn verlies. Die kennis heb ik gebruikt om mijn blogs te schrijven.
Inmiddels ben ik begonnen met de opleiding “omgaan met verlies” bij het Land van Rouw. Het verbazingwekkende daarbij is wel dat de kennis die ik uit mijn ervaring heb opgedaan veelal terug te vinden is in de literatuur die wordt gebruikt bij de opleiding. Betekent dat dan dat de opleiding van mij verspilde energie en kosten zijn? Nee dat is het niet! Het geeft mij inzicht vanuit andere invalshoeken, misschien andere vakdisciplines. Met behulp van die opleiding kan ik daardoor zelfs professioneel ervaringsdeskundige worden waarbij ik theoretische en praktische kennis van anderen kan samenvoegen met de ervaring van mijzelf.
Hoe ik nu naar de toekomst kijk
Zoals ik nu naar de toekomst kijk zie ik een pad voor mij waarbij ik, naast het voltooien van opleidingen, mijn kennis en ervaring inzet voor het kunnen begeleiden van mensen in het leren omgaan van hun verlies en hun rouw in de meest brede zin. Daarbij moet je ook voorstellen dat mensen zich bewust worden dat ze zich in een narcistische relatie bevinden en dat ze uiteindelijk besluiten daar iets aan te gaan doen … hoe moeilijk dat dan ook kan zijn. Of, mensen die hun baan verliezen, of terminaal ziek zijn, of gaan scheiden …
Dat pad loop ik niet alleen. Samen met anderen wil ik mensen begeleiden met als doel dat rouw en verlies in wat voor vorm dan ook de normaalste zaak van de wereld is en dat we daar zonder taboe met elkaar over kunnen praten. Dat zou ik fantastisch vinden.
Zoals ik nu ook naar de toekomst kijk houdt het voor mij een keer op … ik ben op dit moment 72 jaar. In de komende jaren wil ik ook genieten, wil ik ook aan mijzelf denken. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat mij dat gaat lukken. En wat ik fantastisch zou vinden is dat anderen mijn werk op hun manier blijven voortzetten.
In deze blog heb ik willen laten zien hoe ik uiteindelijk met mijn verlies en rouw “kan” omgaan. Ja, “kan” omdat er zo af en toe momenten zijn waarop ik dat niet kan. Het is wat het is. Ik heb u willen laten zien dat het een proces van lange adem kan zijn maar er uiteindelijk toch licht aan het einde van dat proces komt.
Ik hoop dat ik een handvat heb aangereikt opdat jij ook kan leren omgaan met jouw verlies en rouw … wat daarvan ook de oorzaak mag zijn.
Twee mensen die elk een eigen standpunt, een eigen mening hebben en hoe je het ook bekijkt, beiden hebben gelijk. Dat mag en daar is niets mis mee. Maar wanneer bij een van de twee heftige emoties een grote rol spelen, zoals verdriet, angst of pijn, dan is het belangrijk dat ieder begrip voor het standpunt van de ander kan opbrengen. Begrip, opdat de band tussen beiden daardoor niet verzwakt maar juist wordt versterkt!
Introductie
De huidige blog “laat me niet alleen” gaat over twee mensen met de gefingeerde namen Kathy en Tanya. Beiden hebben een verschillende mening over dezelfde situatie. Dat kan en dat mag. Maar, wanneer heftige emoties bij Kathy een grote rol spelen … dan is het belangrijk dat beiden hierover met elkaar kunnen praten … en … voor elkaars mening begrip kunnen opbrengen. “En wat dan nog” denkt u misschien. “Je mag toch een verschil van mening hebben?” Ja, dat mag. Naar mijn mening wordt het echter een ander verhaal wanneer bij Kathy een intens verdriet, rouw of een ernstige ziekte een rol spelen. Relaties kunnen verwateren of zelfs beëindigen; zoals bij Kathy die zich in de steek voelt gelaten. Wat u er ook van vindt, het gebeurt in het dagelijks leven en het doet mensen “pijn.” Dat wil toch niemand?
