(136) Het verlies van een soulmate

Het verlies van een zielsverwant kan op vele manieren gebeuren

Het verlies van een soulmate kan een van de meest verwoestende ervaringen zijn die iemand kan meemaken. Een soulmate is iemand met wie we ons diep verbonden voelen, iemand die we liefhebben en koesteren, en iemand zonder wie we ons geen leven kunnen voorstellen. Wanneer we een soulmate verliezen, kan het voelen alsof er een stuk van onszelf ontbreekt, en de pijn kan overweldigend zijn.

Het verlies van een zielsverwant kan op vele manieren gebeuren. Het kan zijn door de dood, een scheiding of een ruzie. Hoe het ook gebeurt, het verlies blijft hetzelfde, en de pijn blijft echt. Het is belangrijk te onthouden dat rouw een natuurlijk en noodzakelijk proces is bij het verwerken van het verlies van een geliefde, inclusief een soulmate.

Het leren omgaan met verdriet

Een van de moeilijkste delen van het verlies van een soulmate is accepteren dat ze echt weg zijn. Het is gemakkelijk om te hopen dat ze terugkomen, maar het is belangrijk te begrijpen dat ze niet terugkomen. Deze acceptatie is niet iets dat van de ene dag op de andere gebeurt, het vergt tijd en geduld.

Het is ook belangrijk te onthouden dat genezing tijd kost. Er is geen vaste tijdlijn voor hoe lang het duurt om over het verlies van een zielsverwant heen te komen. Iedereen rouwt anders. Wat voor de ene persoon werkt, werkt misschien niet voor de andere. Het is belangrijk dat je jezelf toestaat te rouwen op de manier die voor jou natuurlijk aanvoelt, of dat nu is door te huilen, een dagboek te schrijven of met een therapeut te praten.

Een manier om met het verlies van een soulmate om te gaan is je te concentreren op de herinneringen die jullie samen deelden. Denk aan de goede tijden en de liefde die jullie deelden. Bewaar aandenkens en foto’s die je aan hen herinneren. Als je je op je gemak voelt, deel dan je herinneringen met anderen. Het kan een manier zijn om hun herinnering levend te houden en hen te eren.

Rouwen kan fysiek en emotioneel slopend zijn, dus het is belangrijk om voor je lichaam en geest te zorgen. Dit kan betekenen dat je goed eet, voldoende rust neemt en beweegt. Het is ook belangrijk om je te omringen met mensen die van je houden en je steunen.

Rouwen is een proces en het is belangrijk om geduld te hebben met jezelf terwijl je je gevoelens verwerkt. Het is ook belangrijk om te onthouden dat het goed is om verder te gaan en weer geluk te vinden. Je zielsverwant zou willen dat je gelukkig bent en je leven ten volle blijft leven.

Het verlies van een zielsverwant is nooit gemakkelijk

Kortom, het verlies van een zielsverwant is een moeilijke en pijnlijke ervaring. Het is belangrijk te onthouden dat verdriet een natuurlijk en noodzakelijk proces is om het verlies van een geliefde te verwerken. Onthoud dat genezing tijd kost. Focus op de herinneringen die jullie samen deelden. Zorg voor jezelf. Onthoud dat je niet alleen bent op deze reis. Tijd kan de pijn genezen, maar niet je verlies. Herinneringen en liefde zullen altijd bij je zijn.

Een zielsverwant verliezen is nooit gemakkelijk, maar met tijd, steun en zelfzorg kun je leren leven met het verlies en een nieuwe weg vinden … en je Licht weer zien schijnen.

(135) Teruggevonden brieven

De Cederberg bergen baden in diepblauw;
in elke curve van de vorm, herinner ik mij jou,
in de vorm van de contouren, lijkt elke helling op jou.

Rijp voor de zeis, deed je mij pijn,
overweldigd door een diep gevoel.
In de vorm van de contouren, lijkt elke helling op jou.

