Al zappend op de tv kwam ik terecht in een documentaire over Stephen Hawking. Uit de documentaire begreep ik dat bij hem op 21 jarige leeftijd de diagnose amyotrofe laterale sclerose (ALS) werd vastgesteld en dat hij niet lang meer zou leven. Stephan is inmiddels 72 jaar, heeft een briljante geest en heeft veel wetenschappelijk werk op zijn naam staan dat een grote invloed heeft (gehad) op onze kennis over het heelal. Hoe groot de impact van ALS op hem ook was en is, hij geeft niet op en blijft maar doorgaan. Aan het einde van de documentaire trof mij een opmerking van hem: “ik ben niet bang om te sterven… maar nu nog even niet”. Wanneer ik terugkijk naar de documentaire en zie hoe hij circa 50 jaar lang tegen de ziekte ALS heeft gestreden, dan komen bij mij woorden op als “passie” en “gedrevenheid”; twee woorden die in mijn ogen de kern van zijn karakter samenvatten.
Een dierbare vriendin van me kreeg de diagnose multiple sclerose (MS), een paar jaar later overleed haar man en, alsof dat nog niet genoeg was, kreeg zij 8 jaar later borstkanker. Zij gaf niet op en vocht zich een weg terug in het leven. Inmiddels zijn we alweer 7 jaar verder en kan je alleen maar concluderen dat zij er sterker is uitgekomen en volop en gepassioneerd in het leven staat.
Kijk ik naar mijn overleden dochter dan zie ik een vrouw die op jonge leeftijd te horen kreeg dat zij vanwege haar ziekte cystic fibrosis (CF) niet lang te leven had. Een vrouw die alleen al daardoor alles uit het leven heeft gehaald wat ze eruit kon halen. Als ik terugkijk op haar leven kom ik tot de conclusie die ik tijdens haar uitvaart heb verwoord: “zij heeft er, gedurende haar 21 jaar lange leven, minstens zoveel uit weten te halen als iemand die 40 jaar of ouder is geworden.” Ook zij was vol passie en gedrevenheid.
Kijk ik naar mijzelf dan zie ik een man die zijn dochter heeft verloren; 2 jaar later een faillissement heeft meegemaakt van het bedrijf waarvoor hij werkte; 8 jaar later zijn echtgenote verloor, inmiddels met “pensioen” is en, omdat dit de laatste wens van zijn dochter was, de Stichting Jouw Rouwverwerking heeft opgericht. Anderen vinden mij gedreven, een man die zijn gezin belangrijk vond en vindt, die met passie de belofte aan zijn dochter nakomt en die ondanks alle verdriet en tegenslagen er toch iedere keer weer in slaagt er sterker uit te komen.
Beste lezer, zo zijn er zoveel mensen die in staat blijken uiteindelijk van gif nectar te maken. En denk nu niet dat deze mensen altijd gepassioneerd en gedreven volop in het leven staan. Nee, ook zij hebben hun “slechte” momenten, momenten waarop emoties heel diep kunnen gaan; hun leven is als een emotionele roller coaster over hoge bergen en door diepe dalen. Wanneer ze diep gaan, blijven ze niet bij de pakken neerzitten maar komen er iedere keer weer bovenop. Het lijkt wel of ze het lot willen tarten in de zin van “dat zullen we nog wel eens zien” en het onmogelijke waar willen maken. Wanneer je er met passie en gedrevenheid er vol voor blijft gaan, dan lukt het ook nog; het is echter wel een traject waarvoor je een lange adem moet hebben.
Ik zou aan het model van Elisabeth Kübler Ross (ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie) ook “passie en gedrevenheid” willen toevoegen. In mijn ogen zijn dat juist twee factoren die bepalend zijn voor het verloop van het rouwproces. Twee factoren waarmee je negatieve zaken in je leven kunt ombuigen naar positieve, waardoor je er sterker uitkomt.
Zie ook: (8) Wat kunnen we met modellen doen.