Kathy
Aan
vriendinnen heeft Kathy geen gebrek en zij is net als mijn dochter Anne Birgit
een prachtige jonge vrouw. Maar aan de buitenkant is echter niet te zien dat
zij ernstig ziek is. En ook Kathy heeft de nodige klappen in haar leven moeten
opvangen met als resultaat dat het schitterende licht dat zij in werkelijk is,
maar zelden naar buiten komt.
Kathy
heeft een hele reeks aan chemobehandelingen en bestralingen ondergaan. Tijdens
het laatste consult bij de specialist gaf deze aan dat de behandelingen nog maanden
in haar lichaam zullen doorwerken voordat er concreet iets over het resultaat
kan worden gezegd.
Het
is al de tweede keer voor Kathy in haar leven dat zij een dergelijke reeks
behandelingen heeft ondergaan. Zij kan zich nog zó helder die eerste reeks
behandelingen voor de geest halen. Hoe opgelucht en blij ze toen was nadat haar
werd verteld dat zij vrij was van tumoren … dat ze het leven weer mocht vieren.
De uitslag van de tweede reeks laat nog maanden op zich wachten. Tot die tijd is Kathy niet echt in een feeststemming, laat staan om een feestje te vieren omdat de behandelingen zijn afgerond. Zij kan zich nog de enorme teleurstelling en vooral ook haar woede herinneren toen de tumoren voor de tweede keer waren teruggekeerd. Tot die tijd is Kathy aan de ene kant vol hoop dat de behandelingen het beoogde effect hebben bereikt. Aan de andere kant is zij zó bang weer teleurgesteld te worden omdat zij beseft wat dat voor haar eerder vroeger dan later zal betekenen.
Tanya
Net
als Kathy is Tanya een mooie jonge vrouw die bruist van energie en die altijd
bereid is om een feestje op te tuigen zodra er ook maar iets valt te vieren.
Ook
Tanya heeft in haar leven de nodige tegenslagen gehad … ja, wie niet. Maar
wanneer je dat niet weet of niet diep in haar ogen kijkt, lijkt aan de
buitenkant het leven voor Tanya één groot feest te zijn waar ze met volle
teugen van geniet.
Tanya
en Kathy zijn dikke vrienden. De behandelingen die Kathy bijna een jaar lang moest
ondergaan eisten een grote tol. Vaak lag ze op bed en was ze te moe om ook maar
iets te doen. Tanya zorgde ervoor dat Kathy tenminste at … als ze dat beetje
wat ze at al binnen kon houden … en … zichzelf verzorgde.
Toen Kathy na al die intense behandelingen van het laatste consult terugkwam, was het voor Tanya gewoon vanzelfsprekend dat dit diende te worden gevierd. Dat doe je toch … dat is toch logisch … je hebt toch een fase afgerond … je kan toch weer verder met je leven?
Laat me niet alleen
Maar
Kathy dacht daar anders over. Zij herinnerde zich nog woord voor woord het
gesprek met de oncoloog, de onzekerheden die daarin werden verwoord … en …
vooral herinnerde Kathy nog het resultaat van die eerste reeks behandelingen. De
enorme opluchting en blijdschap toen haar uiteindelijk werd gezegd dat ze vrij
was van kanker, en een paar jaar later het intense verdriet, de woede en de
angst dat de tumoren waren teruggekeerd. Nu is Kathy bang, zo bang om weer teleurgesteld te worden.
Laat me niet alleen!
“Hoezo
een feestje? Er is toch niets te vieren?” zegt Kathy tegen Tanya. Daar is Tanya
het niet met haar eens. Voor Tanya is er wel degelijk iets te vieren. De behandelingen
zijn toch afgerond? En met dit verschil in denken … dit verschil in mening …
een verschil in standpunt dat voor elk apart zo logisch, zo vanzelfsprekend is
… dat zij daardoor niet in staat zijn elkaars standpunt te begrijpen.