De tong van de maan in de ochtenddauw
hield me vast, opgewonden door jouw bruisen.
De Cederberg bergen baden in diepblauw.

Het gerimpelde oude shirt dat je langzaam ontgroeide
blijf ik gladstrijken voor de herinnering.
In de vorm van de contouren, lijkt elke helling op jou.

Zal ik nooit de nacht vergeten dat je wegvloog,
Ik ben nog steeds gevuld met een gevoel van jouw essentie;
de Cederberg bergen baden in diepblauw.

In brieven die ik verloren dacht, heb ik je teruggevonden,
elliptische lijnen vol van jouw aanwezigheid.
De Cederberg bergen baden in diepblauw.
In de vorm van de contouren, lijkt elke helling op jou.

Het bovenstaande gedicht, in de vorm van een Villanelle, is geschreven door Robin Winckel -Mellish en met haar goedkeuring op deze site geplaatst.
Het gedicht beschrijft het verlies van haar partner en komt uit de bundel: “Messages from the Bees,” door Robin Winckel-Mellish, uitgever “African Books Collective,” ISBN 9781928215356
Vertaald door Hans Fransen in overleg met de auteur.

(134) Nu is het anders

Geschatte leestijd: 2 minuten

Nu is het anders door het leren omgaan met het verlies van mijn dochter Anne Birgit en mijn echtgenote Mary-Anne. Ik wil niet zeggen dat het gemis en het verdriet weg zijn. Integendeel, diep vanuit mijn hart kan ik er nu mee omgaan en dat lijntje van hart tot hart zal altijd wel blijven bestaan. Nu loop ik op ongebaande paden en verbazend genoeg voelt dat alsof het altijd zo heeft moeten zijn.

Nu is het anders

Ik ben een geheel ander mens dan vroeger,
doe niet meer de dingen die ik vroeger deed!

Vroeger was ik materieel gericht
alles moest snel, sneller, snelst.
Daarna werd het immaterieel
en begon ik te vertragen.

Nu is het emotioneel gericht
en ga ik als een slakkengang.
Ik begeleid nu mensen
met hun verlies en rouw.

Achteraf …
dit had ik eerder willen doen!
Moesten mijn muzen sterven,
om dit duidelijk te maken?
Misschien was dat altijd al het plan
en mij te omarmen
met de liefde
die in mijn jeugd ontbrak.

En nu … nu voelt het …
nee, nu is het Weten …
diep vanbinnen in mijn hart …
dat ik de juiste richting ga,
dat alles zo heeft moeten zijn.

Hans Fransen, 2021

Nu is het anders. De reis was niet gemakkelijk. Er waren momenten dat ik de handdoek in de ring gooide maar toch besloot om door te gaan! Het kostte veel energie en volharding. En toch, achteraf gezien was het dat meer dan waard!
Achteraf, ja, dat dan weer wel.

Ik wens je een fijne dag toe!

(133) Dag Annette, ik zal je missen

Geschatte leestijd: 4 minuten

Op zaterdag 18 juni 2022 is Annette, een dierbare vriendin, overleden … ze is naar Huis gegaan. Ik zal haar missen!

Zaterdag 18 juni is voor mij altijd al een bijzondere dag! Want 22 jaar terug, op diezelfde 18 juni, is mijn dochter Anne Birgit overleden. Beiden terminaal, en beiden veel te vroeg gestorven. Beiden hun leven beëindigend met het besluit: “Tot hier, en niet verder!”

Twee bijzondere vrouwen die bepalend zijn van de koers van mijn levenspad!

De laatste wens van Anne Birgit aan mij was mensen leren omgaan met hun verlies en rouw. Ik heb het haar beloofd! En ergens op dat toen voor mij volledig nieuwe pad als ervaringsdeskundige, kwam ik Annette tegen. Het voelde alsof zij op mijn pad werd gezet en dat het resultaat voor ons beiden ertoe zou doen. Eind mei vroeg zij aan mij of ik terminale patiënten … mensen die gaan sterven … wilde begeleiden op het laatste stukje van hun levenspad … omdat zij vindt, net als destijds mijn dochter … omdat Annette vindt dat ik daar goed in ben. Ik heb het haar beloofd!

