Deze blog gaat over de dagen vlak voor het overlijden van mijn dochter Anne Birgit.
Ja, hoor ik u denken:
“Daar heb je vaker over geschreven. Wat is er nu anders? Dat je verdriet hebt… dat begrijp ik… het is een deel van je toekomst dat je mist… het is een maatje dat je mist… maar… na bijna 15 jaar…?”
Dat onze dochter niet lang zou leven, dat wisten we een dag na haar geboorte al. Jaar na jaar hebben we geleefd met de gedachte dat het haar laatste jaar zou kunnen zijn. Uiteindelijk was na bijna 22 jaar duidelijk dat zij niet lang meer zou leven. Het einde kwam steeds sneller dichterbij. Daar waren we ons allemaal bewust van… vooral mijn dochter.
Doordat haar overlijden onontkoombaar was had ik dit lang geleden al geaccepteerd. We hadden er bijna 22 jaar naartoe geleefd.
Ja, het is anders. Nu… begrijp ik het.
Zo’n drie, vier dagen voor haar overlijden vroeg ze aan mij of ik haar vrienden en vriendinnen wilde bellen zodat ze die zaterdag van elkaar afscheid konden nemen. Het is geen vraag waar je zomaar ja tegen zegt. En toch deed ik dit voor haar, omdat we steeds sterker aanvoelden dat het einde van haar leven sneller dichterbij kwam dan we wilden; ook omdat ik wist wat dit voor haar betekende.
Ik weet nu dat ik in die dagen heel veel hulp van mijn beschermengelen kreeg. Ja, lach er maar om, haal je schouders er maar voor op… maar het was zo. Waar haal je anders de kracht vandaan om stuk voor stuk haar vrienden te bellen en te vragen om een paar dagen later van haar definitief afscheid te nemen.
Er waren gesprekken van ruim een uur. Er waren gesprekken, met in de ene hand de telefoon en in de andere hand mijn mobiele telefoon om eventueel direct het alarmnummer te kunnen bellen mocht de ander niet meer reageren. Het waren allemaal gesprekken waar je mensen letterlijk met je verzoek overviel. Gesprekken waarvan mij nog helder voor de geest staat, zelfs na 15 jaar, dat deze heel persoonlijk, emotioneel, warm en hartverscheurend waren, ondanks dat ik veel van haar vrienden niet kende. Bij de laatste paar gesprekken wilde ook mijn dochter aanwezig zijn en toen deze waren afgelopen kan je je misschien voorstellen hoe hoog onze emoties waren. Er waren heel veel tranen tijdens die 32 gesprekken.
Gesprekken waarvan ik na het overlijden van mijn dochter altijd heb gezegd… eens maar nooit meer. Gesprekken waarvan niemand een idee heeft wat dit voor mij emotioneel heeft betekend. Niemand zich ook maar kan voorstellen hoe veel verdriet dit mij gaf. Gesprekken die enorm veel energie hebben gevraagd en waarvan ik toen niet heb begrepen waar ik de kracht vandaan heb gehaald.
Misschien vind je het allemaal overdreven klinken… en misschien zelfs arrogant, maar het feit is dat woorden… mijn woorden… bij lange na niet in staat zijn om te beschrijven wat ik toen voelde… en nu nog steeds voel.
Het zijn momenten in je leven die je altijd zullen bijblijven. En zoals ik er na 15 jaar op terugkijk doen deze gesprekken nog veel meer pijn dan het overlijden van mijn dochter. Ja, mijn dochter was ongeneeslijk ziek. Dat zij nog kort te leven had, stond als een paal bovenwater. Alhoewel ik haar overlijden jaren geleden heb geaccepteerd, is de pijn over de gesprekken met haar vrienden om met haar persoonlijk afscheid te nemen, nog in volle hevigheid aanwezig. Misschien… besef ik nu… nu pas, na 15 jaar… dat aan het einde van ieder gesprek… het voor mij voelde alsof mijn dochter op dat moment stierf… en ik ook een beetje… en dat 32 keer…
Daarom, denk ik, doet het nog steeds zo’n pijn.
De gesprekken heb ik gedaan uit liefde voor mijn dochter. Net als iedereen die voor een geliefde of voor één van zijn/haar kinderen dergelijke gesprekken heeft gehouden of nog gaat houden. De blog van deze maand is vooral voor hen bedoeld en ik wens hen heel veel steun en vooral sterkte toe…
Wat een mooie intense blog Hans.
Heb bewondering voor jullie.
Het helpt mij nog meer om de mensen om
de stervende heen. Dicht bij te staan
Dank je wel….