Zo’n vijf jaar terug werkte ik in Apeldoorn. 1500 Km per week met de auto en daarnaast het werk zelf is op deze wijze niet op te brengen. Uiteindelijk besloten we dat ik een paar dagen per week in een hotel zou slapen. Op een dinsdag ochtend belde mijn maatje me al vroeg op. Ze voelde zich niet goed en vroeg of ik naar huis kon komen. Het klonk serieus. Pakte mijn spullen en ging op weg. Eenmaal onderweg belde ik haar weer… ze nam niet op… en dat bleef zo… Ergens halverwege kreeg ik een beeld van haar kledingkast… geheel leeg… Ik vond het een gek idee… ik begreep het niet… Probeerde haar nog steeds te bellen… niets… ze nam niet op… Nog steeds begreep ik het niet…
Ik vond haar, zittend op de bank toen ik thuiskwam… toen pas begreep ik het… De blik in haar ogen zal ik nooit meer vergeten… Een blik van verbazing… Een blik van… “Wie ben jij… waarom ben je hier?” Op dat moment knapte er iets bij me… wist niet meer wat te doen…
Ze stond ondanks haar 68 jaar nog midden in het leven. Ze had nog zoveel op stapel staan om uit te voeren of naar toe te reizen. Mentaal leek ze wel 30 jaar. Wat is nu mooier om te stoppen op het hoogte punt van je carrière… of … van je leven? Dat is toch geweldig… Je houdt er met elkaar zo alleen goede herinneringen aan over… toch?
Alleen… zelf had ik haar nog heel veel langer bij mij willen houden! Maar… wie ben ik om dat te kunnen of te mogen beslissen?
Ze is nog steeds in mijn gedachten. Het voelt alsof ze vaak bij me is. Het voelt ook dat we op de een of andere manier altijd bij elkaar zullen blijven. Een gevoel dat me heel veel troost… en tegelijkertijd ook heel veel kracht geeft om verder te kunnen met mijn leven.