De reis met Annette begon zo’n 6, 7 jaar geleden rond het moment dat bij haar werd geconstateerd dat die vreselijke ziekte, kanker, weer terug was. Wij zijn tijdens die reis steeds dichter naar elkaar toegegroeid. Dat kon haast niet anders. Door het helpen oplossen van de geregeld zware puzzels waar zij mee te maken kreeg en de daaraan verbonden keuzes, soms zelfs over leven en dood, groei je steeds meer naar elkaar toe.

Zo waren er de vele puzzels die zich vertaalden in CT-Scans, Pet-Scans, chemo’s, bestralingen … in behandelingen die leken aan te slaan … en later toch weer niet. Iedere keer was het weer zoeken naar nieuwe oplossingen. Het was om moe van te worden. Tot het moment dat er géén oplossingen meer waren! Dat was het moment waar onze gesprekken nog intenser … nog dieper werden.

Er waren puzzels die zich vertaalden in de omgang met de mensen om haar heen. Vrienden werden bekenden, bekenden vielen weg. We hebben er ons vaak over verbaasd.

Waar wij ons nog meer over verbaasden waren de onverwachte vrienden waarbij de relaties met Annette juist intenser werden … meer empathisch werden … meer diepgang kregen. Cadeautjes vond zij dat. In mijn ogen zijn het haar Gouden Vrienden.

Ondanks al dat verdriet kon Annette intens genieten … van de kleuren in de natuur … van de schoonheid en de geuren van de bloemen … van voorbijvliegende wolken aan een stralende hemel … van het strand, de zee, de zon… van meeuwen op het strand die zwevend in de wind het terras afloerden om wat lekkers weg te snaaien … en ze kon … intens genieten van de mensen die zij liefhad.

Annette, dank je dat je mijn maatje was tijdens mijn opleiding Omgaan met Verlies. Je was een maatje in de zin van het almaar blijven doorvragen waar we op dat moment mee bezig waren. Jij was de bron voor een aantal van mijn blogs (zoals: de wachtkamer of laat me niet alleen). Voor de invulling van één van de opdrachten die voor het afstuderen noodzakelijk waren gaf jij inhoud. Jij bent een bron voor het nog dieper inzicht krijgen in de laatste levensfasen van ons als mens. Dank daarvoor.

Annette, dank je voor het compliment dat je mij je ware zelf hebt laten zien … die van een sterke, stoere, trotse vrouw … die als een tijger haar klauwen uitslaat als je ook maar even aan haar kinderen komt … die een enorme drang tot overleving heeft … en als jij het in Annettes ogen verdiende, was haar niets te veel voor jou! Je hebt mij ook jouw kwetsbare kant laten zien … die van een jonge blije deerne dansend in de wei, met lange blonde haren wapperend in de wind en armen vol weidebloemen.

Dank Annette, dat ik je mocht begeleiden en dat je mij toeliet op vele delen van jouw pad.

Dag Annette, je zal gemist worden … ik zal je missen!

(132) Het cadeau

De hartstilstand die ik vorig jaar kreeg had een behoorlijke impact op mijn leven. Het bleek tegelijkertijd ook een mooi cadeau te zijn.

Geschatte leestijd: 4 minuten

De hartstilstand die ik vorig jaar in januari kreeg had een behoorlijke impact op mijn leven. Het bleek tegelijkertijd ook een mooi cadeau te zijn. Het kwam het er niet eerder van om een nieuwe blog te schrijven.

Het afgelopen jaar

Het pad dat volgde in het afgelopen jaar had perioden waar het de ene keer turbulent en de andere keer sereen voelde en soms wisselden deze elkaar snel af. Het was een heftige periode en ik voelde mij geregeld als een stuiterbal … je weet misschien wel, zoals een pingpong bal stuiterend op een stenen vloer.

