Rouw bij dood en rouw bij scheiding; er wordt nogal eens gesproken over wat erger is. Waarschijnlijk vindt iedereen zijn eigen rouw het ergst.
Rouw bij dood is verschrikkelijk: er is je een dierbare ontnomen; dat is heel definitief. Afhankelijk van de kwaliteit van de relatie is het rouwproces lastiger. Bij een slechte of problematische relatie is het rouwproces, hoe gek dat misschien ook klinkt, vaak heftiger, rauwer. Er kunnen schuldgevoelens de kop opsteken, want misschien komt de dood wel als een oplossing of als een opluchting. Ook kunnen er heftige gevoelens van wanhoop en verslagenheid optreden. Nu weet je immers zeker, dat het nooit meer goed komt.
Ook een scheiding doet pijn; heel erge pijn. Je trouwt niet met het idee ooit weer uit elkaar te gaan, behalve dan op het moment dat de dood jullie scheidt. De (ex)partner leeft weliswaar nog, maar dat maakt het wellicht nog rauwer: dat machteloze van wel willen, maar niet kunnen; dat machteloze van een verloren strijd; elkaar niet kunnen bereiken. Hoe krijg je iemand, die nog ergens rondloopt, uit je systeem?
En er is nog iets bij scheiding: het gaat ook over jou. Je hebt gefaald! Je bent, door wat voor omstandigheden dan ook, niet in staat gebleken dit te laten werken en je beloften te houden.
En natuurlijk kan ook bij scheiding een gevoel van opluchting en bevrijding optreden. Maar het blijft, ook dan, over jou gaan.
Wat ik geleerd heb is dat het belangrijk is om dat deel, dat deel dat over jezelf gaat, te onderzoeken en te duiden en dit vooral te doen voor je een nieuwe relatie aangaat. Ook in het geval dat het ogenschijnlijk alleen maar aan die ander lag, heeft het iets met je gedaan. Je kunt van gif nectar maken, je kunt er sterker uitkomen. Dat kost tijd en dat kost inzet, maar het is zeer de moeite waard. Je moet wel de moed hebben om de rouw, en dan maakt het niet uit of die is veroorzaakt door dood of door scheiding, helemaal te doorvoelen.