Dit keer een bijdrage van één van de lezers.
“Allereerst denk ik dat er 2 vormen van rouwen zijn.
Preventief rouwen omdat je weet dat je iemand, iets of een situatie gaat verliezen. Om welke reden dan ook. Bij personen vaak door ziekte, of aandoeningen waarbij de persoon je niet meer herkent, door zelfverwaarlozing of door plannen voor zelfdoding. Al deze aspecten heb ik langs zien komen.
De tweede vorm van rouwen is natuurlijk het rouwen om het plots verliezen van iemand of iets en ook van een situatie. De onverwachte verandering en het opeens wegvallen van iemand of iets wat je dierbaar was. Ik benoem ze allebei omdat ze zich bij mij heel anders manifesteren.
Bij preventief rouwen ben je langzaamaan bezig met afscheid nemen. Soms heel actief, door een plaats of een persoon herhaaldelijk te bezoeken, zoveel mogelijk positieve herinneringen te creëren voor de toekomst, door te praten, te lachen, te huilen en daar te zijn waar het gemis zich later voor zal doen. Soms ook heel inactief, de plaats of persoon te ontlopen, niet onder ogen willen zien wat er gaat komen, er “overheen” te leven. In je hoofd al wel afscheid nemen zodat je straks minder verdriet zal hebben.
Maar waar het bij mij altijd op neer komt is de over-aanwezige melancholie. Alles vergaat, niets is voor altijd. Dit weet ik heel goed en toch wil ik het niet waar-hebben. Sommige mensen horen altijd te bestaan. Zo was de dood van Nelson Mandela ook een totaal onwerkelijk iets voor mij. Daar heb ik niet om gehuild, dus dit wil ik ook niet als voorbeeld gebruiken, maar het feit dat een icoon toch een persoon is met een ‘houdbaarheidsdatum’ is toch gek.
Maar-goed, de melancholie die heerst; het herinneren aan de mooie tijden (gek genoeg verwerp ik altijd de slechte of mindere tijden als iemand gegaan is), het jezelf voorhouden dat je meer had kunnen doen, beter had kunnen zorgen, vaker had kunnen bellen of langs gaan, beter had moeten luisteren en wellicht iets had kunnen opvangen. Jezelf de schuld geven van het feit dat de ander er niet meer is en daar dan weer mee worstelen. We zijn toch immers helemaal niks vergeleken met het gigantische universum? Hoe kan zo’n klein nietig mensje nou zo veel emoties hebben en zo vast willen houden aan een persoon? Terwijl, als je ziet hoe klein de kans is dat wij überhaupt bestaan, is het een wonder dat wij hier zijn en daarmee ook begrijpelijk dat we er zo veel om geven.
Wat het zwaarst weegt is dat het onomkeerbaar is. Je verliest wel eens mensen uit het oog en sommige mensen verdwijnen uit je leven, maar leven dan zonder jou verder. Op het moment dat iemand overleden is, is het niet meer terug te draaien. En toch leeft in je hoofd die persoon voort. Denk je aan diegene, op zoveel verschillende en specifieke momenten, hoor je diegene iets zeggen (in je hoofd) op een moment waarop dat zou passen. Dan hou je zo van die persoon en ben je zo blij dat je tijd met die persoon hebt gedeeld. En ben je verdrietig omdat de persoon er zelf niet meer is. Het is een spel tussen accepteren en begrijpen dat alles tot een eind komt en het leven geen eerlijke spelregels kent maar gewoon zo is, en het willen vasthouden, eigen maken en nooit meer laten gaan van iemand (of iets) omdat we allemaal een ego hebben.
Persoonlijk ga ik er het beste mee om door na te genieten van wat er was. Door hardop te zeggen dat ik van diegene houd. Door hardop dank je wel te zeggen. Door als ik de zon zie en aan diegene denk de lucht te kussen en de kus richting zon te blazen. Door heel hard te huilen en tegelijkertijd heel hard muziek te luisteren en daarop te bewegen. Dansen kan ik het niet noemen maar fysiek dat doen wat nodig is om mijn hoofd weer rustig te krijgen. En vooral door steeds vaker ‘dank je wel’ ‘fijn dat je er bent’ en ‘ik hou van je’ te zeggen in plaats van het te denken. Want ooit komt de dag dat iedereen die ik lief heb niet meer bij mij is. En dat is een treurig vooruitzicht.
Dit kan ik alleen positief maken door te delen met iedereen wat ik vind en denk. En ik ben zeker niet altijd positief denkend maar merk wel dat dat het enige is wat telt op het einde van de dag. Je moet zelf door, en met je zelf door. Dat kan alleen als je het goede van dingen inziet. Dus ook van het verliezen van iemand; het betekent namelijk dat je het voorrecht hebt gehad deze persoon te mogen kennen en dat is heel kostbaar.”
[signoff]