Ik had verwacht dat ik begin vorig jaar had leren omgaan met de grote verliezen … het verlies van Anne Birgit, mijn dochter, en Mary-Anne, mijn echtgenote. Ik dacht dat ik daarmee tegelijkertijd met het overige verlies in mijn leven had leren omgaan. Integendeel, door de opleiding tot professioneel rouwbegeleider bij het Land van Rouw die ik in dezelfde periode afrondde, kwam ik lagen van verlies en verdriet tegen uit mijn kindertijd en pubertijd … zoals het gebrek aan liefde, alsof ik er niet toe deed en niet gezien werd. In mijn vroege leven is de taal van emoties mij niet bijgebracht. Het verwoorden van mijn gevoel is daardoor een hele opgave. Ik was mij daar weliswaar van bewust, maar de impact die dit had, sloeg in als een bliksemschicht bij heldere hemel.

Een helder moment

Dat heldere moment kwam na een gesprek met een van de begeleiders van de opleiding. Het kwam hierop neer:

  • Soms voel ik mij senang, soms in mineur. Sta ik feitelijk continu in de overleving door het tekort aan liefde van mijn ouders. Alsof ik er niet toe doe … niet erkent word … niet gezien word … geen bestaansrecht heb.
  • Ik heb geen schijn van kans gehad. Van mijn ouders en grootouders heb ik niet geleerd om te voelen en om lief te hebben. Daardoor heb ik een enorme achterstand. Mijn neurologische verbindingen met betrekking tot gevoel en liefde beginnen nu pas te komen … decennia later.
  • Haal momenten uit je jeugd op. Wat kom je dan vanbinnen tegen? Wees uitzonderlijk nieuwsgierig naar het waarom en probeer dat van daaruit te verwoorden.
  • Maar ik heb geen woorden … woorden ben ik aan het zoeken … en woorden geven tegelijkertijd ook weer beperkingen. Begin dan met het beschrijven van je lichamelijke sensaties. Woorden komen dan vanzelf … en soms ook niet.
  • Leer je lichaam te vertrouwen! Tja … dat voelen is een ding bij mij … is mijn zwakke punt. Voelen is en blijft voor mij werk in uitvoering. Vroeger heb ik bij beoordelingen van mensen geleerd dat sterke punten ook een complementaire kant hebben; ik ben (erg) goed in … heeft ook een schaduwzijde. Kortom, kan ik mijn zwakke punt met betrekking tot voelen inzetten als een sterk punt?
Het cadeau
Het cadeau
Het cadeau

Met dat ik dit opschreef kwamen een paar regels op de urn van Anne Birgit op mij weer helder voor ogen:

“Doe wat je hart je ingeeft …
wees niet bang met wat je doet!”

Met die eenvoudige woorden van mijn dochter op haar urn ben ik in staat om met vol vertrouwen verder op mijn levenspad te gaan. Dat is toch een prachtig cadeau?

Wat is dan dat levenspad?

Zowel professioneel als ervaringsdeskundige verlies en rouwervaringen delen om anderen in vergelijkbare situaties een handvat te bieden te leren omgaan met hun verlies en rouw … en weer verder te kunnen met hun leven. Misschien ontdekken zij daarbij zelfs mogelijkheden die zij eerder niet voor mogelijk hadden gehouden … dat zou zomaar kunnen.

Bij het delen van mijn ervaringen denk ik in eerste instantie aan:

  • Ouders begeleiden die een kind gaan verliezen of hebben verloren.
  • Mensen begeleiden die terminaal zijn.
  • Het begeleiden van mensen in het leren omgaan met hun verlies en rouw in het algemeen.

Zoals ik er nu naar kijk ben ik er vast van overtuigd dat het lijstje langer wordt. We zullen zien.

Ik hoop u persoonlijk te ontmoeten of op deze website of de Facebookpagina van de Stichting.

Met harte groet,
Hans Fransen