En op dit punt aangekomen begint de relatie tussen Tanya en Kathy te verwateren en Kathy’s kreet om hulp “laat me niet alleen,” wordt uiteindelijk werkelijkheid. Maar aan de andere kant, misschien is Tanya door de reactie van Kathy net zo bang geworden als zij. Of … is er iets waar Tanya door is geraakt of bang voor is … waardoor de relatie verwatert. Of … misschien … ja, je kan van alles bedenken en aannemen, maar daar kom je niet verder mee.
Hoe verder
Voor mij is het glashelder dat Kathy en Tanya dit met elkaar moeten bespreken … en … vooral met elkaar blijven praten zodat Kathy zicht niet verlaten voelt. Ja, voor mij is het helder, maar vinden zij dat ook?
Naar
mijn mening is het nodig dat Kathy en Tanya samen om de tafel gaan zitten en
ieder zelf het verhaal doet over … wat wordt gevoeld … of gemist … of juist
gevierd moet worden … of juist niet … of waar men misschien zelfs bang voor is.
Het
zou ook goed zijn dit samen met een “begeleider “te doen zodat deze, naast het naar
elkaar helpen verwoorden van ieders verhaal, tegelijkertijd ook begrip kan
kweken dat beiden ieder op een geheel eigen manier naar dezelfde situatie
kijken.
Beiden hebben namelijk een punt, maar daarbij is het in mijn ogen wel belangrijk dat zij begrip kunnen opbrengen voor elkaars standpunt … opdat de relatie tussen Kathy en Tanya daardoor niet verwatert … maar … juist sterker wordt.
Conclusie
Het
is mijn ervaring dat mensen uitgaan van een eigen mening, of een eigen beeld
met betrekking tot een ander. Logisch, zult u misschien denken, maar het wordt
naar mijn mening toch een ander verhaal wanneer dat beeld is gebaseerd op een
reeks van aannames. De werkelijkheid met betrekking tot anderen is meestal
anders en veel complexer dan we in eerste instantie zelf dachten of aannamen.
Daarom is het verstandig om met elkaar in gesprek te blijven om op deze wijze
een beter begrip voor elkaar te krijgen. Datzelfde geldt ook naar mensen die we
heel goed of lang denken te kennen.
Je
zou ook van het standpunt kunnen uitgaan dat iedereen het bij het rechte eind
heeft. Ter illustratie, stel je staat in een berglandschap. Het beeld dat jij
van dat landschap hebt wordt bepaald door de plek waar jij in dat landschap bent.
Wanneer je iedereen laat vertellen hoe dat landschap eruitziet dan hoor je verschillende
verhalen afhankelijk van de plek waar deze mensen stonden … over datzelfde
landschap.
In de communicatie met die ander is het daarbij dan wel belangrijk dat we bereid zijn om de eigen meningen met betrekking tot de ander bij te stellen wanneer dat tijdens het gesprek zo mocht blijken. En daar ligt dan vaak weer een knelpunt omdat niet iedereen dit zo maar kan … of … wil.
Nawoord
De kern van de gebruikte case in “laat me niet alleen” is niet uniek. Er zijn legio voorbeelden te bedenken waarin de communicatie tussen mensen de oorzaak is dat zij elkaar niet begrijpen … met alle mogelijke gevolgen van dien … zoals “Het afscheid.”
Net als in de gebruikte case van deze blog waarin twee mensen elk een eigen standpunt, een eigen mening hebben. Hoe je het ook bekijkt, beiden hebben gelijk. Dat mag en daar is niets mis mee. Maar wanneer bij een van de twee heftige emoties een grote rol spelen, zoals verdriet, angst of pijn, dan is het wel belangrijk dat ieder begrip voor het standpunt van de ander kan opbrengen. Begrip, opdat de band tussen beiden daardoor niet verzwakt maar juist wordt versterkt!
